دز – مرضیه شاه بزاز

پیچان و پیچنده،

توفان است که در رقص

ورنه برگ، با سازِ هر نسیمی می رقصد

و آفتاب

گوهره ی خورشید است  که می تابد

نفت، ورنه

هر چراغی را می برافروزد. 

 .

بر اقیانوسِ  پر از وحشِ سینه ام امشب                                                                    

فانوسی بی سوخت می سوزد

باد در خواب و بادبان، آرام

اما

صد هزار ماهی شاد درآن ببیتاب می چرخند

شگفتا، نه یاد دوستی به مهر می زند بر آن چنگ                     

نه قلم موی نقاشی، رنگ

نه جامی، نه گرمای دستی 

نه مرغی تازه کرده بر آن خانه، نه مرغی دلگیر کشیده پر

یره یره یه ره یه ره یر یره یه ره یه ره

دست در کمر خود، می رقصد.      

 .

بر بسترِ کسل و کهنه اش، دز

زلال و شتابان                              

ماهیانش کور

گاه  کف کرده، چهره در هم می کشد، می درد جامه ی تنگش

دهی را تلخ می دهد بر باد

گاه بزیر صخره ی سبزی، بره گوسفندی میشود، رام می خوابد

صدفی نیست که در آن مرواریدی بگنجد

مردان غیور، صدفها از کف رود ربوده     

عفت دخترانِ شهر را در آن پنهان،

بزیر ژنهای نجیب نیاکان  خاک کرده اند     

تلمباری از کتابهای نانوشته کوزه می گردند.

دختران،

تمنا، در بسترِ ماسه افروخته          

بیقرار سر بر سنگهای رسوبی می کوبند

بر سنگی سیاه، خدایی هزار ساله بی مهر

دست  بر سر زائران، می نوازد

و دروازه بانِ، کسالت روزها را به تسبیح آشوب می شمرد  

و بلمران، نگاه برگرفته از آسمان و از ساحل

در سفر بی مقصدش                                                                        

پارو میان دو پستانِ ماه فرود می آرد

با پاروی شکسته به کجا میتوان رفت؟

 .

در کرانه ی  خواب آلود

چشم بسته، شهر،‌ دهانش، رو به آسمان، باز 

از چهار سوی در زنجیر.             

خواب شهر را

گاه، رقصِ بی پروای جفتهای کولی در کرانه ای دیگر 

به هم ریخته        

دختران، هراسان 

روی از رود برتافته  

مبادا آینه ی آب، از پیکرشان به افسون

در قالبِ برهنگی، نقشی  به خیالی ریزد   

در حسرتِ یادشان،  

پرنده ای بر اقیانوسهای دور در پرواز.

.

کسی هرگز ندیده است که پریان در سفر دریایی شان

از دز گذر کنند

این رود را به دریا راهی نیست.

 .

یره یره یره یره یره….

تخریب مقدس در راه است

آه . . . . خدای برهنگی!

آه . . . . خدای تخریب!

آمرزش . . . .

یره یره یره یره یره

آمرزش . . . .

برهنه در آب پریدن

ماسه و سنگ بر سطح آوردن

بستر رود را چون زلزله زیر و رو  کردن، لرزاندن           

خدای هزاره را شکستن

سه عباس شاه را به فاضلاب سپردن

یره یره یره یره یره.. . .. . .. .

 .

چون کشتی غریبی بر ساحل پهلو گیرد

و ملوانانِ فردا  

هجوم آورند و جامه ی تنگِ شهر به در آرند 

پی ترانه ای،

بلمران، با دو پاروی سبک و تیز 

از دز به در می زند    

و من نیز فانوسی بر پل قدیم می افروزم

تا پریان دریایی در گذرشان

راهی به دز بجویند!

مرضیه شاه بزاز

آتلانتا، ژانویه ۲۰۲۱

divanpress.com