از اواسط دهه ۲۰۱۰، ثروتمندان آمریکای لاتین، به ویژه ونزوئلایی، اقامت در پایتخت اسپانیا را انتخاب کردند. در همان زمان، صدها هزار نفر از هموطنان فقیرشان، برای پذیرفتن مخاطره آمیزترین مشاغل یا راه اندازی کاسبی های حقیرانه به این شهر کوچ نمودند. در میان آنها رای دهندگان بالقوه آینده هستند که جریان راست به دنبال اغوای آنهاست.
پیاده روهای بی عیب و نقص، خیابان های بزرگ پر درخت، رهگذران خوش لباس، رستوران هائی با خوراک های لذیذ… منطقه مادریلن سالامانکا، جایی که درآمد متوسط ساکنانش ، آنها را در میان ۱ درصد از ثروتمندترین های اسپانیا قرار می دهد، ویژگی های معمول محله زیبای یک پایتخت اروپائی را به نمایش می گذارد. این سنگر طبقه بورژوازی اسپانیا ، که از بمب های فرانکو در طول محاصره شهر بین سال های ۱۹۳۶ و ۱۹۳۹ در امان ماند، اکنون پذیرای جمعیت جدید خارجی ای است که به همان اندازه دیگران ثروتمند می باشد.
دیوید پلسر ، یک روزنامه نگار مستقل و متخصص جماعت ونزوئلائی اسپانیا، می گوید: «حدود پنج هزار ونزوئلایی ثروتمند در سالامانکا وجود دارد». آقای خوان کارلوس گوتیرز یکی از این افراد ثروتمند است. او به گرمی از ما در رستوران جدیدش، El Impero استقبال می کند. در همه جزئیات این رستوران دقت شده، مثل خود این وکیل امور کیفری که امروزه در حوزه حقوق بین الملل مربوط به حقوق بشر، برای بخش خصوصی و همچنین برای دادگاه کیفری بین المللی (ICC) کار می کند. آشپزخانه باز رستوران ، سرآشپزهای ایتالیایی، آواز اپرائی که توسط یک هنرمند گینه استوایی خوانده می‌شود، همه چیز نشان از فضایی جهانی و چند فرهنگی دارد : به نظر می‌رسد آقای گوتیرز که وکیل چهره‌های سیاسی مخالف چاویسم است از اولین سرمایه‌گذاری خود در اسپانیا رضایت دارد.
رستوران های ایتالیایی و آپارتمان های لوکس
سه رئیس جمهور سابق جناح راست مکزیک نیز مادرید را برای اقامت انتخاب کرده اند: آقایان فیلیپه کالدرون، انریکه پنیا نیتو و کارلوس سالیناس دی گورتاری که اخیراً ملیت اسپانیائی گرفته. از سال ۲۰۱۳، شخصیت های زیادی مانند آنها ، پایتخت اسپانیا را به عنوان پناهگاه جدید خود انتخاب کرده اند. این ونزوئلایی‌ها، مکزیکی‌ها و کلمبیایی‌ها که برای سرمایه‌گذاری به اینجا می‌آیند، و گاهی اوقات زندگی و کار می‌کنند، اغلب در ملک سرمایه گذاری می‌کنند که محتاطانه تر و البته گران‌تر از رستوران‌های ایتالیایی است. به ویژه آپارتمان هایی که به لوکس ترین صورت بازسازی شده است. منطقه سالامانکا پر از چنین املاکی است. خانم اوفلیا نونیز و آقای کارلوس، مدیر سرمایه گذاری مسکونی و مدیر ساخت و ساز شعبه اسپانیایی شرکت آمریکایی Coldwell Banker Richard Ellis (CBRE)، به ما توضیح می‌دهند: «مساحت این آپارتمان ها بین سیصد تا چهارصد متر مربع و قیمت متوسط هر متر مربع بین ۱۲۰۰۰ تا ۱۴۰۰۰ یورو است». قیمت هر متر مربع در پایتخت در مارس ۲۰۲۴، ۴۳۳۵ یورو رسیده است در مقایسه با ۳۷۴۱ یورو در دو سال قبل.
