دوازدهم فروردین ۱٣۵٨ زمان رسمی تاسیس حکومت جمهوری اسلامی است. حکومتی که هر چند بر پایه آرای مردم تاسیس شد، اما آرای مردم را همواره وسیله ی سرکوب مخالفان و دگراندیشان و تحکیم استبداد ولایت فقیه ساخت. سوءاستفاده از رای مردم از همان فردای دوازده فروردین آغاز شد و رهبری حکومت دستجات حزب الله را با شعار «کسی که رای نداده، حق نظر نداره»، به خیابان ها ریخت تا سرکوب مخالفین و دگراندیشان حکومت مذهبی را با اتکا به میزان شرکت کنندگان در رفراندم دوازدهم فروردین، وعده دهد. این شعار از آن پس به راهبرد اصلی حکومت در سیاست داخلی و مواجه با دگراندیشان تبدیل شد و در مدت بیست و شش سال به جنایات بیشماری انجامید.
بیست و شش سال بعد از دوازده فروردین نه تنها از آن اکثریت نود و هشت درصدی هوادار حکومت، اثری باقی نمانده است، بلکه همه ی حقایق، بررسی ها و نظرسنجی ها نشان می دهد حکومت مشروعیت خود را در میان اقشار مختلف مردم از دست داده است. با این حال مخالفت عمومی با حکومت، مانع از آن نیست که جمهوری اسلامی همچنان به سوءاستفاده از آرایی که مردم زمانی به نفع او به صندوق های رای ریختند ادامه دهد. حکومت با اتکا به آرا و نظرات مردم در بیست و شش سال پیش همچنان خود را «حکومتی مردمی» و متکی بر آرای مردم می شناسد و با خواست های مخالفین از جمله برگزاری یک همه پرسی برای تعیین نظام سیاسی کشور، مخالفت می کند.
آن چه باعث شده، حکومت علیرغم آن که امروز در اقلیت قرار گرفته، اما موقعیت فرادست خود را حفظ کرده و به سوءاستفاده از آرا مردم و از جمله استفاده عوام فریبانه از رفراندم دوازدهم فرودین پنجاه و هشت، ادامه دهد، پراکندگی مخالفین است. این پراکندگی نیروهای اپوزیسیون را از اتخاذ سیاست موثری در برابر حکومت باز داشته است.
امسال برای اولین بار، گروهی از مخالفین، همراه شده اند تا به مقابله ی موثرتری با این سیاست عوامفریبانه برخیزند و در روز تاسیس حکومت اسلامی، خواست های خود را مبنی بر مخالفت با حکومت اسلامی و در دفاع از استقرار یک جمهوری واقعی و تماما انتخاباتی با صدای بلندتری اعلام دارند.
جمهوری خواهان دموکرات و لائیک در نخستین همایش خود در پاریس، اعلام کردند روز دوازده فروردین را به عنوان روز «نه» به جمهوری اسلامی، و آری به جمهوری بر می گزینند. ابتکار جمهوری خواهان دموکرات و لائیک، مورد حمایت احزاب و جریان های مختلف جمهوری خواه قرار گرفت. احزاب و جریان هایی که در دو ساله ی اخیر تمایل و اراده بیشتری در جهت همکاری بر اساس سیاست های مشترک نشان داده اند.
اهمیت شکل گیری چنین همکاری ای میان گروه های جمهوری خواه، فقط در این نیست که در روز دوازدهم فروردین صدای مخالفین حکومت استبداد در ایران را رساتر به گوش مردم ایران و افکار عمومی در سطح بین المللی می رساند. تاثیرات ماندگارتر همکاری میان گروه های جمهوری خواه بر سر نفی حکومت استبداد و استقرار جمهوری در کشور ما، هموار ساختن راه ایجاد یک جبهه ی دموکراتیک و تاسیس رهبری سیاسی برای استفاده ی صحیح و به موقع از تمامی پتانسیل های دموکراتیک در جامعه ی ما است.
مسئولیت اپوزیسیون، امروز – آن گونه که برخی گروه های سیاسی عمل می کنند، در یافتن نقاط اختلاف و برجسته کردن آن ها نیست، واقعیت ها گواه اند که چنین گروه هایی روز به روز بیشتر منزوی شده و به صورت سکت های کم اثری در می آیند. مسئولیت اپوزیسیون در یافتن نقاط مشترک و ایجاد همکاری و همگامی بر پایه ی این نقاط مشترک است و گروه هایی که چنین می کنند، بزرگترین خدمت را به دموکراسی و دفع شر استبداد از کشور ما انجام می دهند. زیرا این حکومت را نمی توان به طریقی دموکراتیک برکنار کرد، مگر آن که رهبری سیاسی دموکراتیکی تاسیس کرد که مورد اعتماد بخش های گسترده مردم قرار بگیرد و بتواند ظرفیت های فراوان جامعه ایران و مخالفت های گسترده با حکومت مذهبی را به طور صحیحی مورد استفاده قرار دهد.
حمایت از آکسیون های دوازده فروردین و پافشاری بر این موضوع که همکاری های میان احزاب و گروه های جمهوری خواه با سپری شدن دوازده فروردین نباید پایان یابد و باید بر یک برنامه دراز مدت استوار شود، عمل به چنین مسئولیتی است.
