روز گذشته آقای محمد جعفر محلاتی به نامه بیش از ۶۳۰ نفر به دانشگاه اوبرلین جواب داد. امضا کنندگان شکایت نامه به دانشگاه اوبرلین با توجه به نقش آقای محلاتی دیپلمات ارشد جمهوری اسلامی در سازمان ملل در انکار و پنهان کاری درباره کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷، معتقدند که انتصاب آقای محلاتی با ارزش های دانشگاه اوبرلین مغایرت اساسی دارد. زیرا این مرکز آموزشی یکی از اولین دانشگاههایی است که در سال ۱۸۳۵، در دورانی که هنوز برده داری در آمریکا رواج داشت، دانشجوی سیاه (افریقاییآمریکایی) و در سال ۱۸۳۷ دانشجوی زن را می پذیرفت، اکنون چگونه به کسی که بر اساس مدارک سازمان ملل و سازمان عفو بین الملل به مشارکت در جنایت علیه بشریت متهم است، اجازه تدریس داده است؟!
آقای محلاتی در بیانیهای که با هدف رد اتهامها علیه خود تدارک دیده، بعد از ۳۲ سال سکوت خود را شکسته وبا اعضای خانوادهها و بازماندگان اعدامیهای سال ۶۷ «عمیقا ابراز همدردی» کرده است. پرسش این است، آقای محلاتی که سال هاست در شهر اوبرلین جشنواره صلح و دوستی برگزار میکند، چرا تا به امروز درباره این جنایت علیه بشریت ساکت بوده، اطلاعات خود را ارائه نداده و با خانوادههای این جان باختگان “عمیقا ابراز همدردی” نکرده؟
او در جوابیه خود مینویسد: “من هر گونه آگاهی و در نتیجه، مسئولیت در مورد اعدامهای دستهجمعی در ایران، در دورانی که مشغول خدمت در سازمان ملل بودم را قویا رد میکنم.” سازمان عفو بین الملل به دفعات در گزارش ویژه خود به مناسبت سی امین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی و بیانیههای بعدی خود اعلام کرده است “طبق قوانین بین المللی، افرادی که مظنون به تسهیل ارتکاب این جنایات و همینطور پنهان کاری های بعدی در خصوص سرنوشت و محل دفن قربانیان ناپدید سازیهای قهری و اعدام های مخفیانه هستند، آنان نیز باید پاسخگو باشند”. لذا ایشان نمی تواند با اعلام ناآگاهی و ادامه پنهان کاری نسبت به ان جنایات، به این نتیجه برسد که از پاسخگوئی در امان است. لازم به یاد آوری است که نه تنها وی بلکه “طبق قوانین بین المللی، مافوقانی که از این جنایات اطلاع داشته و یا علی الاصول می بایست اطلاع می داشته اند و از تمامی توان خود برای جلوگیری از این جنایت ها یا متعاقباً مجازات آن ها استفاده نکرده اند نیز باید مورد تحقیقات کیفری قرار بگیرند.” به عبارت دیگر، همانگونه که اعضای برجستهٔ رهبری سیاسی، نظامی، قضایی و اقتصادی هیتلر که منکر نقش خود در جنایتهای هیتلر و کشتار میلیون ها انسان بودند؛ در دادگاه نورنبرگ وادار به جوابگویی درباره همکاری در جنایات آلمان نازی شدند، آقای محلاتی نیز طبق قوانین بین الملل مسئول همکاری خود با جنایتکاران جمهوری اسلامی و همدستی با آنان در پنهان کاری و دروغ پراکنی است؛ در نتیجه بایستی جوابگو باشد.
