بعد از سی سال روی داد: جشن طبقه کارگر همراه با اشک، گریه، وفاداری

You ‘ll never walk alone

نازک بین: لیگ عشق و نفرت سر انجام قهرمان امسال خود را شناخت. بعد از پیروزی چلسی بر منچستر سیتی لیورپول فاتح جامی شد که لیگ فوتبال اش طبقاتی و  سیاسی است. لیورپول شهری است که طبقه کارگر و متحدان پائینی آنان تا حد نفرت از خاندان سلطنتی و اشرافیت بیزارند. در این شهر حتی طرفداران اورتون تیم دیگر مطرح این بندر در بیشتر اوقات با طرفداران قرمز پوش شهر همدردی و همراهی می کنند.  اینان ترجیح می دهند بجای پخش سرود ملی سرود باشگاه خوانده شود اکثر طرفداران لیورپول معتقدند که:

“حزب محافظه‌کار با این شهر برای دهه‌ها بدرفتاری کرده، آن‌ها از اجرای سیاست ‘سقوط مدیریت‌شده’ در لیورپول خرسند بودند. اگر امروز لیورپول پابرجاست فقط بخاطر سرمایه‌گذاری کشورهای دیگر اروپایی است. ما همچنین می‌دانیم که نسبت‌های بدی که‌ برای ما به‌عنوان شهروندان لیورپول بکار می‌برند در چند سال اخیر زیاد‌تر شده است. ‘زباله‌گرد‌ها یا ‘اسکاوزرهای سارق رذل’. یکی از دلایلش رشد باشگاه بوده که این القاب را رایجتر کرده است. ما در واقع به‌عنوان مردم این شهر و همینطور طرفدار یک تیم فوتبال خاص، مورد هجمه‌ی بسیاری در انگلستان هستیم، آن‌ها سرزنشمان می‌کنند، در عین حال هم انتظار دارند که موافق این کشور به عنوان یک کل باشیم…مضحک است!”

تونی زورُنا یکی از اعضای هیئت مدیره‌ی شهر لیورپول اعتراض به سلطنت را حق خود می‌داند. او مخصوصا انگیزه‌ی خود از همراهی کردن تماشاگران در هو کردن سرود را ارتباط ذاتی آن با خود ملکه می‌داند:

“من این کار را می‌کنم چون حاضر نیستم کلاهم را به احترام خانواده‌ی سلطنتی از سر بردارم. آنها توسط قانون کمک مالی به پادشاه (Sovereign Grant که سال ۲۰۱۱ تصویب شد) تامین مالی می‌شوند و من به‌عنوان کسی که مالیات می‌دهد کاملا مخالف آن هستم. ملکه و خانواده‌ی گسترده‌ی سلطنتی انگل هستند. من کاملا مخالف هسته‌ی قدرتی هستم که ملکه در راس آن قرار دارد، از چرچیل که دستور سرکوب اعتصاب در شهر لیورپول در سال ۱۹۱۱ را داد تا دولت تاچر که به‌طور سیستماتیک سعی داشت ما را به عنوان یک شهر خرد کند. بخاطر همین است که موضع سیاسی ما قویا به جناح چپ با ارزش‌های عمیق سوسیالیستی گرایش دارد.”

دیشب و در شرایط کرونائی هزاران لیورپولی امید به زندگی خود را با قهرمانی تیم محبوشان از خوشحالی هم شادی کردند و هم اشک شوق ریختند و در این بین اشکهای یورگن کلوب مربی موفق این تیم میلیونها بیننده را با خود همراه ساخت و بر طبقه کارگر و بازیکنان و کادر باشگاه و تیم درود فرستادند. چلسی دو بر یک منچستر سیتی را شکست داد تا لیورپول قهرمانی اش حتمی و قطعی شود.

هواداران لیورپول ۳۰ سال برای قهرمانی تیم‌شان منتظر مانده بودند و این رویداد ویژه را با رقص و آواز و آتش‌بازی جشن گرفتند. یورگن کلوپ جشن پیروزی را در هتل گرفت اما هواداران در سطح شهر. بسیاری از هواداران به خاطر کرونا ماسک پوشیده بودند. خیابان‌های منتهی به آنفیلد به خاطر حضور گسترده جمعیت بسته شده بودند. آنها ساعت‌ها آواز خواندند و رقصیدند. لیورپول سی سال بود در لیگ قهرمان نشده بود.