تغییرات انجام گرفته توسط حزب مردمی (PP، جناح راست) در سال ۲۰۱۳ ، علاقه ناگهانی آمریکای لاتینی ها به املاک و مستغلات لوکس در مادرید را توضیح می دهد. خانم والریا راکو، سخنگوی اتحادیه مستاجرین مادرید، توضیح می‌دهد: «یکی از این مقررات، ایجاد Socimi [شرکت سهامی عام سرمایه‌گذاری در املاک و مستغلات] است، شرکت‌هایی که حوزه سفته‌بازی ملکی هستند و تقریباً هیچ مالیاتی بر سود پرداخت نمی‌کنند. این اجازه می دهد تا یک چرخه سود دهی بسیار سریع ایجاد شود». دار ودسته آقای هنریکه کاپریلس رادونسکی، نامزد انتخابات ریاست جمهوری ونزوئلا در برابر هوگو چاوز در سال ۲۰۱۲ و سپس در برابر آقای نیکلاس مادورو در سال ۲۰۱۳، به سرعت به این قوانین مالیاتی جدید علاقمند شدند و شرکت های Agartha (۲۰۱۴) و Orinoquia Real Estate (۲۰۱۷) را تاسیس کردند که به ترتیب در ایجاد دفتر کاری (coworking) و اجاره کوتاه مدت مسکن لوکس فعالیت دارند.
خانم کوکا خیمنز، مدیر روابط عمومی Invest In Madrid، نهادی وابسته به مدیریت اقتصادی جماعت خودمختار ، با رضایت می‌گوید: «مادرید با کمترین بار مالیاتی در بین تمام مناطق اسپانیا ، در حال حاضر تنها شهری است که مالیات محلی ویژه خود را ندارد. انتخابی که به آن اجازه داده با جذب بیش از ۵۰ درصد از کل سرمایه گذاری های انجام شده در کشور، به نقطه اصلی ورود سرمایه گذاری های مستقیم خارجی تبدیل شود» (۱). به گفته آقای پابلو کارمونا، از بنیاد مناطق، این «یک دامپینگ عظیم مالیاتی» است.
آقای خاویر کرمادس، یکی از یکی از بنیانگذاران Cremades & Calvo-Sotelo معتبرترین دفتر وکلای کشور، ما را در محل کار خود که با تصاویر دو بنیانگذار آن تزئین شده ، پذیرا می شود. او می گوید: « هر هفته، ما دو یا سه سرمایه گذار از آمریکای لاتین داریم که ۸۰٪ آنها به دنبال خرید ملک در مادرید هستند».از خیابان بسیار شیک خورخه خوان، در قلب منطقه سالامانکا، آقای کرمادس به خارجی های ثروتمندی که مایلند در اسپانیا مستقر شوند، مشاوره می دهد و در گرفتن اقامت به آنها کمک می کند. او به ویژه از مخالفان تبعیدی رژیم ونزوئلا حمایت می کند:« ما همچنین برای دولت خوان گواید [«رئیس‌جمهور موقت» خودخوانده از سال ۲۰۱۹ تا پایان سال ۲۰۲۰] کار کردیم و تلاش نمودیم که دارایی‌هائی آنها را از چنگ دولت ونزوئلا [به نفع این دولت خود خوانده] بیرون آوریم ».