آقای محلاتی که امروز ادعای صلح و دوستی دارد با محلاتی سی و چند سال پیش که نقش پنهان کاری جنایت را داشت هیچ تفاوتی نکرده. سی و دو سال پیش هم نمایندگان جمهوری اسلامی انگشت اتهام به سمت قربانیان دراز میکردند و به آنها تهمت و افترا میزدند و آنان را منافق، محارب و مفسد فی الارض مینامیدند. امروز هم سفیر پیشین جمهوری اسلامی تاکید کرده است که “در طول سالها فعالیت حرفهای در اوبرلین و به دلیل پیشینه طولانیاش در فعالیتهای ضدجنگ، بارها و بارها آماج حمله طیف گستردهای از لابیگران جنگ در ایالات متحده و ایران قرار گرفته است.” امضا کنندگان شکایت نامه به دانشگاه اوبرلین عدهای از خانوادههای جان باختگان، زندانیان سیاسی سابق، و فعالین سیاسی، مدنی و حقوق بشری هستند و بیش از پانصد نفر از آنها حتی ایرانی هم نیستند. آنان آمریکایی و تابعیت ملیتهای دیگر را دارند که با خواندن نامه ما منقلب شده و در اعتراض به جنایت علیه بشریت این نامه را امضا کرده اند. جنایت علیه عزیزان ما محدود به مرزهای ایران نیست؛ جنایت علیه همه مردم دنیا است. به همین دلیل ملتهای دنیا در کنار ما قرار گرفته اند.
آقای محلاتی چه کسانی را به لابی گری و جنگ طلبی متهم میکند؟ نوشتههای من موجود است، یک نمونه بیاورد که من جنگ طلبم. آقای شهروز وکیل ما و همکار من در نوشتن شکایت نامه به دانشگاه اوبرلین همین امسال در همایش حقوق بشر و دمکراسی در ژنو علیه جنگ سخنرانی کرده است. پروفسور تنزین درجی، در دانشگاه فولرتن در کالیفرنیا ارتباطات انسانی تدریس میکند، بودایی است، و مترجم دالی لاما و دیگر رهبران بودایی در سفرهایشان به آمریکا. پروفسور درجی چندین سال عضو ارشد کمیسیون آزادی ادیان در جامعه بین الملل بود و به وسیله خانم نانسی پلوسی با رای متفق القول هر دو حزب آمریکا به این پست منصوب شده بود. پروفسور سر جفری نایس وکیل برجسته حقوق بشر انگلستان است. آقای حمید صبی وکیل برجسته انگلیسی-ایرانی است که که همراه با پروفسور نایس خانوادههای قربانیان دهه ۶۰ و کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ را در برپایی دادگاه مردمی ایران تریبونال همراهی کرده. بقیه امضا کنندگان نامه هم مانند دکتر لادن برومند، دکتر رویا برومند، دکتر رامین احمدی، خانم رویا حکاکیان، خانم شادی صدر و … وکلا و فعالین معروف حقوق بشری هستند که کارنامههایشان همه جا در دسترس است. آقای محلاتی در مکتب رژیمی پرورش یافته که به مخالفین خود انگ سیاسی میزند و با استناد به همان انگها صدای آنان را خفه کرده و آنان را به دار میکشد. آقای محلاتی تصور میکند که در آمریکا هم با توسل به چنین شیوههای غیراخلاقی میتواند موضوع اتهام خود که جنایت علیه بشریت است را منحرف کرده و زخم خانوادههای دادخواه را با انگ سیاسی عمیق تر نموده و آنان را به سکوت وادار نماید.
آقای محلاتی ادعا میکند،”اتهام زنندگان نتوانستهاند حتی یک مدرک مستدل به عنوان شاهد مدعایشان مبنی بر آگاهی من از وقایع آن سال ارائه کنند». و میگوید “این افراد صرفا حدس میزنند که من باید مطلع بوده باشم و در مجامع بینالمللی این قساوتها را انکار کردهام”. سخنان آقای محلاتی در مدارک سازمان ملل و سازمان عفو بین الملل موجود است و گزارش سازمان عفو بین الملل به نام “اسرار به خون آغشته” به خوبی انکارهای ایشان را مستند کرده و در شکایت نامه ما به اوبرلین ذکر شده است.
