بعد از ظهر سه شنبه بیست و یک تیر، خیابان های اطراف دانشگاه تهران، شاهد خشونت و وحشی گری بی سابقه ی ای از سوی نیروی انتظامی بود که به گفته ی آگاهان سیاسی در سال های اخیر سابقه نداشته است. فرمانده ی تازه، دو روز بعد از گماشته شدن به این مقام از سوی رهبر حکومت، «ضرب شصت» خود را به مخالفین نشان داد تا بشارت دهنده ی «دولت اسلامی» ای باشد که اربابانش وعده ی آن را داده اند.
در این نخستین نبرد بین آزادی خواهان و مستبدین، بعد از «حماسه ٣ تیر»، نه تنها هیچ کدام از احزاب اصلاح طلب و «اپوزیسیون قانونی» در کنار هواداران آزادی اکبر گنجی و دیگر زندانیان سیاسی قرار نگرفتند، که دولت اصلاح طلبشان نیز، در آخرین روزهای عمر خود، همچنان آتش بیار معرکه ای شد که نیروی انتظامی برپا کرد و در گیر و دار خشونت سبعانه ی مامورین علیه تظاهرات مسالمت آمیز طرفداران آزادی در ایران، مقامات وزارت کشور به یاد آوردند که تظاهر کنندگان «مجوز قانونی» نداشته اند و به این ترتیب «پوشش قانونی» برای سرکوب مردم توسط پلیس ولایت فقیه را فراهم ساختند.
در طول شش سال گذشته، حتی یک «مجوز قانونی» به صدها درخواست اجتماعات مسالمت آمیز داده نشد، تا جایی که حتی مسالمت جوترین فعالین سیاسی نیز قانع شدند که برای استفاده از «حق اعتراض»، نباید منتظر اجازه ی مقامات حکومت ماند. استفاده از حق اعتراض، حتی اگر حکومت با آن مخالف باشد، کوچکترین مجوزی برای سرکوب و ضرب و شتم فعالین سیاسی و خشونت حکومتی نمی دهد و مسئولیت هیچ کدام از نهادهای حکومتی را در این سبعیت زایل نمی سازد.
تظاهرات فعالین سیاسی برای آزادی اکبر گنجی، گام تازه و مهمی بود که در مبارزه ی دموکرات های ایران برای نجات جان گنجی برداشته شد. طرفداران دموکراسی در ایران، علیرغم امکانات نابرابر خود، وارد مبارزه ی تمام عیاری با حکومت برای نجات جان اکبر گنجی – که اکنون به سمبل زندانیان سیاسی و مبارزات آزادی خواهانه در ایران تبدیل شده است – شده اند و می کوشند با افزایش فعالیت های خود و جلب حمایت بین المللی، حکومت را وادار به عقب نشینی و اکبر گنجی را که هر ساعت به مرگ نزدیک تر می شود، از زندان آزاد کنند. بعد از یورش وحشیانه پلیس حکومت به تظاهرات کنندگان آزادی خواه، جهان اکنون باید متقاعدتر شده باشد که با تشدید همه جانبه ی فشارها بر حکومت ایران، مانع ادامه سرکوب گری های آن شده، و دموکراسی خواهان ایران را یاری دهد تا بساط خشونت دولتی در ایران را برچینند.
پیشتازان این مبارزه امروز همان نیروهایی هستند که اصلاح طلبان همواره آن ها را به «انفعال»، «سرخوردگی» و «یاس» متهم کرده اند. این نیرو، اکنون در شرایطی پرچم دار مبارزه برای دموکراسی و در قدم اول آزادی زندانیان سیاسی شده است و می رود که «مساله ی اکبر گنجی» را به یک موضوع جهانی تبدیل سازد، که اصلاح طلبان، یار قدیمی خود را فراموش کرده اند. آن ها که در آستانه ی انتخابات به دیدار او می رفتند، آن ها که در اجتماعات انتخاباتی خود،با ابراز نگرانی نسبت به «سرنوشت گنجی» می کوشیدند، رای هواداران دموکراسی را به دست آورند، نه روز سه شنبه در برابر دانشگاه تهران حضور داشتند و نه در مبارزه دموکرات های ایران برای آزادی گنجی نقشی بازی می کنند.
دموکرات ها و تحول طلبان واقعی در ایران که انتخابات فرمایشی و توهم «اصلاح حکومت» را نفی کردند، اکنون راه را نیز نشان می دهند. «مبارزه با فاشیسم»، تلاش برای دموکراسی و اجرای حقوق بشر در ایران، در همین جا جریان دارد. جایی که اصلاح طلبان حضور ندارند.
اکنون آیا وقت پاسخ به این پرسش نرسیده است که چرا مدعیانی که می خواستند قبای «مبارزه با فاشیسم» را بر تن عالیجناب سرخ پوش بپوشانند و «جبهه ی دموکراسی و حقوق بشر» را با حذف مخالفین حکومت ضد دموکرات و ضدبشری تشکیل دهند، اکنون به جای همراهی با پیکارگران دموکراسی و حقوق بشر، به خانه های خود رفته اند؟
