علی خامنه ای بر طبق سنت دیرینه‌اش امسال هم با دانشجویان گزینش شده به گفتگو نشست تا آخرین حرف‌های تازه‌‌ی خود را با آنان در میان نهد، یعنی، حزب الله خود را هشیار بکند و به آنان هشدار دهد. او اما پرسش اصلیِ حتی این گزینش‌شده‌های خود در مورد پاسخگو نبودن نهادهای زیر مجموعه اش را هم بی پاسخ گذاشت، در عوض ولی بارها ادعای درگیر بودن جمهوری اسلامی در یک “مبارزه‌ی عظیم و وسیع” علیه “جبهه کفر و ظلم و استکبار” را تکرار کرد و سمت و سوی انتخابات ریاست جمهوری آینده را با واژه “دولت جوان و حزب الهی” مشخص نمود.
بر همین بستر او هشدار داد که پرچم مطالبه گری را در دست داشته باشند و نگذارند جریان چپ مارکسیستی آن را در دست گیرد و برافرازد. منظور او از مطالبه گری نیز همانا عدالت اجتماعی است که همواره دانشجویان چپ مدافع سرسخت آن بوده اند و جمهوری اسلامی، در اکنون خود مصداق فساد و رانت و غارتگری و ستیز با عدالت اجتماعی. علی خامنه ای برای ناچیز شمردن جریان چپ، مدعی “فقر تئوریک” و دارا نبودن “نیروی میدانی، فعال، کارآمد و از خودگذشته” در این جریان اجتماعی دیرینه سال و دارای ریشه در اعماق جامعه شد و به دروغ از “تسلیم شدن تمامیِ رؤسا و بزرگان آن” به امریکا، اسرائیل و گروه های سلطنت طلب سخن گفت.
این عقده‌گشایی و کینه‌توزی خامنه ای علیه اندیشه و نیروی چپ تازگی ندارد. او در سال ۱۳۹۴ هم در دیدار با جمعى از دانشجویان اسلامی ضمن اعلام شکل گیری این جریانات در دانشگاه ها، برآمد آن‌ها را به امریکا نسبت داد و گفت: “اگر واقعیّت داشته باشد و الان جریان مارکسیستی به صورت فکری در دانشگاه ما فعّال باشد، قطعاً پول آمریکایی‌ها دنبالش است؛ برای خاطر این‌که انگیزه‌ای وجود ندارد. پول می‌دهند؛ برای این‌که بالاخره خود این شقّه شقّه کردن دانشجوها برای آن‌ها یک نعمت بزرگی است. یکی از شقّه شقّه کردن‌ها هم این است که مارکسیست‌ها را دوباره زنده کنند.” این سخنان پنج سال پیش و نیز سخنان چند روز قبل او اتفاقاً بیانگر و نشانگر این است که چشم و گوش اطلاعاتی او از واقعیت دانشگاه‌ها و موجودیت و رشد اندیشه و گرایش چپ در دانشگاه‌ها آگاه و سخت از آن نگران است. منظور او از این‌که این نیروها چیزی نیستند و آینده‌ای ندارند، دقیقاً نشانه‌ی ترس او از حضور چپ به عنوان یک جریان بالنده است.
رهبر جمهوری اسلامی براین تصور باطل است که با فروپاشی اتحاد شوروی، سرکوب گسترده‌ی احزاب و سازمان های چپ ایران، اعدام صدها تن از کادرهای آن و تصفیه‌ی دانشگاه‌های کشور از دانشجویان و استادان چپ، این جریان در سطح جهان و ایران به تاریخ پیوسته و یکی از “رقبای جهانی، تاریخی و ملی” اسلام حذف شده است. او با این تصور باطل، فکر نمی کرد که این جریان بار دیگر در فضای پادگانی دانشگاه ها سربلند کند. به همین خاطر با تعجب می گوید: “البتّه من شنیده‌ام در دانشگاه ما یک جریان‌هایی باز دارند حرف مارکسیسم را دوباره زنده می کنند، منتها این، دمیدن در کوره‌ی خاموش است این، نقش بر آب زدن است “. (سخنرانی سال ۹۴)
دانشجویان مبارز چپ!
برخلاف نگرش این نماد استبداد ولایی، سربرآوردن دیگربار شما دمیدن در کوره‌ی خاموش نیست. این کوره‌ی عدالت خواهی جوشان مدت ها است که در سطح جهان و در کشور ما شعله می‌کشد. ولی فقیه رهبر جمهوری اسلامی باید بداند تا زمانی که نظام سرمایه داری حیات دارد، تا موقعی که سود و سرمایه در سطح کشورها و جهان در دست گروهی بسیار کوچک از صاحبان سرمایه متمرکز است، نیروی‌کار و طبیعت استثمار می شود، تبعیض و نابرابری حاکم است، فقر و بی عدالتی بیداد می کند، شکاف طبقاتی عمق می یابد و آزادی به زنجیر کشیده می شود، چپ حیات خواهد داشت. چپ موجودیت و رشد و نفوذ خود را از این واقعیات می‌گیرد که جمهوری اسلامی هم اینک و در همه‌ی عرصه‌های برشمرده نمونه عریان ستمگری، فقرزایی و فقرافزایی، تعمیق فاصله‌ی طبقاتی و “آقا زاده”پروری است. نه دستگاه های تبلیغاتی سرمایه داری و نه سرکوب رژیم های مستبد قادر نیستند که ریشه‌ی این نیرو را بکنند.