کلوپ و پسرانش پاداش صبر ۳۰ ساله هوادارانی را دادند که در این سال‌ها هم جام از دست‌شان لیز خورده بود و هم شنونده نیش و کنایه‌های رقبای قدیمی خود بودند. در شبی که باز هم چلسی قهرمان انگلستان را مشخص کرد، آرنولد ۱۹ ساله که تا به حال قهرمانی باشگاه محبوبش را به چشم ندیده بود شبانه با هم‌تیمی اسکاتلندی‌اش تماس گرفت تا شادی غریبی که در دلش به وجود آمده را توصیف کند.

۳۰ سال پیش که لیورپول با کنی داگلیش قهرمان بالاترین سطح فوتبال انگلستان شد، جیمز میلنر و آدریان ۴ و ۳ سال داشتند و کاپیتان هندرسون و دژان لاورن در شکم مادرهای خود بودند. سایر لیست ۲۳ نفره باشگاه مثل محمد صلاح، ویرجیل فن‌دایک، سادیو مانه، الیسون بکر و روبرتو فیرمینو هنوز به دنیا نیامده بودند و نفس نمی‌کشیدند.
زمانی که براندون راجرز اخراج شد و مدیران لیورپول با دوست‌داشتنی‌ترین آلمانی تاریخ تماس گرفتند، کلوپ حاضر شد تعطیلاتش را خراب کند و سناریو جدیدی برای تراژدی لیورپول و لیگ برتر بنویسد. او کارش را با این جمله آغاز کرد “اگر در ۴ سال نتوانم جامی به دست بیاورم، باید به لیگ سوئیس بروم”.با فینالیست شدن در لیگ اروپا و جام اتحادیه ادامه داد، به فینال اروپا رسید و به ۳ سال سلطه رئال مادرید پایان داد، بهترین نایب قهرمان تاریخ لیگ جزیره شد، به قهرمانی جهان رسید و بعد از ۵ سال قولش به هواداران را عملی کرد؛ قهرمانی لیگ جزیره بعد از ۳۰ سال.

حالا دیگر “سال بعدی” برای هواداران لیورپول وجود ندارد، حالا دیگر نه اشمایکل و نه پسرش نمی‌توانند برای لک لک‌ها کری بخوانند، حالا دیگر هیچ حسرتی وجود ندارد، حالا دیگر عقده ۳۰ ساله‌ای هم وجود ندارد زیرا باشگاه لیورپول حالا دیگر قهرمان انگلیس است.

کلوپ کاری را در لیورپول انجام داد که فرگوسن با ۲۷ سال حضور در منچستر، مورینیو با دفاع اتوبوسی در چلسی، ونگر با تیم بدون باختش و گواردیولا با تیم ثروتمندش نتوانستند انجام دهند؛ یعنی قهرمانی در فاصله ۷ هفته به اتمام لیگ جزیره.

استیون جرارد، اسطوره قرمزها می‌گوید “باید مجسمه کلوپ در آنفیلد ساخته شود”. کاپیتان سابق قرمزها که هم حسرت این قهرمانی در کارنامه‌اش را می‌خورد و هم جایش در تیم کلوپ خالی است، پر بیراه هم نمی‌گوید زیرا معجزه مرد آلمانی کم از دستاوردهای بیل شنکلی کبیر و کینگ کنی داگلیش لیورپولی‌ها نداشت. حالا با سه‌گانه قهرمانی در انگلیس، اروپا و جهان، لیورپولی‌ها بهترین تیم دنیا هستند و رسیدن به چنین قله‌ای دستاورد رییسی بوده که برای دست یافتن به چنین جایگاهی، حتی ابایی از شکسته شدن شیشه عینکش در مقابل چشمانش نداشت. قهرمانی که دیگر نه لیز خوردنی و نه بیماری یارای مقابله با آن را داشت و ثبات و صلابت رقم زننده آن بود.

حالا دیگر بندرنشینان لیورپول نه تنها با حسرت بلکه با افتخار موسیقی فیلم چرخ و فلک یعنی “تو هرگز تنها قدم نخواهی زد” را در کوچه پس‌کوچه‌های منتهی به ورزشگاه آنفیلد خواهند خواند.

چاپ کن