در ادامه جوابیه آقای محلاتی آمده است: “حتی یک تماس از تهران با نمایندگی ایران در سازمان ملل نداشتیم تا دیپلماتهای ایرانی را در جریان وقایع (آن دوران) قرار دهد.” گذشته از اینکه دیپلماتی که با کشور متبوع خود در تماس نباشد دیپلمات نیست، باید از ایشان پرسید اگر شما تماسی نداشتید، چرا وقوع این جنایت را انکار میکردید؟ مرتب به گزارشگر ویژه و دیگر نمایندگان سازمان ملل از حمله مجاهدین به مرزها میگفتید، و مدعی می شدید که اگر هم کسی کشته شده در جنگ بوده است؟ حرفهای شما دقیقا همان سناریویی است که دیگر مقامات رژیم ایران در آن زمان و امروز تکرار میکنند؛ از جمله خامنه ای، رییس جمهور وقت، رفسنجانی، رئیس مجلس وقت، موسوی اردبیلی، رئیس دیوان عالی کشور وقت، علی اکبر ولایتی، وزیر امور خارجه وقت که شما را در این پست منصوب کرده بود. مدارک ان جنایات در اختیار شما و دوستانتان است. همه مدارک را منتشر کنید و نشان دهید “هیچگونه تماسی با ایران نداشتید” و آنگونه که در سخنرانیهایتان در مورد صلح دوستی میکنید، نشان دهید در حال رتق و فتق امور و پا درمیانی برای آتش بس بودید! آتش بسی که قطعنامه آن یکسال پیش در شورای عالی سازمان ملل نوشته و تصویب شده بود، و صدام هم بلافاصله آن را امضا کرده و گفته بود تا خمینی و فقط و فقط هم خمینی آن را نپذیرد، حرف هیچیک از دیگر سران رژیم را قبول نخواهد کرد، چه رسد به نماینده “صلحدوست” جمهوری اسلامی در سازمان ملل!
کشتار زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ تنها جنایت رژیم جمهوری اسلامی نیست. این رژیم از روز اول با زور، فشار، زندان، شکنجه و اعدام ادامه حیات داده است. تفاوت کشتار سال ۶۷ با بقیه جنایتهای رژیم جمهوری اسلامی در این است که مخفیانه و بدور از چشم رسانهها انجام شد تا امکان انکار ان برای دیپلماتها فراهم شود و سران رژیم بتوانند با پنهان کاری از عقوبات آن در امان باشند و در آمریکا کرسی استادی بگیرند و به ما درس اخلاق، صلح و دوستی بدهند. در تمام طول دهه ۶۰، و سالهای ۵۸-۵۹ رژیم اسم و عکس کسانی را که اعدام کرده بود در روزنامهها چاپ میکرد. سازمان ملل بطور مرتب از نقض قوانین بین المللی، اعدامهای بی رویه، و بی اعتنایی به حق حیات که از مهمترین اصول منشور جهانی حقوق بشر است، به مقامات ایرانی شکایت کرده و علیه آن قطعنامه صادر میکرد. به دلیل همین زیرپا گذاشتنهای حقوق انسانها، از سال ۱۳۶۲ سازمان ملل برای ایران گزارشگر ویژه منصوب کرده بود تا به بررسی نقض حقوق بشر در ایران بپردازد. وقتی که آقای محلاتی به مقام نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل منصوب شد اولین نماینده ویژه حقوق بشر در ایران، آقای آگویلرا، به دلیل عدم همکاری دولت ایران از پست خود استعفا داده بود و از سال ۱۳۶۵ آقای گالیندوپل نماینده ویژه ایران در رابطه با نقض حقوق بشر شده بود. آیا آقای محلاتی از این مسائل هم بی خبر بودند؟ و بدون اینکه بدانند دولت ایران با قطعنامههای سازمان ملل به دلیل نقض حقوق بشر محکوم شده است این پست را پذیرفتند؟ قطعنامههایی که آقای محلاتی آن را یکی پس از دیگری رد می کرد و یکی از آنان را “ناعادلانه” خواند و گفت “یک سازمان تروریستی مستقر در بغداد منبع اصلی اطلاعات جعلی است که در این قطعنامه گنجانده شده است“. آقای محلاتی این سخنان را در مصاحبه با روزنامه اطلاعات در ۱۲ آذر سال ۱۳۶۷ گفته است و امروز انگ مشابهی به امضا کنندگان شکایت نامه به دانشگاه اوبرلین می زند. باید از وی پرسید، شما در تابستان سال ۶۷ در نیویورک بودید، در آذر ماه که ایران بودید برای کشف حقیقت و انجام وظیفه خود به عنوان یک دیپلمات که باید حقایق را به جامعه جهانی بگوید چه کردید؟ اتفاقا بر حسب قوانین بین المللی، سازمان عفو بین الملل شما را به دلیل همین انکارها و تکذیبها به جنایت علیه بشریت متهم کرده است. در دنیای اطلاعات و ارتباطات نمیتوان دروغ گفت و آب را گل آلود کرد. صحبتهای آقای محلاتی موجود است.
