نامه ی جمعی: ناسزاگوئی و پرخاشگری را محکوم می کنیم!

معلوم نیست نویسندگان این بیانیه از کدام ناروا گویی و ناسزایی برآشفته اند که ناگاه دست به صدور چنین بیانیهٔشدیداللحنی زده اند.اگر کسی حوصله داشته باشد و کلمات برخی از این آقایان را در طول این سالهای پس از انقلاب ،که خطاب به دیگران ،از مجاهدین گرفته تا حزب توده و از اصلاح طلب گرفته تا برانداز نوشته اند و گفته اند ،جمع آوری کند،بعید نیست که اوراق این کتاب عددی شود در حد مجموع سن همهٔ امضا کنندگان این طومار، که خدا طول عمرشان بدهد،هیچکدام هم به حدس و تقریب، چیزی از جنتی کمتر ندارند.،جاسوس،نوکر،وطن فروش،جاده صاف کن خمینی،محلل جمهوری لسلامی،سوپا‌پ انفجار نظام ،خائن،همدست جلاد….‌اینها کلماتی هستند که برخی از این نویسندگان ،حداقل به بنده آموخته اند. از آنجا که این بیانیه از موضوعی عام صحبت می کند ،نمی توان فهمید که منظور ایشان از »ناسزا« و »ناروا «و »خشونت کلامی» چیست و اساسا به طور مشخص از کدام »ناسزاگویی« در آزارند.اما آنچه معلوم است این تلاشی است که به طور عام سخن می گوید تا به طور مشخص در میدان خفه کند. شاید اگر بخواهیم این قلنبه گویی ها را نقد کنیم،به علت همزمانی با انتشار چند نوشتهٔ جدید ،از جمله رک گویی های آقای سرکوهی و یکی دو گفتار دیگر در حول مواضع »شورای مدیریت گذار»و نیزتعلق بسیاری از آقایان موافق این بیانیه به این شورا ،می توان علل و سرنخ‌ها ی این طومار سازی ها و دورشوید و لال شوید ها را یافت.به همین لحاظ بعید نیست که این دسته گل را مدیریت این شورا به آب داده باشد.به هر حال اگر دست از حدس و گمان برداریم در واقع تمام امضاکنندگان این طومار, مسئول این حملهٔ غیر مسئولانه به آزادی بیان رسانه ها هستند.که البته جای تأسف بسیار است.چون کم تا بیش شماری از این آقایان خود سیلی و شلاق این آزادی کشی ها را خورده اندو فرجام اینگونه ترفند های حمله به آزادی ، تحت عناوین ظاهرالصلاح را دیده اند.طراح این حمله در نوشتن این طومار چنان سراسیمه و دستپاچه عمل کرده است که عاجز از فهم ابتدایی ترین اصول حقوقی شده است.ایشان که زبان واد بیاتی مدنی را برای نیل به اتحاد توصیه می کند در همان آغاز کلام و طومار به جای آنکه خواستار« پایان یافتن» ناسزا گویی شود,خود را در مسند یک قوهٔقضایی می گذارد و با ادبیات خشنی که مشابهش را در جلسات خامنه ای می بینیم،گز نکرده »محکوم می کند» .یعنی همان فریاد بی قاعده و قانون »محکو م می کنیم …محکوم م کنیم»هایی که سرانجام به »حکم« دادگاههایی منجر میشود که همه از فجایع آن باخبریم. چه خوب می شد اگر نویسندگان و طراحان این طومار ،در گفتمانی مدنی ،پاسخ این پرسش را بدهند که اگر در جهان واقعی قدرت قهریه ای در اختیار داشته باشند،بعد از اینکه این ناسزا گویان را به جرم »تفرقه افکنی» ، » محکوم «می نمودند .چه حکمی را برای آنان صادر می کردند؟زندان؟شلاق؟اعدام؟ اینست انتهای آن مدنیتی که ادعا میشود؟……فراموش نکنیم که یک گفتمان مدنی پیشاپیش چیزی را »محکوم «نمی کند بلکه خواستار تعدیل،تغییر و یا پایان و توقف آن می شود.
