بیانیه تشکل های کارگری و اجتماعی به مناسبت اعتصابات کارگری

عتصابات کارگری سراسر ایران را فراگرفته است!
باید این اعتصابات، این مبارزات قهرمانانه و فداکارانه به انقلاب پیروزمند اجتماعی قهری پرولتاریا و رهائی بیانجامند! فقط این، شایسته این همه فداکاری است!

ترس و وحشت تمام وجود سرمایه داران و دولتیان را فرا گرفته است. حق هم با آنهاست، زیرا که فردا را پیش چشمان خود می بینند که از تمامی مفت خوری ها محروم و اگر زنده ماندند، باید مانند دیگران بر اساس توانشان کار – فعالیت مفید نمایند تا زنده بمانند!

“کارگران مراکز یاد شده، روز شنبه ١١ مرداد مسیری که سالهاست کارگران ، معلمان ،پرستاران، بازنشستگان و دانشجویان هموار کرده اند را وارد مرحله ای جدید و پرتوان کرده است. در نتیجه در این شرایط ضروری ست که کارگران همه مراکز تولیدی و خدماتی به اعتصابات عمومی و سراسری بپیوندند.
تنها راه خلاصی از فقر، نداری، حقوق ۵ برابر زیر خط فقر، حقوق معوقه و عموم مشقات گریبانگیر کارگران، همان است که کارگران این مراکز در پیش گرفتند. اعتصاب عمومی تنها راه است.” از متن بیانیه ۱۴ تشکل.
نجات جامعه ایران از راه نجات طبقه کارگر میگذرد. راه نجات طبقه کارگر و زحمتکشان که با هم اکثریت جمعیت جامعه سرمایه داری ادغام شده ی در سرمایه داری جهانی ایران را با دولتی تا بن دندان مسلح، ارتجاعی و جنایت کار که از هیچ جنایتی تا کنون در حق کارگران و زحمتکشان ( کارگران صنایع، بنادر، نفت و گاز، کارگر آموزشی، کارگر بهداشتی و خدماتی و کارگران بی مکان و زمان – به حاشیه راندگان شدگان و…) و فرزندان آگاه دانشجویشان دریغ نکرده و نمی کند، این است که بدون هیچ توهمی به رفرمیسم و اصلاح طلبی، به اینکه با بودن این نظم اجتماعی و دولت سرمایه داری در هر شکل و نامی به خواست ها و مطالبات خویش می رسند، بدون توهم به طبقه سرمایه دار داخلی و خارجی، هیچ دولت امپریالیستی – دولت های موجود – هیچ سازمان رسمی جهانی مثل سازمان ملل متحد و سازمان های زیر چتر چنین سازمانی مثل سازمان جهانی کار، حقوق بشر و… هیچ سازمان و حزبی که به هر جهت از سیستم موجود دفاع می کند، با باور به نیروی طبقاتی خویش در داخل و منطقه و جهان، برای به پیروزی رساندن، همان انقلاب کارل مارکس و انگلس ، مانیفست کمونیست را با به پایان رسانند، یعنی برای پیروزی انقلاب کمونیستی که لنین آن را انقلاب قهری پرولتاریائی – قهری کمونیستی نامیده است، برخیزند.
برای به پیروزی رساندن چنین انقلابی که برسیستم سرمایه داری می تواند، نقطه پایان بگذارد و باید بگذارد، باید تمامی مبارزات و اعتراضات . مخصوصا اعتصابات را با این چشم انداز ادامه داد و جامعه را خواباند تا طبقه کارگر خود را برای قیام مسلحانه توده ای – طبقاتی – جنگ طبقاتی همه جانبه آماده کند.این باید آغاز پایان جامعه طبقاتی گردد!
این آمادگی هم به نظرمن، در نخست، موجودیت دادن، به تشکلات توده ای طبقاتی خود مستقل طبقاتی و مخصوصا و مخصوصا در شرایط کنونی یعنی شرایطی که انقلاب با همه عظمت اش، تمام بیرحمی و تمام زیبائی اش دارد، می رسد، اما، طبقه کارگر از سازمان سراسری خویش بی بهره است، ایجاد کمیته های انقلابی – مخفی – مسلحانه – سیاسی – نظامی می باشد. این کمیته های محل کار و محل زندگی کارگران و زحمتکشان هم میتوانند، حزب سیاسی طبقه کارگر – ستاد جنگ طبقاتی طبقه کارگر را مجودیت دهند و هم بطور واقعی می توانند، پایه های دولت آینده پرولتاریائی – شوراهای مسلح کارگران و زحمتکشان برای عمیق دادن به انقلاب، برای محافظت از پیروزی های انقلاب، برای گسترش دادن انقلاب به منطقه خاورمیانه و چه بسا چهان می باشند.
از یاد نبریم، که ما کارگران و زحمتکشان یم طبقه اجتماعی جهانی و اگرچه، در مرحله نخست بر اساس ضرورت، چه بسا، تکلیف خود را با قدرت سیاسی طبقه ی سرمایه دار خودی – دولت به مثابۀ وسیله سرکوب طبقاتی اش مشخص کنیم، ولی انقلاب ما به پیروزی نهائی یعنی ایجاد یک جامعه بدون استثمار، بدون طبقه استثمارگر، بدون دولت ستمگر طبقاتی که این حتا شامل دولت خودمان بر علیه سرمایه داران هم میشود، بدون مالکیت خصوصی و کار مزدوری نمی رسد، مگر اینکه یک انقلاب پیروزمند جهانی گردد.
رفقا، با شعار : اعتصاب اعتصاب تا انقلاب ، انقلاب قهری کمونیستی – لغو شرایط موجود اجتماعی – رسیدن به کمونیسم! جامعه انسان های آزاد! خودمان را متشکل، متحزب و مسلح کنیم که جنگی به وسعت کل ایران – منطقه خاورمیانه و چه بسا جهان را در پیشا روی داریم. وظیفه بزرگ است، زیرا ما هم طبقه ی بزرگی هستیم و تمامی نعم دنیا کنونی از کار ما بر روی ماده یافت شده در طبیعت می باشد.
با باور به نیرویمان، به پیش بسوی فتح جهان، بسوی رهائی انسان به پیش! پیش بسوی انقلاب کمونیستی :
” کمونیستها عار دارند که مقاصد و نظریات خود را پنهان سازند. آنها آشکارا اعلام میکنند که تنها از طریق واژگون ساختن همه نظام اجتماعی موجود، از راه جبر، وصول به هدفهایشان میسر است. بگذار طبقات حاکمه در مقابل انقلاب کمونیستی بر خود بلرزند. پرولتارها در این میان چیزی جز زنجیر خود را از دست نمیدهند، ولی جهانی را بدست خواهند آورد.
پرولتارهای سراسر جهان، متحد شوید ! “، پایان مانیفست سال ۱۸۴۸.
بنا بر این، سازمان می یابیم، متحد و مسلح میشویم ، می جنگیم، حقماتن را می گیریم و پیروز شویم!
دیگر زندگی با ذلت را نمی خواهیم! این زندگی شایسته ما نیست!
حمید قربانی ۳ یولی ۲۰۹۳ اسپارتاکوسی