من بعنوان مدعی اصلی نامه به دانشگاه اوبرلین تأکید میکنم که حضور آقای محلاتی در دانشگاه اوبرلین لکه ننگی برای سیستم آموزشی است و نباید کسانی که متهم به جنایت علیه بشریت هستند امکان یابند با تدریس در دانشگاه ها اذهان نسل جوان را مسموم و به آنها بدآموزی کنند. ادامه حمایت رئیس دانشگاه اوبرلین از متهمین به جنایت علیه بشریت، متاسفانه وی را نیز همدست جنایتکاران جمهوری اسلامی جلوه میدهد. خانم دکتر امبر رئیس دانشگاه اوبرلین تاکنون در مورد پاسخ به شکایت نامه گفته اند که به بررسی یک واقعه سی سال پیش خواهند پرداخت. امیدوارم ایشان بدانند، مرور زمان موجب کاهش جرم در مورد جنایت علیه بشریت نمی شود و ما بیصبرانه منتظر اخراج هرچه سریعتر متهمین به جنایات علیه بشریت از فضاهای آموزشی بخصوص از دانشگاه اوبرلین هستیم.
با احترام،
لادن بازرگان
۱۱ اکتبر ۲۰۲۰
متاسفانه در این مطلب فراموش کردم از خانم سارا شرود یکی از سه کوهنورد آمریکایی که در سال ۱۳۸۸ در مرز عراق و کردستان به وسیله ماموران سپاه ربوده و به گروگان گرفته شد نام ببرم. خانم شرود به مدت ۴۱۰ روز در سلولهای انفرادی زندان اوین محبوس بود. هم پروندههای او آقایان جاش فتال و شین باور به مدت دو سال در چنگال رژیم اسلامی اسیر بودند و تنها به دلیل آمریکایی بودن به گروگان گرفته شده بودند. سارا شرود علیه نگه داشتن زندانیان در سلول انفرادی مبارزه میکند، ژورنالیست و نویسنده است و کتاب و تئاتر تهیه کرده است.
الوعده وفا اسماعیل.
لادن بازرگان،رزم تان پایدار.
امیدوارم که تلاشتان بی نتیجه نباشد و مانع اشتغال محلاتی در دانشگاههای امریکایی بشوید؛در ضمن بعد از بسته شدن پرونده محلاتی،می توانید پرونده سروش دباغ و امثالهمی که در دانشگاه ها امریکایی فعالیت می کنند را در دستور کار قراردهید؛امریکایی ها که خودشان قدرت تشخیص ندارند؛چرا که اگر قدرت تشخیص داشتند؛به سروش دباغ و امثالهم کرسی دانشگاهی اهدا نمی کردند.
الغرض.
روز پنجشنبه, ۱۰ مهر, ۱۳۹۹ در ۱۱:۴۷ ادعا کردید که«من در دانشگاه به بچههای آمریکایی درس “سخنوری و ارتباطات” میدهم و به آنها یاد میدهم چگونه افکارشان را مرتب کرده و بدون سفسطه و مغلطه بروی کاغذ اورده و یا به صورت شفاهی ارائه بدهند.»
روز جمعه, ۱۱ مهر, ۱۳۹۹ در ۱۲:۰۰ برایتان نوشتم«به بچههای آمریکایی درس “سخنوری و ارتباطات” میدهم که نشد جواب.»
امروز ٢۴ مهرماه است و هنوز پاسخ مستند و مستدلی ارائه نکرده اید؛البته می دانم ضیق وقت دارید و مسئله دادخواهی فرصت خور و خواب را از شما گرفته است؛چه رسد به پاسخگویی.
بنابراین شرایطتان را درک می کنم،فقط در صورت امکان در یک جمله اعلام بفرمائید که شما در کدام دانشگاه به بچههای آمریکایی درس “سخنوری و ارتباطات” میدهید؛بی شک وقت نوشتن یک جمله ۵ کلمه ای را دارید،نگوئید ندارم که مایه خنده اسماعیل است!؟
این لینک مصاحبه خودتان را با تلویزیون انترنشنال نگاه کنید،زبان بدنتان نیازی به شرح و توصیف ندارد.
https://twitter.com/IranIntl/status/1312832027268444161
راهکار این لطیف خیلی لطیف است
فقط نگفت بعد از اخراج سروش باید رحیم پور ازغدی را استخدام کنند
در بازار “آزاد” چشم فروشندگان جای پای خریداران ست…
هم میهن گرامی, خانم لادن بازرگان, درود بر شما!