اما پول تنها دلیل مهاجرت نیست. ونزوئلایی ها هستند که به تازگی وارد مادرید شده اند و با دولت آقای مادورو اختلاف دارند. آقای گوتیرز، که اکنون شریک Cremades & Calvo-Sotelo است، می گوید: «در سال ۲۰۱۷، من از نظر جسمی خسته بودم». او سپس از کشور گریخت و کسب و کار خود در هتل و فروش خودرو را رها کرد. آقای آنتونیو لدزما، شهردار کاراکاس از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۵ و یکی از سخت ترین مخالفان قدرت حاکم، نیز در سال ۲۰۱۷ کشور را ترک کرد. به محض ورود، رئیس جمهور سابق دولت ماریانو راخوی (از حزب مردم) به او پیشنهاد تابعیت اسپانیایی داد، اما وی آن را رد می کند. دیگرانی آن را می پذیرند، مانند لوپز گیل، پدر لئوپولدو لوپز ، یک مخالف رادیکال حکومت ونزوئلا، که اکنون نماینده حزب مردم (PP) در پارلمان اروپاست. آقای میگل هنریکه اوترو نیز ملیت اسپانیا را پذیرفت . او مدیر و مالک روزنامه ونزوئلائی ال ناسیونال بود و از چاوز در انتخابات ۱۹۹۸ حمایت کرد اما بعدها مورد حمله قدرت کنونی قرار گرفت. او اکنون نسخه دیجیتالی این روزنامه را از خانه خود در منطقه سالامانکا منتشر می کند که خط تحریریه آن را «مخالفت با پوپولیسم چپ» تعریف می کند.
«آسان تر از رفتن به ایالات متحده »
با این حال، همه تازه واردان از آمریکای لاتین به مادرید، مولتی میلیونر و یا رهبران سابق جناح راست یا مخالفان سیاسی نیستند. دیوید پلسر می‌گوید: «تعداد ونزوئلایی‌ها در محله‌های Entrevías و San Diego افزایش یافته است. اینها محله های فقیرانه مادرید هستند». علاوه بر مخالفان تبعیدی، بسیاری از ونزوئلایی ها به امید زندگی بهتر به اسپانیا آمده اند.
رفتن به بازار سرپوشیده ماراویلاس، در منطقه محبوب تتون، به شما امکان می دهد این حضور را مشاهده کنید. این ساختمان غرفه های زیادی را در خود جای داده است که اکثر آنها توسط آمریکای لاتینی ها اداره می شود. علاوه بر آرد ذرت که برای تهیه آرپا، نان‌های کوچک معمولی غذاهای کلمبیایی و ونزوئلائی استفاده می‌شود، نسخه‌هایی از دوماهنامه رایگان El Venezolano نیز وجود دارد. آقای میگوئی تی چهار سال است که کسب و کار خود را در آنجا راه اندازی کرده است و به صراحت اعتراف می کند: «من زیاد درگیر سیاست نیستم. ما به دلایل اقتصادی اینجا آمدیم » . کمی جلوتر، آقای گما سرونا یک غرفه محصولات تازه راه اندازی می کند. شریک او ونزوئلایی است و «به دلایل امنیتی در ارتباط با مسائل سیاسی» به مادرید آمده چون « آسان تر از رفتن به ایالات متحده بود» .
از ژانویه ۲۰۱۵، آمریکای لاتینی ها ، تعداد مهاجران خارجی مادرید را افزایش داد و شامل ۴۹ درصد (۵۶۱ هزار نفر) از آنها شد. در آغاز سال ۲۰۲۲، ۵۸ درصد از خارجی ها (۸۱۶ هزار) که در جماعت های مستقل زندگی می کنند، در یکی از کشورهای آمریکای لاتین متولد شده بودند. در حالی که تعداد مهاجرهای چین، مراکش یا رومانی تبار با کاهش روبرو بود، میزان ونزوئلایی‌ها، کلمبیایی‌ها، پروئی ها، دومینیکن‌ها و هندوراسی‌ها به صورت قابل توجهی افزایش یافت . در سال ۲۰۲۱، اکوادوری ها جایگزین رومانیایی ها به عنوان بزرگترین جامعه خارجی در منطقه محروم شدند، قبل از اینکه در سال ۲۰۲۲ ، ونزوئلائی ها از آنها سبقت بگیرند (۲).
