این مقاله در شمارهٔ ماه می مانتلی ریویو به عنوان «مرور ماهانه» منتشر خواهد شد. نسخهٔ چاپ شده با تاریخ ۲۷ مارس انتشار خواهد یافت. انتشار زود هنگام آن (بیش از یکماه قبل از تاریخ مقرر) تا کنون سابقه نداشته و گواه وضعیت اضطراری جاری است. انتظار داریم که به هنگام انتشار نهایی در اول ماه می بروز رسانی هایی در آن صورت پذیرد. دبیران مانتلی ریویو
محاسبات
کووید ۱۹، بیماری ناشی از کرونا ویروس SARS-COV-2 دومین ویروس سندروم جدی تنفسی از سال ۲۰۰۲، به طرزِ رسمی یک «پندمیک» (۲) نامیده شده است. در اواخر ماه مارس، اهالی شهرهایی به طور کامل در خانه هایشان سنگر گرفته و بیمارستانهایی در شبکهٔ بهداشت، یکی پس از دیگری، با هجوم بیماران مواجه می گردند.
با کاهش اولیهٔ سرعت انتشار بیماری، چین در حال حاضر راحت تر تنفس می کند. کره جنوبی و سنگاپور نیز به همین منوال. اروپا، به خصوص ایتالیا و اسپانیا، و به طرزی روزافزون دیگر کشورهایی نیز، زیر بار تلفات ناشی – حتی در مراحل اولیه شیوع – کمر خم نموده اند. آمریکای لاتین و آفریقا تازه در آغاز انباشته شدن تعداد بیماران بوده و بعضی کشورها از دیگران بهتر عمل نموده اند. در ایالات متحده، پیشقراولی به مثابه ثروتمندترین کشور در تاریخ بشر، آینده تیره و تاری در انتظار است. شیوع بیماری قرار نیست تا ماه می به اوج خود رسیده و تا حد امروزین هم کارمندان سیستم بهداشتی – درمانی و مراجعه کنندگان به بیمارستانها درگیرِ نزاعی سخت برای دستیابی به امکانات محدود وسایل حفاظت شخصی هستند. پرستاران، که «مرکز کنترل بیماریها» به طرزی دلهره آوری از آنان خواسته تا از سربند – روسری – و ماسک استفاده نمایند، سیستم موجود را از رقم زدن سرانجامی خوشایند ناتوان می بینند.
دولت فدرال آمریکا برای لوازم پزشکی، که در وهلهٔ اول از ایالت ها دریغ داشته بود، بهای بیشتری می پردازد. و در همین حال مبادرت به اعلام بستن مرزها به بهانهٔ حفاظت از سلامت عمومی – در حالی که روشهای غلط مبارزه با بیماری در داخل شیوع سریع آن را شدت بخشیده است – ورزیده است.
یک تیم از اپیدمیولوژیست های (متخصصین بیماری های واگیردار) امپریال کالج اظهار داشته اند که حتی با بهترین شیوه های مقابله با این بیماری و کاهش شیب منحنی تعداد مبتلایان، با قرنطینهٔ بیماران و دور نگهداشتن سالمندان، یک میلیون و یکصد هزار نفر جان خود را از دست داده و به ظرفیتی هشت برابر تعداد موجود تخت های بیمارستانی در ایالات متحده نیاز خواهد بود. برای مقابله با این ویروس و با هدفِ پایان دادن به آن، سلامت عمومی نیازمند قرنطینه ای مشابه چین (برای افراد خانواده) و حفظ فاصلهٔ فیزیکی در مقیاس کُلِ اجتماع و تعطیلی مؤسسات است. همهٔ این اقدامات احتیاطی تعداد تلفات آمریکا را به حدود دویست هزار نفر کاهش خواهد داد.
گروه امپریال کالج برآورد می کند که مقابلهٔ موفقیت آمیز با بیماری باید به مدت هشت ماه ادامه یابد که به رکود اقتصادی و آسیب پذیری سرویس های اجتماعی منتهی خواهد شد. این گروه – برای برقراری تعادلی میان ضروریاتِ کنترل بیماری و اقتصاد، پیشنهاد می نماید که اِعمال و خاتمهٔ قرنطینهٔ اجتماعات باید با تعداد تخت های اضطراری بیمارستانی هماهنگ گردد.
