همه گیری ویروسی هراسناکی که سراسر جهان را درهم نوردیده و جامعه بشری را به شکلی بی سابقه درگیر کرده ، میهن ما را نیز مانند سایر کشور ها مورد تاخت وتاز قرار داده است . اما گستردگی تاختن بی امان آن به ایران به یقین نباید در حد و اندازه ای که اکنون با آن مواجهیم می بود . اگر ده ها پرواز هواپیما های ماهان پس از پیدایش اپیدمی در چین، به آن کشور صورت نمی گرفت . اگر شروع بیماری با نادانی و سهل انگاری وبرخی اهداف سیاسی نا موجه ، بیش از یک ماه پنهان نگاه داشته نمی شد . اگر شهر قم که خاستگاه همه گیری ایران است به موقع قرنطینه می شد . اگر نا آگاهان و نا اهلان به جای متخصصان و مطلعان تصمیم گیر شیوه ی مواجهه با این اپیدمی و کلا دخالت در همه ی امور کشور نبودند . اگر در برخورد با این همه گیری ، یک راه وروش صحیح و علمی اتخاذ و قاطعانه دنبال می شد و در سر در گمی بی نهایت هر روز نظر روز قبل خود را نفی و ملغی نمی کردند ، یقینا ما با این سطح از ابتلای مردم ایران و این تعداد جان باخته و این حجم از خسارات اقتصادی روبرو نمی شدیم . اگر منابع مالی کشور در راه های توهم آلود و به دور از مصالح و منافع ملی تلف نمی گردید وبرای حمایت و پشتیبانی از صاحبان حقیقی این ثروت ها یعنی ملت بزرگ ایران حفاظت می شد . اکنون ما نیاز ی به وام خواهی نداشتیم و نظاره گر فقر و بیکاری و درماندگی اکثریت قابل ملاحظه ی هموطنانمان نبودیم . این ها مسائلی است که در اذهان مردم ایران نقش بسته و پاسخی جز بی کفایتی و ندانم کاری هیات حاکمه جمهوری اسلامی برای آن نمی یابند .
اما نکته ای که به هیچ وجه قابل تصور نبوده و توجیه پذیر نیست ، نگاه داشتن هزاران نفر از هموطنان مان در زندان ها در این شرایط بحرانی و استثنائی کشور است . زندان ها با تراکم بیش از حد افراد در محیط های کوچک و بسته میتوانند از مهمترین کانون های اشاعه ی ویروس کرونا و ایجاد همه گیری مهلک برای زندانیان و زندان بانان و انتقال آن به خارج از زندان ها باشند . و از این رو زندانیان در همه جا زندگی خود را در خطر و خود را دست و پا بسته و بی دفاع در معرض شعله های آتش کرونا می بینند . خبر هایی از زندان های اهواز ، شیراز ، تبریز ، همدان ، سقز ، قرچک و برخی شهرهای دیگر به گوش می رسد که حاکی از اعتراض و بعضا شورش زندانیانی است که به حق نگران زندگی و موجودیت خود میباشند . با تاسف بسیار عده زیادی از این زندانیان در بند ، زندانیان سیاسی عقیدتی هستند یعنی افراد ایثار گری که منافع و امنیت شخصی خود را در جهت اعتلای میهن و سعادت و رفاه هموطنانشان به خطر انداخته و به جرم حق طلبی و آزادیخواهی در پشت میله های زندان قرار گرفته اند . هنوز یکی از اولین شعار های روزهای انقلاب یعنی فریاد « زندانی سیاسی آزاد باید گردد » در آسمان ایران طنین انداز است . چرا و به چه دلیل و چگونه است که اکنون در این اوضاع ناهنجار ، هیات حاکمه جمهوری اسلامی ، شخصیت هایی مانند خانم نسرین ستوده وکیل دادگستری آزاده ، خانم نرگس محمدی مدافع حقوق بشر ، خانم آتنا دائمی ، آقای مهندس هاشم خواستار فرهنگی وطن خواه ، آقای محمد نوری زاد و هزاران زندانی سیاسی دیگر را هم چنان در بند و اسارت نگاه می دارد .
جبهه ملی ایران مصرا خواستار آزادی فوری و بلا درنک کلیه زندانیان سیاسی در سراسر کشور است . آزادی سایر زندانیان نیز در این شرایط امری ضروری و انسانی است . اگر در بین زندانیان با جرائم عادی ، معدود افرادی با اتهامات سرقت مسلحانه و قتل و جنایت وجود دارند که حضور آنان در جامعه قابل قبول نیست . باید آن ها هم در محل های امن از نظر بهداشتی در حالت قرنطینه نگاهداری شوند . اقدام به آزادی زندانیان سیاسی باید هرچه سریع تر وقبل از آن که حوادث شومی روی دهد صورت پذیرد .
پانزدهم فروردین ماه ۱۳۹۹
تهران – شورای مرکزی جبهه ملی ایران
خبرها، گزارش ها و ویدئوهای بیشتر را در تلگرام اخبار روز ببیند
1378 -1401 (2000 – 2023) * کپی رايت