زیر پا گذاشتن حقوق در دو سوی اقیانوس اطلس
آقای کرمادس می گوید : «اکثریت آنها از طبقه متوسط یا ثروتمند هستند و مدرک دانشگاهی دارند. فقرا با پای پیاده می گریزند». آقای اوترو ، مدیر ال ناسیونال، نمایه جامعه‌شناختی آنها را چنین توصیف می کند: «کسانی که به اینجا می‌رسند ثروتمندترین هستند، زیرا باید توان خرید بلیط هواپیما را داشت.اما برای رفتن به کلمبیا فقط باید پای پیاده از یک پل گذشت ». کارگران فقیر آمریکای جنوبی تبار ، بخش عمده ارتش پیک دوچرخه سوار ها را تشکیل می دهند که در خدمت Deliveroo، Uber Eats و Glovo در همه جا دیده می شوند. آقای پدرو اچ، که خود یکی از این کارگران این شرکت هاست، این امر را تأیید می کند: در میدان گلوریتا د کواترو کامینوس در منطقه تتون، از هشت نفر پیکی که منتظر سفارش هستند، شش نفر ونزوئلایی و دو نفر کلمبیایی هستند. اکثراً آنها مجوز کار ندارند، حق استفاده از برنامه را از یک خویش فرمای رسمی اجاره می کنند.در آمد آنها برای ده ساعت کار در هفت روز هفته بین ۶۰۰ تا ۸۰۰ یورو در ماه است.
اگرچه زبان و فرهنگ عواملی است که ادغام در جامعه را تسهیل می کند، فقیرترین ها با آغوش باز مورد استقبال قرار نمی گیرند. با این حال، برخلاف سایر ملیت ها، ونزوئلائی به طور کلی مجوز اقامت دریافت می کنند. از سال ۲۰۱۸ ، در دولت آقای راخوی، کمیسیون بین‌وزارتی پناهندگان به ونزوئلایی‌ها امکان بهره‌مندی از حق اقامت موقت و نه حق پناهندگی را به دلایل بشردوستانه داد. در مجموع، طبق داده های وزارت کشور، بین سال های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۲، ۱۱۳۴۸۷ اجازه اقامت موقت صادر شده است. به گفته خانم النا مونوز، مسئول امور حقوقی در کمیسیون اسپانیا برای کمک به پناهندگان، یک سازمان غیردولتی (NGO) که به نمایندگی از پناهجویان کار می کند، « ۹۸٪ از این مجوزها [به دلایل بشردوستانه] به ونزوئلایی ها داده شده است». آمریکای لاتینی ها می توانند پس از دو سال اقامت قانونی در کشور برای تابعیت اسپانیایی درخواست دهند. آنها از تسهیلات مربوط به ویزای توریستی استفاده می کنند.
برای ثروتمندترین و تحصیل کرده ترین ها، وضعیت متفاوت است. کیفیت زندگی در یک پایتخت اروپایی، وجود دانشگاه های خصوصی متعدد، قیمت املاک لوکس که هنوز در مقایسه با میامی یا پاریس جذاب تر است، زبان و فرهنگ مشترک، و همچنین همبستگی طبقاتی به لطف برقراری ارتباط بین دولت های راست گرا، مادرید را به مقصدی مورد علاقه تبدیل کرده است.
خوان کارلوس موندرو، استاد علوم سیاسی در دانشگاه کامپلوتنس مادرید، متخصص آمریکای لاتین و همچنین یکی از بنیانگذاران حزب چپ رادیکال پومدوس ، تأیید می کند: «همیشه یک رابطه بسیار عمیق بین راست اسپانیا و راست ونزوئلا وجود داشته است. به گفته وی، اگرچه این پیوندها بُعد شخصی و تجاری بسیار قوی دارد، اما نزدیکی سیاسی نیز آن را تغذیه می کند.