مدلهای متفاوتی از بررسی، با این یافته ها مخالفند. گروهی به رهبری نسیم طالب (BLACK SAWN FAME) اظهار می دارد که مدل امپریال کالج بررسی خانه به خانه وردیابی تماس ها را شامل نمی گردد و فراموش می کند که شیوع بیماری از حدودِ تمایل دولت ها به درگیر شدن در چنین قرنطینه ای فراتر رفته است. بسیاری از کشورها برای چنین اقداماتی (تست های عملی و دقیق مناسب با این بیماری) آماده نخواهند بود پیش از آنکه شیوع بیماری شیب منفی یافته باشد. چنانچه از کُمدینی نقل شده است: «ویروس کرونا خیلی رادیکال است. آمریکاییها به ویروسی معتدلتر نیاز دارند که بتوانند طی مراحلی تدریجی در مقام پاسخگویی به آن برآیند».
گروه طالب متوجه گردید که تیم امپریال کالج از بررسی شرایطی که تحت آن این ویروس از بین می رود خودداری می نمایند. چنین از بین بردنی به معنای به صفر رساندن شیوع بیماری نبوده، بلکه نشانگر ایزوله شدن کافی بیمارانی است که قرار نیست به آلوده شدنهای زنجیره ای دامن زنند. در چین فقط پنج درصد آنانی که آسیب پذیر بودند و در تماس با بیماران قرار گرفته بودند آلوده شدند. در واقع تیم طالب روش مبارزهٔ چین با بیماری را ترجیح داده، با اقدام همه جانبه سریع برای حذف بیماری بدون نیاز به درگیر شدن در ماراتنی که مابین کنترل بیماری و تأمین نیروی کار برای اقتصاد در نوسان باشد. به عبارتی دیگر، روش سخت چین (بر پایهٔ همه منابع موجود) جمعیت کشور را از ماهها و یا شاید سالها انزوایی می رهاند که امپریال کالج برای دیگر کشورها توصیه می نماید.
رادریک والِس، متخصص علم امراض واگیردار بر پایه روشهای ریاضی، یکی از نگارندگان این مقاله، مُدل بررسی را بکلی تغییر می دهد. مدلینگ اوضاع اضطراری، هر چند نیاز باشد، نقطهٔ شروع و چگونگی آغاز را از نظر دور می دارد. عوامل ساختاری به همان میزان، بخشی از یک وضعیت اضطراری هستند. به حساب آوردن آنان کمک می نماید تا دریابیم که بهترین جواب ممکن پیش رو، ورای به حرکت در آوردن مجدد چرخهای اقتصاد (که زیان بار خواهد بود) چیست. والِس می نویسد چنانچه آتش نشانان منابع کافی در اختیار داشته باشند:
«تحت شرایطِ عادی، اکثر آتش سوزیها، می توانند با حداقل تلفات و خسارات مادی مهار گردند. گرچه، این مهار به میزان حیاتی به عوامع کمتر رمانتیک بستگی دارد که از امرِ خطیر قهرمانی و تلاش برای مقررات گذاریهای ماندگار و ادامه دار که خطرات ساخت وساز را از رهگذر توسعه و اجرای استانداردهای مربوطه کاهش می دهد – که بدون شک مسائل آتش نشانی و بهداشت را نیز شامل می شود – بی نیاز نیست، در حالی که توجه ضروری به منابع لازم برای حفاظت از ساختمانها در حد کافی مبذول می گردد ……….. زمینه ای که بیماری های واگیردار بر بستر آنها رشد می نمایند مهم است، و ساختارهای اقتصادی موجود که به شرکتهای چند ملیتی کشاورزی اجازه می دهد تا با خصوصی سازی سود هزینه ها را به اجتماع تحمیل نماید – باید به اجرای استانداردهایی ملزم گردند که تقبل هزینه ها را در صورت شیوع مجدد بیماریهای واگیردار جدید در دستور کار قرار می دهد.
ناکامی در تدارک و عکس العمل به شیوع این بیماری – فقط در ماه دسامبر اتفاق نیافتاد هنگامی که کشورهایی در اقصی نقاط جهان از پاسخگویی به شیوع کووید ۱۹ عاجز ماندند – یا برای مثال درآمریکا مشکل زمانی که ترامپ تیم تدارک بیننده برای اقدام به هنگام در مقابله با پندمیک ها را منحل نمود که جزئی از تیم امنیت ملی است و یا هفت صد پُست سازمانی «مرکز کنترل بیماری» را خالی گذاشت – یا هنگامی که دولت فدرال از عمل نمودن به یافته های یک تحقیق سال ۲۰۱۷ در مورد پندمیک ها و آماده سازی آمریکا برای اقدام به هنگام غافل ماند – و یا آنگاه که در مقاله ای از رویترز آمده بود، که ایالات متحده ماهها پیش از شیوع کووید ۱۹ به مأموریت متخصصی از «مرکز کنترل بیماری» در چین پایان داد، گرچه فقدان او در چین یقیناً در ضعف آمریکا در پاسخگویی موثر افتاد – و یا زمانی که تصمیم نابخردانهٔ عدم استفاده از کیت های آزمایش فراهم شده توسط سازمان بهداشت جهانی اتخاذ گردید. تأخیرات در اطلاعات اولیه و نادیده گرفتن کلی آزمایشات لازم موجب از دست رفتن جان های بسیاری – شاید هزاران نفر – گردیده است.
