سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران بیانیه ای در مورد برخوردهای پلیسی، امنیتی با کارگران نیشکر هفت تپه، هپکو، آذر آب و دیگر بخش های کشور منتشر و این برخوردها را محکوم کرد. در این بیانیه آمده است:
با شدت گرفتن اعتراضات کارگران نیشکر هفت تپه،هپکو و آذر آب اراک، عوامل امنیتی، قضایی دست به سرکوب گسترده کارگران معترض زده‌اند. تعدادی از این کارگران در زندان محبوس‌اند و تعدادی دیگر از کارگران با وثیقه‌های سنگین از سوی دادگاه انقلاب موقتا آزاد هستند.
سرکوب کارگران چنان افزایش یافته که حتی چند تن از کارگران نیشکر هفت تپه را که برای دیدار با نمایندگان مجلس به تهران می‌رفتند در جاده خرم آباد توسط پلیس امنیت بازداشت شدند. صاحبان سرمایه و قدرت برای متوقف کردن حق‌خواهی کارگران، وقیحانه از تمام امکانات نیروهای امنیتی و پلیس بهره می‌برند.
سرکوب کارگران در حالی صورت می‌گیرد که فقر و گرانی و تورم در جامعه بیداد کرده است و هرروز گرانی افسارگسیخته سفره کارگران و حداقل بگیران را خالی تر و کوچک تر از روز قبل می‌کند. به رغم اینکه حقوق کارگران و مزدبگیران امروز یک چهارم هزینه‌های زندگی را هم نمی‌تواند تامین کند، کارگران نیشکر هفت تپه و آذرآپ و هپکو همین حداقل حقوق را هم با تاخیر چندین ماهه دریافت می‌کنند و هر جا هم که صدای اعتراض کارگران بلند شود سیستم امنیتی، قضایی با تمام قوا و امکانات در خدمت کارفرماها و دولت، در صدد خاموش کردن صدای کارگران است و از هیچ امکانی برای خفه کردن صدای بحق کارگران دریغ نمی‌کند.
در چهل سال گذشته بیشترین زیان را کارگران و فرودستان دیده‌اند. حتی در دوره جنگ وسپس تحریم ها، هر چقدر سفره کارگران خالی تر شد در ازای آن صاحبان سرمایه قدرتمندتر و ثروتمندتر شدند بطوری که میانگین شکاف طبقاتی امروز در کشور بی‌سابقه است.
متاسفانه درحال حاضر ده‌ها فعال کارگری یا در زندان هستند و یا با پرونده سازی های سنگین منتظر صدور و اجرای احکام ظالمانه و ناعادلانه هستند تا شاید با این روند صدای میلیونی کارگران را خفه کنند.
با خصوصی سازی سرمایه‌های کشور را به تاراج برده‌اند و کارخانه‌های بزرگ و مهمی نظیر نیشکر هفت‌تپه و هپکو، آذرآب و… را که از نظر تولید در خاورمیانه مطرح بودند را به ورشکستگی کشانده‌اند و کارگرانی چون اسماعیل بخشی را که مخرب بودن سیاستهای خصوصی سازی و بی لیاقتی مدیران را فریاد زد به اتهام های واهی به زندان کشاندند و از سر استیصال شوهای تلویزیونی ورشکسته برای گمراه کردن مردم براه انداختند.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه خود طعم تلخ سرکوب زندان و پرونده سازی و نمایش‌های تلویزیونی از سوی نهادهای امنیتی و صاحبان قدرت را سالیان سال چشیده و با این وجود تا امروز همچنان از حقوق کارگران دفاع کرده است و اتحاد و همبستگی را بخوبی تجربه کرده است. پس به کارگران نیشکر هفت تپه و هپکو و آذرآپ نوید می‌دهد در صورت همبستگی و اتحاد قطعا به خواسته‌های بحقتان خواهید رسید. ما باید این واقعیت را بپذیریم که کارگران باید روی خودشان و ایستادگی و مقاومت شان حساب کنند، چرا که در چهل سال گذشته ثابت شده است که هیچ اراده و برنامه اقتصادی تاکنون چه از طرف حاکمیت و چه از طرف دولت‌های مختلف برای سامان دادن به وضعیت اسفبار معیشتی کارگران وجود نداشته و نخواهد داشت و هرگز روزی نبوده است که از روز قبل وضعیت مزدبگیران و کارگران بهتر شده باشد بنا به درک همین وضعیت، کارگران باید بسوی ایجاد تشکیلات مستقل از کارفرماها و دولت و نهادهای دولتی همچون خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار حرکت کنند تا سازمان یافته برای معیشت و زندگی بهتر تلاش نمایند.