ایزابل دیاز آیوسو ، اولترا لیبرال که در ماه مه ۲۰۲۳ با اکثریت مطلق در راس جامعه خودمختار مادرید انتخاب شد و اکنون یکی از چهره‌های اصلی حزب مردم (PP) (لیبرال و محافظه کار) است، موضع گیری ضد چاویستی را یکی از موضوع های سخنرانی های تبدیل کرده است. شعار او «کمونیسم یا آزادی» از زمان انتخابات محلی ۲۰۲۱ به طور گسترده توسط اردوگاه وی مورد استفاده قرار می گیرد. خانم آیوسو شاخه ای در حزب مردم (PP) مادرید برای «مادریدی های جدید» ایجادکرد و رهبری آنرا به یک ونزوئلایی، آقای گوستاوو اوستاش سپرد. ما با او در دفتر مرکزی حزب در خیابان ژنووا، ملاقات می کنیم. آقای گوستاوو اوستاش اطمینان می دهد که «با بسیاری از جوامع کار کرده است» اما هدفش عمدتا آمریکای لاتین تبار هاست که نماینده « بخش عمده ای از کسانی هستند که حق رای دارند». آقای اوستاش که با افتخار از شعار «کمونیسم یا آزادی» دفاع می کند، تعداد و ترکیب خارجی ها را به دقت در خاطر دارد و بصورتی خستگی‌ناپذیر روی آنها برای نامزدی انتخاباتی خود کار می کند. از جمله با سرمایه گذاری در کلیساهای انجیلی که محافظه کارترین این رای دهندگان همیشه به آن رفت و آمد دارند (۳).
آیا آقای اوستاش برای حزب مردم (PP) ضروری شده است؟ در سطح ملی، واقعاً این سؤال مطرح نیست: زیرا تعداد آمریکای لاتینی هائی که تابعیت دوگانه و در نتیجه حق رأی دارند، بسیار کم است. موسسه ملی آمار اسپانیا (INE)، وجود ۲.۲ میلیون خارجی دارای حق رای (۶.۵ درصد از رای دهندگان) را شناسائی کرده که ۱.۵ میلیون آنها آمریکای لاتینی تبار (۴.۳ درصد از رای دهندگان) هستند (۴). در مادرید، وضعیت متفاوت است: از یک سو، تمرکز افراد متولد خارج بسیار بیشتر است. از سوی دیگر، دارندگان تابعیت دوگانه لزوما تنها کسانی نیستند که رای می دهند. در واقع، در حالی که توافقی وجود دارد که به اسپانیایی ها اجازه می دهد در یک کشور خارجی رای دهند، اسپانیا برای انتخابات شهرداری به خارجی ها حق رای داده است.
آقای اوستاش توضیح می دهد: «این یک واقعیت جدید است. افرادی که در خارج از کشور متولد شده اند ۲۱ درصد از جمعیت جامعه غیر اسپانیائی مادرید را تشکیل می دهند و نزدیک به ۱.۵ میلیون نفر ارزیابی می شوند ( ۶۱ درصد از آمریکای لاتین تبار، ۲۱ درصد اروپایی )، یک میلیون نفر از آنها حق رای در انتخابات شهرداری دارند: ۵۰۰ هزار نفر به دلیل توافقات دوجانبه و ۵۰۰ هزار نفر به دنبال اخذ تابعیت. رقمی قابل توجه که البته به این معنا نیست که همه آنها در رای گیری شرکت می کنند و یا همه به راست رای می دهند… در مقایسه با وزن انتخاباتی آمریکای لاتینی ها در میامی( امریکا) – ۹۱۵ هزار نفر معادل ۵۸ درصد ثبت نام کنندگان که یک سوم آنها کوبایی‌ها هستند – باید اهمیت رای آمریکای لاتینی ها در مادرید را نسبی در نظر گرفت (۵).
جناح راست روایت ضد چاویستی و طرفداری از مهاجران آمریکای لاتین را برای اغوای اسپانیایی ها می سازد: برای بسیج رای دهندگان محافظه کار و بورژوا بر طبل وحشت بی اندازه از کمونیست هایی می کوبد که گویا همین فردا آماده اشغال کشورند . اهریمن‌سازی چپی که می‌خواهد اسپانیا را «مانند ونزوئلا به آشوب بکشد » ، یک کارت برنده در مبارزه انتخاباتی به حساب می آید. محافظه‌کاران ، با چنین نمایشی همچنین قصد مهار رقیب خود ،راست افراطی حزب Vox را دارند (۶). کارلوس موندرو توضیح می دهد: «در ساخت نماد شرارت جهانی، ونزوئلا جایگزین کوبا و اتحاد جماهیر شوروی شده است. دلیل دیگر این است که برخی از ما، در اسپانیا، به ویژه در حزب پودموس، با دولت های مترقی در آمریکای لاتین روابط داشته ایم. برای مثال من با چاوز کار کردم ».