آقایان محترم لطفا به پشت سر، به راه آمده و به محاسن سفید خود بنگریدو اعتبار خود را قربانی خشم خود نکنید ،و نیز ،ارجی به خود و امضایتان بگذارید

مردم ما در تاریخ خود اگر چه بسیار از زبان و خنجر برهنهٔ اوباشان زخم خورده است. صد چندان زخم “کش ندادن” ها و”گُل گویی” ها وکلی گویی های زهر آلود را بر تن دارد، از این رو اگر ناسزا گویی، مردود است،کلی گویی و زخم ها را در پس کلمات سالوسانه پنهان کردن نیز نوعی جرم است. متاسفانه نویسندگان این بیانیه، تا حدود شناسایی من از چند تن آنها، خود در باب درشت گویی، رطب خوردگان سرشناسی هستند، اما اینکه اکنون چنین سراسیمه رطب خواری را حرام کرده اند، البته پرسش برانگیز است.به هرحال دلیل آن هر چه باشد، دغدغه و دلهره ایی ذهن را رها نمی کند،وآن، ترس از یک تهاجم دسته جمعی بر قلم، به امید شانتاژو اعمال فشار و خاموش کردن رسانه هاو دیگرانیست که حقیقتی دیگر را بر زبان می آورند.زیراکه اگر چه نه همهٔ امضاکنندگان، اما دست کم تعدادی از آنان ، می دانند که از نظر حقوقی، فحاشی و توهین، مقوله ایی تفسیر پذیر و دراز دامن است و با صدور یک چنین اعلامیهٔ تهدید آمیزی نمی توان حد و مرز آن را روشن ساخت.از این رو امضای چنین کلمات کلی و مبهمی،در خوش بینانه ترین حالت،تساهل در مقوله های حقوقی است.به عنوان مثال الفاظی چون “عقب مانده”،”منش وفرهنگ پست”، “خنجرخون ریزدر کف” و غیره، که در همین بیانیه نیز از آن استفاده شده است، می تواند نشانی از خشونت کلام باشد.مگر از همین فرمان”کش ندادن” ها و “مدارا”ها نبود که شمشیر “تشویش اذهان عمومی” در آمد که اکنون با آن هر روزنامه و فریاد دگر اندیشی را در ایران سر می زنند؟ . بیم آن می‌رود که در فراسوی مرزها، این جملات کلی و حملات جمعی، کپیه ایی از طومارسازی ها و لشکر کشی های مجالس ایران و فرمان “کش ندادن” باشد، که با آن کمترین صدای ناموافقی را نیز، در ورای مرزها به نام “انشقاق”به خاموشی بکشانند. معلوم نیست برای اشاره به “قاتلان”،”مستبدین”،”نوکران”، “دروغگویان”و”قدرت طلبان” و غیره در اینگونه کلانتری های خود ساخته چه کلماتی را باید بکار برد؟دهخدا می نویسد زمانی در مشهد، آخوندی را (آخوند کشکی) صدا می‌زدند، او از این لقب برمی آشفت و سر در پی مردم می نهاد، یکبار مردم تصمیم گرفتند اورا (آخوند نباتی) صدا بزنند، او دوباره برآشفت و گفت :فلان فلان شده ها نباتی یعنی همان کشکی! به این صورت استبداد، هر نفسی را که از دیگری برآید،به هر عنوان و هرگونه که باشد، خطری برای خود می داند و آنرا برنمی تابد. وفاجعه در همین خفه کردن و به سکوت کشاندن است،وگرنه پارس “سگان انشقاق” از نورافشانی “ماه اتحاد” چیزی نمی کاهد، جز آنکه سیاهی سکوت و زوربکوشد و بفریبد که همگان در خاموشی فقط سیمای اورا در ماه ببینند. نه آقایان ارجمند! لطفا شما آن حقیقتی را که فکر می کنید در اختیار دارید،به هر طریق که می‌خواهید و می دانید آشکار نمایید اما بالا غیرتا به ادعای(مدارا گری) خود در این بیانیه پایبند باشید و ” مدارا” کنید و بگذارید دیگران نیز حقیقت هایی را که در اختیار دارند به زبان خود بازگویند.و تلاش نکنید که بااین طومارسازی ها و شانتاژها ی “مدنی” ، رسانه ها قتلگاه زبان و قلم مردم شوند.