در روز ۲۵ نوامبر سال ۱۹۶۰ سه خواهر اهل جمهوری دومینیکن، با نام خواهران میزابل، پس از ماه ها شکنجه، سرانجام توسط سازمان امنیت ارتش این کشور به قتل رسیدند. “جرم” این سه خواهر شرکت در فعالیت های سیاسی علیه رژیم دیکتاتوری حاکم بر دومینیکن بود.
۲۱ سال بعد، یعنی در سال ۱۹۸۱، در همایشی که در بوگوتا، پایتخت کلمبیا، با شرکت مدافعان حقوق زنان در آمریکای لاتین و منطقه کارائیب تشکیل شد، پیشنهاد اختصاص دادن روز قتل خواهران میرابل به روز منع خشونت علیه زنان مطرح گردید. هدف از این پیشنهاد آن بود که هم به تلاش و جسارت این خواهران ادای احترام شود و هم افکار عمومی بیش از پیش به سوی منع خشونت علیه زنان سوق یابد. سال ۱۹۹۹ سازمان ملل نیز ۲۵ نوامبر را به عنوان روز جهانی منع خشونت علیه زنان به رسمیت شناخت.
در راستای همین تصمیم، یک سال بعد، شورای امنیت سازمان ملل سال ۲۰۰۰ قطعنامه ی ۱۳۲۵ را به تصویب رساند که عنوان آن بود: ”زنان، صلح و امنیت”. محورهای اصلی این قطعنامه به پیشگیری مناقشات و خصومت ها در درون و در میان کشورها، تامین مشارکت زنان در حیات سیاسی و اجتماعی و نیز ممانعت از اعمال خشونت علیه آنها مربوط می شوند. این قطعنامه مبنایی است برای آن که خشونت های گوناگون علیه زنان بدون مجازات نمانند. ستم بر زنان یک پدیده جهانی است و در کشورهای مختلف با توجه به رشد سیاسی- اقتصادی و فرهنگی و سطح مبارزات جنبش زنان و توازن قوای طبقاتی اشکال مختلفی دارد. در ایران با در هم آمیختن مناسبات سرمایه داری، فرهنگ مردسالاری و قوانین ارتجاعی، خشونت علیه زنان در اشکال مختلف شدیدتر، مداوم و ساختاری است.
این مقالات را هم به این مناسبت می توان خواند:
شکست سکوت اولین قدم است – جلوه جواهری
کرونا، نابرابری جنسیتی، خشونت. به مناسبت ٢۵ نوامبر روز جهانی منع خشونت علیه زنان
مبارزه‌ی دیرپای زنان برای تعریف تجاوز جنسی – استل فریدمن، ترجمه‌ی شیرین کریمی
1378 -1401 (2000 – 2023) * کپی رايت