برای گرامیداشت یکم ماه می، روز نان آوران جهان که شگفتا خود همچنان در سراسر جهان چپاولشده تر، گرسنه تر و زمینگیرتر مانده اند
ما همچون همه سالهای گذشته به سالگرد فرخنده و امیدبخش روز کارگر” یکم ماه می” رسیده ایم، روز پُرشکوه همبستگی طبقاتی، و ایستادگی یکپارچه، سراسری و جهانی نیروی”کار” برابر ساختارهای ضدبشری و بهره کشی های ناروای “دینمداران و سرمایه داران انگل و مفتخور!”
بزرگداشت این روز گرانقدر و بویژه با این تفاوت که در این روزگاران تلخ آخوندیسم هار و مکار که بیشتر از همه گریبان ناتوانان یا”مستضعفان” فریبخورده مذهبی را گرفته، ما همزمان دچار تحدیدها و تهدیدهای ویروس کرونا نیز هستیم که کک سران و باندهای رژیم را نگزیده و آنها همچون همیشه در حال باندبازی های سیاسی، و کی بود کی بود، من نبودم غارت ۴،۷ میلیاردی اخیر خوداند که به اصطلاح گردنه گیران اسلامی در زیر عبای این یا آن ملا و مُکلا ناپدید شده است. ولی همین بی آبرویان، بی هیچ زمینه ای برای یاریرسانی حکومتی، آمدند و فرمان قرنطینه مجانی دادند، که برای پائینی های ندار و کارگران بیکار و زحمتکشان بیدادرس بسیاری، تاوانی گران تر و سنگین تر ساختند که نتایج بعدها روشن خواهدشد. اگرچه پیش از کرونا هم هستی کارگران و زندگی بیشماران همچنان، دچار زخم چرکین از تیغ چپاول ها، خودکامگی ها، لشگرکشی ها، جنگ ها و یارگیری های دشمنی افکن میان سنی شیعی در منطقه برای ایجاد رهبری جهان اسلام اتمی بوده، و بار تاوان و توهین آنرا” کارگران، کارورزان و زحمتکشان” بر سر و کول خود همواره می کشیده اند؛ جنایت های که بی شرمانه ایکه دین دولتی پیوسته با نام خدا و پیغمبر و با درندگی بی مانند خویش، بر ِاعمال آنها اصرارمی ورزیده، و در همه حال بر تداوم سرکوب و زندان و کشتار نیازمند مانده و حتی با این ویروس مرگبار دیدیم و می بینیم که رژیم ضدبشری به “آزاد شدن همه زندانیان عادی و سیاسی که در خطر ابتلا به کرونا بودند تن نداد، و بی رحمانه تر از ویروس کوید ۱۹ می کشد و بر تداوم اعدام های فراوان کنونی پامی فشارد.
کارگران و مردم ما همزمان اما دیدند که با پدیداری و یورش ویروس کرونا، دین و مذهبیان هیچکاره شده و در برابر ویروس مهلک لنگ انداخته، و بی پایگی و ذهنی بودن دعاوی مذهبی شان آشکارترشد. آنها ولی کلاهبردارانه نه تنها از رو نرفتتند، بل می خواستند بر ضرورت حفظ حرمت مذهب، رهبانیت دین و طب شاش شتر و روغن بنفش در ایجاد اعتماد مردمی برجا باشند و با توهم به شبیه سازی یاری جستن از دین و قبور قم و مشهد، همچون همیشه دم یاری غیب را با ابهت بزنند که زور حقیقی کرونا توانست در قبور و دهان گشاد همه را ببندد. البته با تأخیری بلند که خیانتی مرگبار بود که دکان دینمداران روی دست قربانیان کرونا گذارد. همزمان کرونا برای باورمندان مذهبی روشن کرد که تضاد سران حکومت با منافع کارگران و کارمزدان و بی پناهان سازش پذیر نیست. از دیگرسو رسوائی های روزانه و اشکال تبهکاری ها در فساد کده های دولتی ـ ولائی، همچنین چپاولگری های ریز و درشت اسلامی ـ ملائی تنها از کام زندگی کارگران و زحمتکشان و به قیمت نابودی حق زندگی خانواده های آنهاست و این حقیقت ۴۱ ساله نشان می دهد که زندگی و هستی قریب به اتفاق کارمزدان و زحمتکشان و تنگدستان و کارمندان برای سرکردگان حکومتی بها و اهمیتی ندارد و بازتاب ۴ دهه ای آن نیز همین می باشد که دستکم امروز زندگانی کارگران، توده ها و همگان را تباه و بخاک سیاه نشانده است.