تداوم این مضمون در گفتمان حزب مردم و Vox را می توان نوعی دفاع ایدئولوژیک نیز دید. زیرا به آن اجازه می‌دهد با بزرگ نمائی شکست رقیب، شکست خود را کم اهمیت جلوه دهد: شکست سرمایه‌داری نئولیبرال و بحران ۲۰۰۸، که اسپانیا را به شدت ویران کرد. راست ونزوئلا و راست اسپانیا به دنبال ایجاد مشروعیت برای خود با تکیه بر گفتمان دفاع بی قید و شرط از دموکراسی هستند. در همان حالی که خانم آیوسو ، پدرو سانچز رئیس‌جمهور کنونی را دیکتاتور می‌خواند، آقای آنتونیو لدزما به نوبه خود اعلام کرد که پودموس «شاخه ای از شاویسم است». آیا حزب راست افراطی Vox تردیدی در دفاع از جنایات فرانکو دارد ؟ آقای آنتونیو لدزما به ما توضیح داد که «آنها از دموکراسی دفاع می کردند». او حتی تا آنجا پیش رفت که در اکتبر ۲۰۲۰، «نامه مادرید» را امضا کرد، سندی که به ابتکار بنیادی به ریاست آقای سانتیاگو آباسکال، رهبر Vox تهیه شد. انجمن سائوپائولو، ساختاری که چپ های آمریکای لاتین را گرد هم می آورد، در این نامه یک «گروه جنایتکار» و دولت های چپ منطقه «توتالیتر» توصیف شده است (۷). در میان امضاکنندگان دیگر، خانم ماریون مارشال، خواهرزاده خانم مارین لوپن، آقای ادواردو بولسونارو (پسر رئیس جمهور سابق راست افراطی برزیل)، خانم جورجیا ملونی، رهبر «برادران ایتالیا» و رئیس شورا در ایتالیا، دیده می شوند …
زیر پا گذاشتن حقوق در دو سوی اقیانوس اطلس با این واقعیت تشدید می شود که اکثر ونزوئلائی های فقیر و یا بدون ثروت ، کمتر سیاسی هستند و علاقه ای به دولت آقای مادورو ندارند. این امر آنها را نسبت به گفتمان انتقادی در مورد نقش دولت یا آسیب های «سوسیالیسم» حساس می کند. آقای لوپز گیل خاطرنشان می کند: «منطقی است که فکر کنیم آنها با احزاب مشابه احزابی که از آن فرار کرده اند، نزدیکی نخواهند کرد».
آقای اوترو بر این باور است که : «رای کسانی که از آمریکای لاتین فرار می‌کنند یک رأی محافظه‌کارانه است: خانواده، قانون، نظم، تجارت آزاد». موندرو تأیید می کند: «در کوتاه مدت، متقاعد کردن این افراد برای حمایت از چپ تقریباً غیرممکن است، زیرا معماری فکری آنها بر اساس اینکه چپ بد است، شکل گرفته».نقطه نظری که به نظر می رسد نتایج مطالعه ای را تأیید می کند که در سال ۲۰۲۱ توسط لورا مورالس و کارلس پامیس در میان ونزوئلایی های مقیم اسپانیا انجام گرفت. این دو محقق نتیجه می گیرند که «احتمال رای دادن ونزوئلایی ها به احزاب راست بیشتر از بقیه آمریکای لاتینی هاست» (۸).