جریان چپ در دو دهه‌ی گذشته، علیرم جو پادگانی در دانشگاه های کشور نه تنها دوباره سربلند کرده است، بلکه، به فعالیت گسترده روی آورده و از امکانات اندک و فضاهای محدود برای دفاع از ارزش های عدالتخواهانه و مطالبات کارگران و زحمتکشان کشور بهره گرفته و علیه استبداد حاکم، سیاست های نئولیبرالیستی دولت و چپاول گری سرمایه داری لجام گسیخته و برای آزادی و عدالت اجتماعی برخاسته است. قبل از انتخابات سال ۸۸ ما شاهد رشد این نیرو در دانشگاه های کشور و انتشار نشریات متعدد با اندیشه های چپ بودیم. در آن سال وزارت اطلاعات به جوانان و دانشجویان و برخی محافل مطالعاتی چپ یورش آورد و شمار زیادی از آن ها را دستگیر کرد. در آن دوره دانشگاه ها همانند سال های اول انقلاب پاک سازی شد. با این وجود، نسل های بعدی دانشجویان به چپ گرایش پیدا کردند و در خیزش آبان‌ماه ۹۸ به خیابان‌ها آمدند و شعار دادند: “فرزند کارگرانیم، کنارشان می‌مانیم”. همین ترس و دغدغه از رشد چپ بود که باز به ارگان های امنیتی ـ اطلاعاتی دستور داده شد تا دست به سرکوب بزنند و تعدادی زیادی از دانشجویان را دستگیر و محکوم نمایند.
اما سرکوب چندباره‌ی این نیرو هرگز کارساز نشده و پس از هر سرکوب سیل جدیدی از نیروهای جدید پا به حیات گذاشته است. آن‌ها در روزهای بعد از شلیک موشک سپاه به سوی هواپیمای مسافربری در دانشگاه تهران و امیرکبیر دست به تظاهرات زدند و شعارهای کوبنده علیه جمهوری اسلامی، ولی فقیه و سپاه سر دادند. آن ها شعار می دادند: “این همه سال جنایت، مرگ بر این ولایت” و “سپاه جنایت می‌کند، رهبر حمایت می‌کند.” دانشجویان پلاکاردهای متعددی که روی آن ها شعارهائی علیه نئولیبرالیسم نوشته شده بود، حمل می کردند. این برآمد نشان داد که چپ در دانشگاه ها پا گرفته و توانسته است ندای خود را به گوش مردم ایران و جهان برساند و در پیوند با مبازرات کارگران و معلمان، صدای آزادیخواهانه و عدالت‌طلبانه‌ی را در دانشگاه ها، خیابان ها و کارخانه ها طنین انداز سازد و در جهت همبستگی دانشجویان با کارگران و معلمان گام بردارد.
همراهان!
حزب چپ ایران (فدائیان خلق) به‌عنوان جریان منتقد و مخالف نظام سرمایه داری، استثمار کار و طبیعت و مدافع آزادی، عدالت اجتماعی، دموکراسی و سوسیالیسم، از نیرو گرفتن جریان چپ در دانشگاه های کشور خرسند است و از شعارهای روزهای ۱۱ و ۱۲ دی‌ماه و از همراهی و هم پیوندی شما با کارگران، تهیدستان و معلمان پشتیبانی می کند و امیدوار است که جنبش دانشجوئی کنونی همانند دهه های قبل از انقلاب بهمن در اساس با چهره آزادیخواهی و عدالت‌خواهی تصویر شود و پرچم چپ در دانشگاه های کشور با دست شما برافراشته بماند.
دانشگاه همواره بستر شکل گیری و رشد نیروهای چپ بوده است. حزب چپ ایران (فدائیان خلق) هم‌چون ریشه‌ی خود جنبش فدائی، با شما دانشجویان احساس یگانه دارد و در دفاع از ارزش های سوسیالیستی و در مبارزه علیه استبداد و برای آزادی، عدالت اجتماعی، دموکراسی و رفع تبعیض با شما همراه است. امید است پیوند نزدیکی بین جنبش دانشجوئی و احزاب و سازمان های چپ شکل گیرد و چپ بتواند با فراروئی به جایگاه تاثیرگذار در سپهر سیاسی کشور، در سمت دهی تحولات دموکراتیک و در گذار به دموکراسی و تحقق مطالبات کارگران و تهیدستان نقش موثری ایفا نماید.
هیئت سیاسی ـ اجرائی حزب چپ ایران (فدائیان خلق)
۱۲ خرداد ۱۳۹۹ – ۱ ژوئن ۲۰۲۰
