میتنگ حکومتی با حضور رئیس دولت و شعار طرفداری از مقامات حکومت، چه ربطی به سنت شانزده آذر دارد؟
شانزده آذر، روز دانشجو، را سنت مبارزاتی چپ و ملی گرایانه در ایران ایجاد
کرد. از سال ۱٣٣۲ تا زمان انقلاب پیشبرد این سنت و روز دانشجو به طور عمده
بر دوش دانشجویان چپ بود و شانزده آذر خصلتی ضداستبدادی داشت و در آن
همواره شعارهای آزادی خواهانه و عدالت طلبانه مطرح می شد.
بعد از انقلاب حکومت با سرکوب دانشجویان چپ و ملی و همه ی نحله ی دیگر غیر
خودی، و سپس تحمیل فاجعه ی «انقلاب فرهنگی»، دانشگاه ها را در یک نبرد
نابرابر به تسخیر خود در آورد. دانشجویان غیرحکومتی از دانشگاه ها اخراج و
سرکوب شدند و فعالیت های دانشجویی در کنترل و انحصار دانشجویان هوادار
حکومت قرار گرفت و از هرگونه خصلت دانشجویی تهی گشت. همین دانشجویان،
«شانزده آذر» را که حرکتی ضداستبدادی بود به یک مراسم کاملا دولتی در خدمت
حکومت جمهوری اسلامی در آوردند.
در سال های پایانی دوران اصلاحات و آغاز دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد،
تلاش هایی برای احیای خصلت مستقلانه ی شانزده آذر صورت گرفت که با سرکوب
خشن دوران احمدی نژاد نتوانست ادامه یابد.
در از بین بردن خصلت مستقلانه، دموکراتیک و دانشجویی «شانزده» آذر و تبدیل
آن به یکی از ده ها مراسم دولتی و شبه دولتی در جمهوری اسلامی ایران که مثل
همه ی مراسم مشابه، هدفش تحکیم حکومت است، دانشجویآن وابسته به حکومت از
همه ی جناح های آن نقش داشته اند.
امسال نیز در روز شانزده آذر، بیشتر دانشگاه ها در تصرف و کنترل حکومت و
عوامل آن بود و در بسیاری از مراسمی که برگزار شد یک یا چند مقام دولتی
سخنران بودند. در این متینگ ها شعارهای این و آن جناح حکومتی بود که به چشم
می خورد و به گوش می رسید و مطالبات مستقل دانشجویی اگر هم مطرح می شد به
صورت محدودی بود. مراسم اصلی با حضور رئیس جمهور و شعار «روحانی مچکریم»،
به جای شعارهای آزادیخواهانه که سنت جنبش دانشجویی و شانزده آذرهای آن بوده
است در دانشگاه بهشتی (ملی) برگزار شد.
امسال نیز بسیاری از دانشجویان از خود پرسیدند مراسمی که در دانشگاه بهشتی
با حضور حسن روحانی و شعارهای در طرف داری از مقامات حکومت اسلامی سر داده
شد، و مراسم مشابه دیگر با حضور مقام های حکومتی از این و آن جناح، چه ربطی
به سنتی داشت که با خون شریعت رضوی، قندچی و بزرگ نیا پایه گذاری شد، با
مبارزات دانشجویان در دوران استبداد پهلوی ادامه یافت و سرانجام در یورش بی
رحمانه به دانشگاه ها در جریآن انقلاب فرهنگی از نفس افتاد؟
میتنگ های حکومتی امروز، یک بار دیگر این حقیقت تلخ را ثابت کرد که در
حکومت توتالیتر و تمامیت خواه، هیچ چیز جامعه از دستبرد و کنترل حکومت در
امان نمی ماند، حتی اگر رئیس جمهورش «اعتدال گرا» باشد!