روند اعیان نشین سازی ای که شتاب می گیرد
اما آیا مهاجران ونزوئلائی تا این حد راست گرا هستند؟ دیوید پلسر، روزنامه‌نگار، معتقد است: «آنها در واقع بیشتر ضد چاویست هستند تا طرفدار جناح راست». در این شرایط تشکیل یک بلوک منسجم ایدئولوژیک دشوار است. کسان دیگری همچنین به عدم وجود سازماندهی واقعی در این جماعت اشاره می کنند که هر گروهی راه خود را دنبال می کند. به عنوان مثال، آقای میگل تی، تاجر بازار ماراویلاس، توضیح می‌دهد: «این جماعتی با پیوندهائی قوی نیست، هرکسی دنبال منافع خودش است ». دیوید پلسر همچنین به فقدان ساختار درونی و در عین حال بین گروه‌های مختلف ونزوئلایی‌ها اشاره می‌کند: «من فکر می‌کنم که هدف آنها بیشتر تأثیرگذاری بر کشور مبدأ خود باشد تا مادرید. آنها هیچ پروژه سیاسی ندارند. هدف بیشتر این است که در اینجا، بین خودشان وزن بیشتری داشته باشند». به گفته او، گرایش بسیار راست آنها نیز مشکل ساز است: «در ایالات متحده، کوبایی‌ها باهوش‌تر هستند، آنها با هر دو طرف تماس دارند. در اینجا آنها حزب سوسیالیست کارگران اسپانیا را که در قدرت است، فراموش کرده اند».
در هر صورت، همین حالا هم ورود ثروتمندان آمریکای لاتین تأثیر خود را داشته است: آندرس والیسر، جامعه شناس، توضیح می دهد: «این امر موجب یک فرآیند اعیان نشین سازی شده است» و تغییر قابل توجهی در پیکربندی رژیم مالکیت در مناطق مربوطه بوجود آورده. خانم نونیز و آقای کارلوس، کامندان CBRE ، تأیید می کنند «در این محله‌ها، امروز تقریبا همه املاک به فروش رفته و تنها چند ساختمان متعلق به یک خانواده باقی مانده است». بنابراین، خریداران به تدریج به سمت محله های دیگر روی می آورند. خانم راکو ، سخنگوی سندیکای مستاحران مادرید می‌گوید: «صندوق‌های سرمایه‌گذاری و آژانس‌های تخصصی مستاجران را [با افزایش قیمت اجاره‌ها] بیرون می‌کنند. این مستاجران به نوبه خود به محله‌های دیگر روی می‌آورند و ساکنان آنها را بیرون می‌کنند».
در حالیکه جناح راست توانائی سیاسی در عقب راندن دولت های چپ را نداشته، دامپینگ مالیاتی شرائط مطلوبی را برای میلیونرهای آمریکای لاتین قاره به وجود آورده تا به طور فعال در پیدایش یک «میامی» املاک و مستغلات در مادرید شرکت داشته باشند.
۱- « Inversión exterior » (PDF), Subdirección general de análisis económico, communauté autonome de Madrid, deuxième trimestre 2022.
۲- Fernando Peinado, « Madrid, cada día más hispanoamericana : casi el 60 % de los inmigrantes procede de la América que habla español », El País, Madrid, 10 octobre 2022.
۳- Fernando Peinado, « Así hace campaña el PP de Ayuso en las iglesias evangélicas : “Tenemos unas elecciones importantes en mayo” », El País, 3 avril 2023.
۴- Fernando Peinado, « ¿A quién votan los hispanoamericanos ? », El País, 26 mars 2023. ۵- Luis Noe-Bustamante, « Latinos make up record 17% of Florida registered voters in 2020 », Pew Research Center, Washington, DC, 19 octobre 2020.
۶- مقاله «گسست ناممکنِ «حزب مردمی» ( PP) اسپانیا با مواضع افراطی»، لوموند دیپلوماتیک، ژوئیه ۲۰۲۳ https://ir.mondediplo.com/2023/07/article4480.html
۷- Fundación Disenso, « Carta de Madrid : en defensa de la libertad y la democracia en la iberosfera », ۲۶ octobre 2020.
۸- Laura Morales et Carles Pàmies, « El voto de los venezolanos (y otros latinoamericanos) en Madrid : mitos y realidades », ۲۶ avril 2021.
نویسندگان: Hèctor Estruch روزنامه نگار و Vladimir Slonska-Malvaud روزنامه نگار؛ فرستاده ویژه لوموند دیپلماتیک
منبع: لوموند دیپلماتیک