نظام الهی ایکه جان اکثریت مردم پاکباخته و در ۵۷ دلداده به اسلام را بلب رسانده و حالا پس از سپری شدن ۴۱ سال سرکوب های حقوق ناچیز مدنی و ایجاد جو نظامی امنیتی و برپائی سیستم های هراسناک بگیر و بکش، و سازماندهی سیستماتیک نیروهای کمین زن ها و کنام جان بگیرهای مرگبار از معترضان و مخالفان، اینک چنین می نماید که مای کلانی بنام کارورز که گول دیانت و رحمت الهی را خورده بودیم بیدارشده ایم و با همین آگاهی و دانش امروز خود از پس و پشت عبا و پرده ی پوشیده نظام پنهانکار، دستکم ما به حکمت “خدا و ملا” و نعمت جمهوری اسلامی جان و مال دزد، بیش از پیش پی برده و با تاوان های جانی و مالی هنگفت بخوبی می دانیم که ملا و مکلا اهل کار و تلاش و کارورزی مفید به حال اجتماع نبوده و نیست. و روز کارگر مال همگان کار و مردمان تلاش پیشه است که می باید و شایسته است که بیاری همگانِ کارمزد شکوهمندانه، یکپارچه و سراسری دست در دست هم برگزارشود. چون این روز آینده ساز مال همه آنهائی ست که می خواهند زندگی نوع انسان کار و زحمت را جویاتر و پویاتر کنند؛ سنت های مزاحم را دوربریزند؛ بودن و شدن تازه تر و کاراتر را بیابند و بیازمایند و دگرگونسازی را بیآموزند و بیآموزانند.
روز کارگر مال همه کسانی که اگر آنها در دوری کوتاه و یا بلند مدت کاری نداشته و مزدی دریافت نکنند، با تفاوت های زمانی اندک، آنان دیگر خود و زن و بچه های شان”بسان این روزگار ۴۱ ساله ی سیاه، خونین و گندزدگی بیشمار و بیکران دین دولتی بی یاورمی ماند و هستی شان در ساختار سرمایه سالاری دین پناه تباه می شود + اینکه بسیارانی ناگزیر از دچارشدگی در قرنطینه ی کوید۱۹ که میلیون ها می باشند آنها دیگر نمی توانند بسادگی سبد زندگی بخور و نمیرشان را تأمین کرده و هستی سست و بی بر و بار خانواده را بچرخانند و بی گمان در دراز مدت هم نخواهند توانست جان سالم از هر نظام بهره کشی سرمایه سالاری و اسلامی بدربرند؛ و جای گمان بی هوده نیز وجود ندارد که بسیاری تنگدست و بیکار از شدت فقر و نداری در دخمه های بی کسی و بی پناهی خواهندمرد.
محمود جام ساز کارشناس مسائل اقتصادی در ارتباط با تاثیرات بحران فراگیری ویروس کرونا بر اقتصاد ایران به خبرنگار انتخاب گفته: حداقل ۷۵% درصد جمعیت ۸۰ میلیونی کشور دچار فقر معیشتى هستند؛ همچنین می پرسد چگونه می‌شود آنان را متقاعد ساخت که در حین بحران کرونا در خانه بمانند؟ در نتیجه شیوع کووید-۱۹ در نتیجه شیوع کووید-۱۹ اقشار متوسط، متوسط به پایین، حقوق‌بگیران، اقشار کم درآمد و دارای حقوق ثابت که قبل از کرونا نیز مشکلات معیشتى ،مالی، آموزشی و بهداشتی زیادی داشتند، اکنون صدمه بزرگی را متحمل شده اند. بنابرین همه ما می بینیم که روز همبستگی کارگران بیش از همه روز همگانی این کارمزدان و زحمتکشان پراکنده نیز هست که با دیگر کارگران درد و رنج و راه رهائی مشترک دارند.
از اینرو: طبقه کارگر ایرانی و جهانی همین ۹۹% درصدی های کارورز و سرگشتگان بیکار و پی کار ویلان و سرخورده شده می باشند که بیشترشان اغلب بسان مهمان های ناخوانده در حاشیه ی شهرهای بزرگِ کشورهای شان بی دادرس بوده و می باشد. در حالیکه همه ی اینان اسیر در چنگال سرمایه، نوادگان همان کارگران و سازندگان راستین پیشین و کنونی جهان و هستی موجودند که خود نیز بسان پدران و نیاکان خویش، هنوز و همچنان دست کوتاه و تهی آنها و نسل آتی به دهان شان نمی رسد، یا بخش بزرگی از آنها بدون کار رسمی و نیمه وقت و با حقوق و درآمد ناچیزی که دارند بسختی زندگی می کنند یا بسیارانی که اصولا کار پیدا نکرده و بیکارند و در پی بیکاری خود خانوده شان در گرسنگی و بی سرانجامی و بی فردائی می مانند.
