جناب آقای دکتر نیلی
رئیس محترم دانشگاه تهران
باسلام؛
اینجانب سها مرتضایی، ورودی سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۵ در مقطع کارشناسی ارشد علوم سیاسی دانشگاه تهران، با توجه به سلب حق تحصیل پیش آمده که تنها یکی از انحاء سرکوب‌های صورت گرفته از جانب نهادهای امنیتی بوده است، بر آن شدم تا با جنابعالی ملاقاتی داشته باشم؛ چرا که طبیعتاً از اهم وظایف مسئولین دانشگاه پشتیبانی از دانشجو و کوتاه کردن دست نهادهای امنیتی از ساحت دانشگاه است. اما بوروکراسی سفت و سختی که مانع از ملاقات یک دانشجو می‌شود در کنار سیاستی که شخص شما در عدم تعامل با دانشجویان در پیش گرفته‌اید، طبعاً این امکان را مهیا نساخت. در اینجا لازم می‌دانم تذکر دهم که ما دانشجویان هنوز قول شما در خصوص برگزاری جلسات شش ماه یکبار با دانشجویان را فراموش نکرده‌ایم، در حالیکه شما پس از فروردین ماه ۱۳۹۶ این وعده را نیز در کنار دیگر وعده‌های واهی جا گذاشتید. چنانچه حتی با گذشت بالغ بر سه ماه از درخواست هفتصد دانشجوی دانشگاه تهران جهت برگزاری جلسه با شما، هنوز اقدامی صورت نگرفته است. و اگر از خاطر برده‌اید، دانشجویان عملکرد کاملاً متضاد شما را در مقابل بسیج به یاد دارند، زیرا در آنی که اراده کردند، ظرف یک روز در جلسه‌ی آنان حضور یافتید و قول برخورد با دانشجویان را در آن جلسه دادید! شاید با تمام برگ‌های سیاهی که در خاطره‌ی تاریخی دوران ریاست خود بر دانشگاه تهران بر جای گذاشته‌اید، نوشتن این نامه به شما بیهوده بنماید؛ اما باید برگ‌های بیشتری برای تاریخ بر جای گذاشت. علاوه بر تمام برخوردهای غیرقانونی حراست شما با دانشجویان، علاوه بر تمام احکامی که به دلیل فعالیت دانشجویان در دانشگاه برایشان صادر شد، من امروز می‌خواهم برگ سیاه ستاره‌دار شدنم را به این دفتر قطور اضافه کنم. هر چند درآخر مُهر عدم پیگیری شما آن را مختومه می‌کند.
اینجانب دبیر اسبق شورای صنفی مرکزی دانشجویان دانشگاه تهران در حالیکه طی دوران دبیری، با برخوردهای نهادهای امنیتی مواجه شدم که در نهایت برایم به محکومیت شش سال حبس تعزیری منجر شد؛ نه تنها به مانند دیگر دانشجویان محکوم شده حمایتی از جانب جنابعالی به عنوان رئیس دانشگاه دریافت نکردم، بلکه بر روال معمول، حراست دانشگاه تهران – اداره‌ای که زیر نظر شما فعالیت می‌کند – بخشی از این پرونده‌سازی‌ها را بر عهده داشته است. در دوران ریاست شما بر دانشگاه تهران در حالی که فشارهای نیروهای امنیتی و حضور آنان در دانشگاه محرز بوده است، نه تنها اقدامی از جانب شما صورت نگرفت، بلکه همواره شاهد همکاری دائمی میان حراست دانشگاه تهران و وزارت اطلاعات بودیم تا آنجا که ساختمان حراست را گاهی به اتاق بازجویی برای بازجوهای وزارت اطلاعات بدل ساخت. پس آنچه تاکنون برآورد عملکرد شما بوده است بیش از تعامل میان دانشجو با ریاست دانشگاه، تعامل دانشگاه با نهادهای امنیتی است.
در کنار سرکوب دانشجویان توسط سازمان‌های امنیتی خارج دانشگاه، که بهترین بازنمود آن را در احکام حبس‌های طویل‌المدت اخیر می‌توان دید، آنچه در اینجا به طور اخص در مورد جریان صنفی لازم به ذکر است، سیاستی است که مسئولین دانشگاه پس از دی ماه ۹۶ در قبال شوراهای صنفی در پیش گرفته‌اند و سنگ‌اندازی‌های متعددی که در مسیر تشکیل شوراهای با صدای مخالف صورت گرفت و کوشید تا جریان صنفیِ برپا خاسته را از پای بیاندازد. اقدامات بسیاری از تفسیر جدید و سلیقه‌ای از شیوه‌نامه اجرایی شوراهای صنفی تا عدم تأیید انتخابات ائتلاف‌های ناهمسو با دانشگاه و تا صدور حکم انضباطی برای کاندیدای انتخابات شورای صنفی! که متاسفانه ذکر یکایک این اقدامات در این مجال اندک نمی‌گنجد. اما آنچه در این میانه محرز است سیاست شماست که آشکارا کوشیدید تا با سرکوب فعالین صنفی ناهمسو با خودتان آخرین سنگر حفظ استقلال دانشجو و دانشگاه را نیز نابود کنید. طبیعتاً با توجه به جایگاهتان به عنوان رئیس دانشگاه تهران و شخص اول شورای نظارت دانشگاه، اجرای سیاست سرکوب جریان صنفی دانشجویان به طور مشخص متوجه شخص شما می‌باشد.
در نهایت با تمام این اوصاف لازم می‌دانم بار دیگر صراحتاً اعلام کنم که اینجانب سها مرتضایی به دلیل مجموعه فعالیت‌های خود در دانشگاه هم اکنون از ادامه‌ی تحصیل محروم شده‌ام و لذا مسئولین دانشگاه و بالاخص شخص جنابعالی را در وهله‌ی نخست به دلیل زمینه‌سازی و همراهی با نیروهای امنیتی برای سرکوب فعالین صنفی و در ثانی به دلیل اهمال در پیگیری این مسأله مسئول می‌دانم.
رونوشت به:
آقای دکتر حبیبا – معاونت دانشجویی دانشگاه تهران
آقای دکتر سرسنگی – معاونت فرهنگی دانشگاه تهران
1378 -1401 (2000 – 2023) * کپی رايت