دیروز بود یا که پریروز یا کجا؟
در خواب بود یا که به بیداری؟
باری،
من بودم وتو بودی و
ناگاهِ آسمانِ سحرگاه تَرَک برداشت!
یا آسمانِ شبانگاه بود؟
نیم لحظه شک ام برداشت.
امّا مجالِ پرسش
کوتاه بود:
زیرا که هر چه پیش می آمد،
گفتم،
ناگاه بود؛
وَ،پیش از آن که من دُرُست ببینم چه داشت پیش می آمد،
دیدم تَرَک شکاف شده ست و
خورشیدِ زخم خورده ی خون آلودمان
دارد از آن شکاف،
پاره پاره،
فرو می ریزد.
با پاره ها
نگاهِ من هم از آسمان فرود می آمد که،
ای شگفت!
دیدم
مادربزرگ بر سرِ سجّاده اش نشسته با تنِ عریانِ دخترکی دلربا؛
و پاره های خون آلود
بر شانه ها وگیسوی او می ریزد.
او نیز چنگ می زند به هوا،
پاره ها را می گیرد،
به دهان می بَرَد؛
وَ قاه قاه می زند ومی خورد.
وَ ضجّه خند می کند و می خورد.
وَ چهره ی مُچاله ی او پُرچروک تر می گردد؛
وَ گیسوان اش آتش می گیرد؛
و چشم هاش می ترکد؛
وَ روشن است که دارد می میرد.
من سوی او دویدم،
نه!
من سوی او پریدم،
امّا او
پیوسته از صدارسِ من دور ودورتر می شد.
هر پاره ی گداخته ی خورشید،
در چنگ و در دهانِ خونی ی مادربزرگ؟
نه! من نمی دانستم،
دیگر هیچ نمی دانم:
جُز این،همین، که،
در چنگ و در دهانی خون آلود،
هر پاره ی گداخته از خورشید
کم نور و همچنان کم نورتر می شد.
بادی نمور بر تنِ من می وزید که،
در چرخه ی نَفَس های ام،
گویی مُدام نمورتر می شد.
و چندشی لزج
بر پوستِ برهنه ی من می نشست،
می نشیند.
وز ابرِ آه نگاه ام تاریک می شد،
می شود.
وَ چشم هام دیگر هیچ خوب نمی دید،
نمی بیند.
با این همه،
من همچنان هنوز خیره در این دیدارم.
تو نیستی.
از کی نبوده ای،
به یاد نمی آرم.
وَ تا هنوز نیز خوب نمی دانم
که خواب می بینم یا بیدارم!
سیزدهم فروردین ۱۳۹۸ – بیدرکجای لندن