با اینهمه بگویم که بخشی از جریان های تندرو، سکتاریستی، حزبی و سازمان هائی نیز هستند که درک های متفاوتی از شناخت پایگاه طبقه کارگر و جایگاه اجتماعی اقتصادی سیاسی آنها در راستای دوری و نزدیکی به منافع خود در حاکمیت ساختار سرمایه سالاری می توانندداشته باشند که جای گفتمان آن در میان خانواده چپ و کمونیست وجود چشمگیر و لازم نداشته و و یا ندارد؛ ولی در هر حال فراموش نکنیم که هر کارمزدی جزو همراهان کارگران خدماتی و صنعتی و…می باشد که در دیدگاه های رنگین مبارزه طبقاتی می تواند مفید و بسود نبرد طبقاتی بینجامد؛ اگرچه همزمان این نگرش می تواند منشأ پراکندگی در میان صفوف کارگران از یکسو، و گفتمان های مارکسیستی جدال برانگیز سیاسی و ناکارآمد همچون گذشته هم باشد؛ که باید هوشیارانه و پلورالیستی تنوع دیدگاه را پذیرفت. و من اینجا از جنبش های مستقل کارگران یا بهتر بگویم همه کارمزدانی می گویم که آنها ریز یوغ بهرکشی و کارمزدی قراردارند و نیازمند به همکاری و مبارزه مشترک در برابر بورژوازی ملاسالار هستند و آرمان آنها هم برابریخواهی و سوسیالییسم می باشد. نگاه من متوجه آنهائی ست که به نوعی با فروش کار تولیدی ـ خدماتی خود تداوم زندگی مصیبت بار خانواده شان را میسر می سازند. همه آنهائیکه اگرچه دیریست به واماندگی و بی بر و باری زندگی خود پی برده و برای دگرگونی سرنوشت تلخ خود و آیندگانش بارها به نبرد طبقاتی مرگبار شتافته و علیه دشمنان خویش که”دینمداران و سرمایه داران”باشد تن به مرگ هم داده اند، چندان که می بایست دارای توان و اراده ی متحد و سازمایافته نیستند و چنین که می دانیم به سرانجامی مطلوب نرسیده اند. همانگونه که کارگران شیکاگو در امپریالیسم تبهکار برای یکمین بار و در روز یکم ماه می ۱۸۶۸ فراخوان اعتصاب سراسری دادند و سپس مبارزه کردند و کشته دادند ولی همچنانکه می دانیم این مبارزه تا بامروز به ثمر نرسیده است و حتی در آمریکا جهانخوار و کانادا روز یکم ماه می بعنوان روز کارگر پذیرفته نشده تا پشتوانه انترناسیونالیسم این مبارزه بخق پراکند و ناتوان بماند و کارگران جهان در برابر این دسیسه امپریالیستی ایستاده و همبستگی ملی و جهانی خود را با غرور فریادزده و جشن می گیرند.
کارگران در ایران مکاران و جهان غارتگران هنوز نتوانسته بدلیل چنددستگی و پراکندگی چندان که لازم می باشد حق خود را با توان اجتماعی توده ای طبقاتی واقعی ای که دارند از ستم و بهره کشی دشمانش خود برهانند و ثروت های خویش را باپس بگیرند و یا دستکم بتواند با یکپارچگی، همبستگی و خرد آگاه جمعی، اراده مستقل سیاسی طبقاتی صنفی خود را بعنوان نیروی موازنه سیاسی در برابر سرمایه سالاران چنان یکدست کرده و سازماندهی دهند که مبارزه طبقاتی و مستقل آنها بخش بزرگ حکومت ها باشد! و دریغا که دشمنان رنگین اش همچنان با اهرم فریب دینی، ائتلاف دین و سرمایه، و تسلط قدرت اقتصادی و ابزارهای مقتدر نظامی باهم برابرشان گذارده می شود و بخش بزرگی از طبقه ی کارگر ایران و جهان نیز دریغا هنوز به توان شگرف طبقاتی خویش پی نبرده و دست نیافته است. پس به امید آن آگاهی و سازمایابی مستقل و متحد و یکپارچه! با شادباش روز گارگر بر همه کارگران و کارگردوستان. بهنام چنگائی ـ دهم اردیبهشت ۱۳۹۹