این ناکامی ها دهه ها قبل و آن هنگام برنامه ریزی شد که مشترکات سیستم سلامت عامه به طور همزمان نادیده گرفته شد و یا به مسائل مالی آلوده گردید. کشوری گرفتار سیستم خصوصی شده که قرار است فقط در صورت وقوع اپیدمی ها به انها بیاندیشد (تضادی مطلق) – سیستمی که تعداد تخت های بیمارستانی و لوازم جراحی اش به ندرت به حد کفایت رسیده است، قاعدتاً از بکارگیری منابع لازم برای تکرار روش مقابله ای که چین در پیش گرفت عاجز است.
در مقام توجه به توصیه های تیم طالب در مورد راهبردهای نمونه در شرایط مشخص سیاسی، بوم شناسِ بیماری، لوییز فرناندو چاوز یکی دیگر از نگارندگان این مقاله، به ریچارد لووین (دیالکتیسین زیست شناس) رجوع می نماید تا اظهار دارد که اتکای صرف به اعداد و ارقام فقط برای از قبل سرپوش گذاشتن بر همهٔ فرضیات است. مدلهایی از قبیل مطالعات امپریال کالج واضح و آشکار حیطهٔ تجزیه و تحلیل را به سؤالاتِ از قبل آماده شده ای در چهارچوب نظم اجتماعی غالب محدود نموده و عامداً از در نظر گرفتن نیروهای وسیعتر بازار که عامل پیدایش و شیوع بیماریها هستند و از منظور نمودن تصمیماتِ سیاسی تأثیر گذار سرباز می زنند.
آگاهانه یا ناآگاهانه، نتایج این روش به تقلیلِ تأمین سلامت عامه به درجهٔ دوم اهمیت منجر می گردد، از جمله سلامت هزاران نفر از آسیب پذیرترین ها که جان خود را در ارتباط بین کنترل بیماری و منافع اقتصادی از دست خواهند داد. دیدگاه میشل فوکو، هرچند خیر خواهانه، در زمینهٔ عملکرد حکومت برای منافع مردم خود، نسخهٔ بروز رسانی شدهٔ نظرات مالتوس است که هم اکنون در بریتانیا و متعاقب آن در هلند مطرح گردیده است که باید به ویروس اجازه داد تا با گذر بدون مانع از میان خیلِ جمعیت نابودی خود را رقم زند. ورای آرزوهای ایدئولوژیک، گواهی در دست نیست که مصونیت عمومی توقف شیوع این بیماری را تضمین نماید. ویروس ممکن است به سادگی در زیر پوشش حفاظِ مصونیت عمومی تحول یابد.
- نویسندگان: راب والِس، آلکس لیب من، لوییز فرناندو چاوز و رادریک والِس (۱)، ترجمه به فارسی: ا. مانا
- به روز شد ه در تاریخ ۳۰ مارس ۲۰۲۰
۳ آوریل ۲۰۲۰
پی نوشت ها:
۱- راب والِس متخصص اپیدمیولوژی تکاملی و مشاور سازمان غذا و کشاورزی و مرکز کنترل بیماری آمریکا – آلکس لیب من دانشجوی دکترای جغرافیای انسانیو دارندهٔ فوق لیسانس اقتصاد کشاورزی از دانشگها مینه سوتا – لوییز فرناندو چاوز بو شناسِ بیماری و محقق در زمینهٔ تغذیه و سلامت – رادریک والِس دانشمند محقق در زمینهٔ اپیدمیولوژی (بیماری شناسی) – نگارندگان مقاله قدردانِ نظرات کارشناسانهٔ کنیچی اوکاموتو هستند.
۲- پندمیک بیماری واگیرداری که در پهنهٔ جغرافیایی وسیعی شیوع می یابد.
لطفاً قبل از انتشار، ترجمه را ویرایش کنید!