ننگ بر اردوغان و حامیان جهانی اش!

ما با بازماندگان اکتبر سیاه ترکیه، حزب دموکراتیک خلق ها، کردها و نیروهای چپ این کشور ابراز همبستگی می کنیم

اخبار روز – سهراب مبشری: هنگامی که این سطور نگاشته می شود، شمار قربانیان حمله تروریستی به گردهمایی صلح در آنکارا ساعت به ساعت رو به افزایش است. شاید این آمار سه رقمی شود. اکثر قربانیان، از شهروندان جوان ترکیه اند. فاجعه آنکارا از این لحاظ در ردیف حمله تروریستی به میتینگ مشابهی قرار می گیرد که اواخر تیرماه در شهر سوروچ ترکیه ده ها قربانی گرفت. بلافاصله پس از انفجار سوروچ، که اکثر جان باختگان در آن از هواداران نیروهای مترقی و چپ و به ویژه حزب دمکراتیک خلقها (ها.د.پ.) بودند، رجب طیب اردوعان رئیس جمهوری اسلامیست – ناسیونالیست (هم بنیادگرا، هم شووینیست: آنچه خوبان همه دارند او تنها دارد) به آنچه «تروریسم» می خواندش اعلان جنگ داد. اما از آن پس، قربانیان تروریسم بودند که مورد حمله ارتش و پلیس ترکیه قرار گرفتند. طی حدود دو ماه اخیر صدها نفر از اهالی مناطق کردنشین در ترکیه و عراق در حملات نیروی هوایی ترکیه کشته شده اند. پلیس ترکیه در صدها موارد به گردهمایی های هواداران صلح و مخالفان مشی جنگ افروزانه اردغان حمله کرده و شماری از آنان را به قتل رسانده است. نیروهای امنیتی ترکیه دست فاشیستها را در یورش به دفاتر حزب دمکراتیک خلق و فعالان مدنی و صلح خواهان باز گذاشته است. پس از فاجعه خونین آنکارا نیز این تظاهرات صلحدوستان و چپهاست که نیروهای امنیتی به آن حمله می کنند.
اردوعان حدود دو ماه پیش مجوز حمله به کردها را از شخص اوباما رئیس جمهوری آمریکا گرفت. ترکیه به ازای گرفتن این امتیاز، به آمریکا اجازه داده است که از پایگاه هوایی انجیرلیک برای عملیات در سوریه و عراق استفاده کند.
مناسبات نزدیک دولت آمریکا با دولت شبه فاشیستی اردوغان، مانند روابط گرم آمریکا و عربستان، نقاب از چهره استراتژی خاورمیانه ای واشنگتن برگرفته است. اگر حمایت آمریکا نبود، اردوغان این گونه گستاخانه به جامعه مدنی و نیروهای مترقی ترکیه که بسیار متشکل و نیرومندند حمله نمی کرد.
اکتبر سیاه در آنکارا، تنها لکه ننگ دیگری در کارنامه اردوغان و دار و دسته اش نیست. این روزهای تلخ باید چشمان کسانی را باز کند که در آرزوی رهایی از چنگال رژیم های جنایتکاری مانند جمهوری اسلامی و حکومت اسد در سوریه، چشم امید به امپریالیسم آمریکا دوخته اند. اردوغان لجام گسیخته و بمبهای عربستان بر سر مردم فقیر یمن، ارمغان دولت اوباما برای منطقه خاورمیانه است. کمی دورتر، بمباران بیمارستان قندوز ارمغان آمریکا برای مردم افغان و کسانی مانند پزشکان بدون مرز بود که به یاری افغانستان رفته بودند. هر کوره راه نجاتی هم که برای مردم مناطق «اسلام زده» مانده باشد، یک شرط مهم آن افشا و مهار استراتژی آمریکا در این مناطق است. دخالتها و حضور نظامی آمریکا در این مناطق باید پایان یابد. مردم این کشورها باید به اتکای نیروی خود و حمایت معنوی و سیاسی مردم صلحدوست جهان، برای رهایی خویش اقدام کنند. تونس کوچک و فقیر، که این روزها تحسین جهانی را تا حد اختصاص جایزه صلح نوبل به جامعه مدنی اش برانگیخته است، راه را نشان می دهد. در ترکیه نیز نیروهای صلح تا هنگامی که اردوغان از اوباما چک سفید برای جنگ کثیفش علیه کردها و حزب دمکراتیک خلقها نگرفته بود، تا حدی پیش رفتند که به اکثریت پارلمانی حزب اردوغان پایان دادند. امید آنست که این راه ادامه یابد و حملات تروریستی مانند آنچه در آنکارا روی داد، این مسیر را مسدود نکند.

چاپ کن