درست است که کالج یا دانشسرای اُبِرلین ارزشهای انسان پسندانه درخشانی داشته است. اما این ارزشها زیر استیلای دولت های سرمایه داری نئولیبرال (بدلائل مقررات زدایی, خصوصی سازی خیره سرانه, سپردن زندگی اجتماعی بدست شرکت ها, کاهش پیوسته بودجه خدمات اجتماعی و پایین آوردن پشتیبانیهای مالی دولتی از پژوهشهای آزاد و ارزشهای انسانی) به دگردیسی اجباری گرفتار آمده اند. تاثیرات این دگردیسی دامنگیر همه دانشگاهها و چنین بوده اند:
۱ – استادان برای تامین مالی پژوهشها و حتی حقوق سالانه خود ناگزیر از روی آوری به شرکت ها شدند.
۲ – شرکت ها کمک مالی خود را منوط به تغییر مسیر پژوهشها در راستای منافع خود کردند.
۳ – رشته های آموزشی (غیر فنی) حذف شدند.
۴ – شهریه ها هر ساله بالاتر رفتند.
۵ – موسسات, افراد و نیز حکومت های خارجی با کمک های مالی خود تغییرات آموزشی, استخدامی و… را به دانشگاهها تحمیل کردند.
با استفاده از چنین شرایطی, حکومت تبهکار اسلامی نیز توانسته است عوامل خود را در دانشگاهها و در پست های گوناگون جای دهد. و این خود پاسخ تلخی ست به این پرسش که: دانشسرای اُبِرلین “چگونه به کسی که بر اساس مدارک سازمان ملل و سازمان عفو بین الملل به مشارکت در جنایت علیه بشریت متهم است، اجازه تدریس داده است؟!” مگر نه اینکه, در بازار “آزاد” چشم فروشندگان جای پای خریداران ست؟
بیدلیل نیست که در آمریکا, با پوزش از خوانندگان, گفته میشود “پول سخن میگوید و گُه جولان میدهد!”
درین میان, بیشینه مردمان در ایران بیچاره و بیشینه آنان که بیرون از کشورند آواره اند. همزمان اما حکومت ضد ایرانی پول از جیب ایرانیان می رباید و گُماشته هایش همه جا جولان میدهند…
درود آقای شیرازی،
با بخشی از حرفهای شما موافقم، اما صحبت فعلی ما درباره دانشگاه اوبرلین است. این دانشگاه خصوصی است و بودجه آن به دولت آمریکا وابسته نیست. اتفاقا اگر خصوصی نبود اخراج این آقا آسان تر بود چون دانشگاه حق ندارد با پول مالیات مردم کسانی را که به جنیات علیه بشریت متهم هستند استخدام کند. در حال حاضر ما بدنبال حل کردن همه معضلات دنیا نیستیم، باید روی هدف مشخص مان که اخراج مهرههای رژیم اسلامی از مراکز آموزشی غربی است متمرکز باشیم. آینها باید بدانند که نمیتوانند در جنایت شریک باشند و بعد به آسودگی در غرب زندگی کنند در حالی که کشور ما را به انحلال برده اند.
نه فراموش میکنیم و نه میبخشیم
این جنایت و این درد فراموش شدنی نیست. مسئولین و کارگزاران قتل عام ۶۷ بایست پاسخگو باشند و به محاکمه کشیده شوند. همانگونه که هنوز دست اندر کاران هولوکاست در گوشه کنار دنیا به میز محاکمه کشیده شدند. دستگیری حمید نوری اولین گام مهم به سوی عدالت درباره اعدامهای سال ۱۳۶۷ است. من که هیچگاه نه فراموش میکنم و نه میبخشم.
دقیقا درست است. کسانی که در این جنایت بشری دست داشتند، یا از ان اطلاع داشتند و انکار یا کتمان کردند, باید محاکمه شوند و پاسخگو باشند. جای آنها در ردیف متهمان است و باید دادگاهی شوند و نباید در دانشگاه تدریس کنند.
نه میبخشیم، نه فراموش می کنیم و نه میگذاریم جهان این جنایت بشری را فراموش کند.
نه فراموش میکنیم و نه میبخشیم و نه میگذاریم دنیا این جنایت را فراموش کند.
زنده باشی لادن گرامی