نمایش لفاظی های سران دولتها در نشست امسال سازمان ملل (سپتامبر ۲۰۱۹) از هر زمان وقیحانه تر شروع شد. براستی مجمع عمومی سازمان ملل هر ساله صحنه نمایش ننگین نظم وارونه سرمایه داری است. اما نشست امسال بیش از هر دوره ای مهر عقب گردی که بربشریت تحمیل شده را بر خود داشت. به دنبال سخنرانی دبیر کل این سازمان در برنامه ریزی معماری شده ای، بولسوناروی راسیست رئیس جمهور فاسد و بدنام برزیل جلو انداخته شد، تا اولا چاکرمنشی در بارگاه سلف بزرگتر از خودش ترامپ به همان درجه راسیست را یادآورشود و ثانیا سیاستهای اولترا دست راستی و تباه آور دولتش در دوره کوتاه ریاست جمهوریش در برزیل را با حمله به “سوسیالیسم” توجیه کند. طبق روش همه سردمداران شیاد بورژوازی بولسونارو خصومت خود را با اندک رفرمهای اجتماعی دو دولت نیمچه چپ گرای قبل از خودش فاش کرد و اقدام آنها برای حداقلهای بهبود زندگی مردم را به نام سوسیالیسم مورد حمله قرار داد. با انگشت گذاشتن بر حضورپزشکان کوبایی در برزیل به زعم خودش الگوی “کوبایی سوسیالیسم” را افشاء کرد و درواقع خدمات قابل پیش بینی ارائه شده از جانب این پزشکان را به مردم برزیل برنتافت. در تکمیل این سناریوی مشمئز کننده، گویی در تقسیم کاری حساب شده به عنوان سخنران بعدی ترامپ معلوم الحال هجمه به “سوسیالیسم” را با اشاره به مصائب تحمیل شده به مردم ونزوئلا ادامه داد. مصائبی که علاوه بر ناکارایی سرمایه داری دولتی حاکم بر ونزوئلا، یک عامل مهمش سیاست جنایتکارانه محاصره اقتصادی دولت آمریکا و دیگر فشارها و ترفندهای ضد انسانی آن علیه مردم ونزوئلا است. بولسونارو و ترامپ به خوبی واقفند،آنزمان که اندک نسیمی از سوسیالیسم در کوبای تحت هدایت فیدل کاسترو جاری بود، تامین خدمات عمومی و ضروری زندگی و رعایت حرمت و کرامت انسانی در آن کشورکوچک تحت محاصره همه جانبه آمریکای امپریالیست مورد توجه بخش وسیعی از مردم کارگر و زحمتکش در آمریکا و برزیل و قاره آمریکا بود. اینها میدانند، دولتهای حاکم کنونی در ونزوئلا و کوبا علیرغم ادعاهایشان نه تنها ربطی به سوسیالیسم لغو کارمزدی و مارکسی ندارند، بلکه حتی میراث سالها قبل حاکمیت به ارث گرفته شده کشورشان یعنی پایبندی به رفرمهای اجتماعی تامین خدمات عمومی را هم نمایندگی نمیکنند. اما ترامپ و بولسونارو، این شیادان سیاسی همانند همه سردمداران سیستم بورژوایی افسارگسیخته بازار آزادی که کوبیدن “بلوک دروغین سوسیالیسم شرق” را بهانه کوبیدن “سوسیالیسم و کمونیسم” کردند، همان یاوه ها را در سطحی نازلتر تکرار میکنند.
راسیستها از چه نگرانند؟
پرسیدنی است نگرانی پشت پرده حمله راسیستی ترامپ و بولسونارو علیه سوسیالیسم چیست؟ چه واقعیتی به آنها فشار آورده تا از تریبون جهانی سازمان ملل برای حمله به سوسیالیسم استفاده کنند؟ واضح است نگرانی آنها دولتهای ونزوئلا و کوبا و جنس “سوسیالیسم” آنها نیست. نگرانی آنها ازخشم و نفرت و انزجار عمیق طبقاتی است که در سراسر دنیا علیه نظم وارونه کاپیتالیستی، علیه استثمار و ستم طبقاتی جاری توسط دولتهای سرمایه، علیه فقر و بیکاری و گرسنگی و بی مسکنی و تباهی و علیه تخریب محیط زیست و علیه زیرپا له شدن کرامت انسانی، علیه جنگ و کشتار و تروریسم در گوشه گوشه دنیای تحت سیطره کاپیتالیسم بر انسانیت تحمیل شده است. ترس آنها از عدالت خواهی، برابری طلبی و آزادیخواهی همه جانبه اقتصادی و سیاسی و اجتماعی است که تاریخا و همین امروز هم فقط و فقط سوسیالیسم وکمونیسم آن را نمایندگی کرده است. نگرانی آنها از جنبش ضد سرمایه داری کارگران و مردم محرومی است که با ایده های سوسیالیستی نضج گرفته و علیرغم افت و خیز آن خواب را از چشم سران کاپیتالیسم جهانی ربوده و فشار چنین روندی، جناح چپ همان بورژوازی باردیگر زیر لوای سوسیالیسم خود را عرضه میکند. از ترامپ و بولسونارو و متحدان دست راستی شان در سراسر دنیا، تا سران جمهوری اسلامی و انواع دارودسته های مذهبی و ملی از صدای پای به میدان آمدن سوسیالیسم در هر گوشه ای از این دنیا در هراسند. بر این بستر نگرانی آنها از اوج گرفتن مجدد جنبش سوسیالیستی و کارگری با افق علیه نظم وارونه پر از رنج و درد و محنت کاپیتالیستی آغاز قرن بیست و یکم و از جمله در آمریکا و برزیل است. حمله آنها به سوسیالیسم از تریبون بزرگترین سازمان جهانی دست ساز خودشان حساب شده است. سنگربندی هدفمند راسیستهای جهانی علیه سوسیالیسم این درس را در خود دارد، که سوسیالیستهای کارگری روشن بین و مصمم باید بیش از پیش آستینها را بالا بزنیم و در هر گوشه این دنیا به سنگر بندی محکم سوسیالیستی و کمونیستی روشن بین و سازمانیافته علیه نظم وارونه سرمایه و کل دم و دستگاه آن شکل دهیم و این نظم سیاه و جهنمی را جارو کنیم.
***
