هرچه ضربه کاری‌تر می‌شود، اتحاد و آگاهی برای پیگیری منافع جمعی بیشتر می‌شود. تا همین امروز هم روزنامه‌نگاران ثابت کرده‌اند که نسبت به تشکل‌های دولتی همچون انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران بدبین شده‌اند و امید اتحادمان از گذشته بیشتر شده است. همکاران رسانه‌ای عزیز، بر لبه پرتگاهی که ما هستیم، باید بیش از پیش به میدان بیاییم و حرف بزنیم و از یکدیگر حمایت کنیم
طی روزهای اخیر فشار بر روزنامه‌نگاران و رسانه‌ها افزایش یافته است؛ از جهان صنعت و شهروند تا شرق و ابتکار و ایرنا و… و از بازداشت سجاد شکری تا اجرای حکم زندان نادا صبوری و سهراب صالحین اشکال مختلفی از تهدید آزادی بیان و امنیت شغلی خبرنگاران بوده است.
روزنامه جهان صنعت درحالیکه درباره آمار کرونا مصاحبه‌ای از محمدرضا محبوب‌فر، عضو ستاد ملی مبارزه با کرونا منتشر کرده بود، توقیف شد.
پیش از این مجموعه هلال‌احمر در ادامه‌ی بهانه‌تراشی‌ها برای تعطیلی روزنامه شهروند، اخراج و بیکارسازی خبرنگاران مستقل این روزنامه و تبدیل آن به فضای آنلاین (بخوانید روابط عمومی)، حالا برگه‌هایی(بخوانید نامه اخراج) مقابل خبرنگاران گذاشته که آنها را مجبور به انتخاب بین کار با سیاست‌های جدید یا بیکاری کرده است. این درحالی است که نام و شهرت شهروند با تلاش‌های خبرنگاران مستقل گره خورده است و هنوز خیلی‌ها گزارش معروف گور خوابی را به یاد دارند.
هلال‌احمر تلاش روزنامه‌نگاران مستقل را خلاف روابط مالی و رانتی خود تشخیص داده و به سادگی یک برند را فدای منفعت طلبی کرده است. جالب اینجا است که اسماعیل رمضانی، سرپرست روزنامه شهروند اخیراً در یک توییت به دروغ مدعی شده بود که دستمزد خبرنگاران برای هر نفر به طور متوسط ۵میلیون و ۳۰۰ هزار تومان است. درحالیکه طبق گفته خبرنگاران این رسانه دریافتی‌ها به طور متوسط بین ۳ تا ۳ میلیون و ۲۰۰ هزار تومان بوده است. این جور بزرگ‌نمایی‌ها صرفاً یک هدف دارد و آن توجیه اجحاف بزرگی که در حق خبرنگاران می‌شود.
در هر دوره‌ای که خبرنگاران تلاش کردند تا فضای اعتراضی و مشکلات معیشتی و اجتماعی را منعکس کنند با سرکوب و ارعاب مواجه شدند و پاسخ هر نقدی اخته کردن فضای تحریریه ها و فرسایشی کردن سخن گفتن از مردم بوده است. فقط برخی از فشارهای وزارت ارشاد و شورای عالی امنیت به رسانه‌ها خبری می‌شود، درحالیکه هر رسانه به کرّات پس از گزارش‌های مردمی، اخطار دریافت می‌کند. مهم‌تر از همه اینکه وظیفه اخته کردن رسانه‌ها و سرکوب آزادی بیان از طریق مسئولان خبرگزاری ها و روزنامه‌ها برون‌سپاری شده است. اگر در مواردی به مشکلات اجتماعی و معیشتی پرداخته می‌شود، این تنها به همت خبرنگاران مستقل محقق شده است. نتیجه اینکه خیلی از خبرنگاران اخراج و خانه‌نشین شده‌اند. برخی می‌گفتند مسئله روزنامه‌نگاران شهروند اخراج نیست. درحالیکه امروز سرکوب رسانه‌ها بدون خانه‌نشین کردن و فشار بر خبرنگاران ممکن نبوده است.
اما دوران عوض شده؛ خبرنگاران امروز سقوط معیشت و امنیت شغلی و امنیت قضایی خود را به تماشا نمی‌نشینند. هرچه ضربه کاری‌تر می‌شود، اتحاد و آگاهی برای پیگیری منافع جمعی بیشتر می‌شود. تا همین امروز هم روزنامه‌نگاران ثابت کرده‌اند که نسبت به تشکل‌های دولتی همچون انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران بدبین شده‌اند و امید اتحادمان از گذشته بیشتر شده است.
همکاران رسانه‌ای عزیز، بر لبه پرتگاهی که ما هستیم، باید بیش از پیش به میدان بیاییم و حرف بزنیم و از یکدیگر حمایت کنیم.