سندیکای کارگران شرکت واحد هرگونه تعقیب و زندان و پرونده سازی علیه کارگران، معلمان و حامیان طبقه کارگر را محکوم می‌کند و خواستار آزادی تمامی کارگران و فعالین کارگری دربند می‌باشد.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
کارگران در ایران تا هنگامی که حزب سیاسی – حزب مخفی و غیر علنی خویش – حزب کارگران آگاه را ایجاد کنند و دولت با تمامی دستگاه های اجرائی و قضائی و مقنن اش و دستگاه مذهب و زندان و زندانبان را بعنوان یک دستگاه سرکوب طبقاتی – دستگاه سرکوب طبقه حاکه – طبقه سرمایه دار نه شناخته باشند و بعوان دشمن خویش برسمیت نشناسند که باید درهم شکنند، به خواست هایش نخواهند و اوضاع زندگی از قبل بدتر و بدتر میشود. این تشلات علنی که دولت را بعنوان دستگاه سرکوب طبقه سرمایه دار برسمیت نمی شناسد و در چارچوب قوانی آن تمایل دارند که فعالیت نمایند، تاریخا نشان داده اند که خودشان چه آگاهانه و چه ناآگاهانه با توهم ایجاد کردن، خواستار اصلاح شدن، در جبهه دشمن طبقه کارگر یعنی طبقه سرمایه دار قرار می گیرند. همین سندیکای واحد، تا کنون جلوی کدام یورش به معیشت کارگران و زحمتکشان را توانسته است، بگیرد؟ باید کارگران از اینها بخواهند که بیلان عمل ارائه دهند. کارگران مجبورند که فراگیرند که این نوع تشکلات حتی اگر، بخواهند هم نمی توانند، در مقابل یورش های سرمایه داران و دولت شان مقاومت نمایند. کارگران باید مبارزه طبقاتی را ادامه دهند و در پیش گیرند که درهم شکستن دولت کنونی و ایجاد دیکتاتوری پرولتاریای مسلح – شوراهای مسلح کارگران و زحمتکشان مسلح را، هدف داشته باشد. زمانی چنین مبارزه ای در جامعه جاری و گسترش یابد، آنگاه طبقه سرمایه بوسیله دولتش خود را مجبور می بیند که به مطالبات و خواست های روزمره کارگران و زحمتکشان تن دهد و نه برعکس! رفقای کارگر، دیگر استثمار و وعده اصلاح امور از جانب هر کس و تشکلی بس است و باید به آن خاتمه داد. ببینید، رفقای کارگر، آیا وضعیت زندگی تان، شرایطی کاری تان و … نسبت مثلا ۱۰ سال و یا ۵ سال قبل خوب است که این آقایان خواستار بهتر شدن آن هستند؟ اگر کمی دقت کنیم می بینیم هر روز زندگی تان سخت تر، استثمار شما بیشتر و شرایط کارتان بدتر از قبل شده است. آیا اینها را ، رهبران این سندیکاها و اتحادیه ها نمی دانند؟ چرا؟ می دانند. ولی به علت علنی کاری و رفورمیست بودن شان، خود را مجبور به دروغگوئی می بینند و این طور قضاوت می کنند.
کارگران سراسر جهان ( سراسر ایران) متحد، متحزب و مسلح شوید که راه دیگری ندارید!