در کشور من – اسماعیل خویی

در کشورِ من، گُل به گُل، از خون اثری هست؛

وآنجا که نباشد، به نهان، خونجگری هست.

شب گَردِ هراس است فشانیده به هر کوی:

شبگردِ بسیج است اگر رهگذری هست!

خاموشی ی خلق از سرِ خشنودی شان نیست:

گر داد و فغان نیست، یقین چشمِ تری هست.

 سنجیده سخن گویم و جهل است فراوان:

هر جا به جهان دولتِ بیدادگری هست.

آزادی و داد است دروغین به دیاری

کز آنچه بر او می گذرد بی خبری هست.

با جهل عجب نیست عجین بودنِ بیداد:

البتّه سوارند بر او، تا که خری هست.

سرمایه به هاری نرسیده ست، توان گفت،

خُشنود ز مُزدِ خود اگر کارگری هست.

در کارگران، اوست خبرچینِ حکومت:

خشنود ز مُزدِ خود اگر تک نفری هست!

تاریخ به آینده رَوَد، ما به گذشته:

آیا به جهان برتر از این هم هنری هست؟!

هر روز کند ترکِ وطن کارشناسی:

خود را نفریبیم که: ـ«باشد، دگری هست!»

تا چند گزینیم بدی بر بَتَر از او؟!

بد هست و پس از اوست کز او هم بَتَری هست.

بیزار شوی، چون نگری پوششِ آخوند:

بد ریخت تر از  او مگمان جانوری هست!

آلودگی ی مزبله ی ماست به حدّی

کز آن به گمان نآید کآلوده تری هست.

این جنگل از آتش نشود هیچ گه ایمن:

هر جایی از آن تا خسَکِ شعله وری هست.

ای کاش که می بود اخوان جان ام و می دید:

هر جاش رسد گامِ تو، «خُردک شرری» هست!

چون سطل بر آید ز چَهِ ما تر و بی آب،

زین راست چه سودی که: ـ«به جا مختصری هست»؟!

خشکاند تبردار نخیل ام، تو چه گویی:

ـ«تا ریشه در آب است، امیدِ ثمری هست»؟!

ای شیخ! در این کشتگهِ رو به خرابی،

بادا که نباشد چو تو، تا کشتگری هست:

کز همچو تویی خیر نخیزد، که، به تحقیق،

بذری که فشانی تو، در آن، تخمِ شری هست!

در شرعِ تو، هر حق بشود ناحق از آغاز:

زیرا به بیان اش اگری یا مگری هست!

حق، مطلق اگر بود، بُوَد حق، به حقیقت:

حق نیست، به تعریف اگر آن را اگری هست.

آرام بخوابی و شود زلزله ناگاه:

یعنی به سکون هم، چو به جنبش، خطری هست.

آرَد برِ خود باغ، وگر نیز بداند

در خاطرِ هر شاخه ی سبزی تبری هست.

آماده ی پیکار شو، ار اهلِ شکاری:

در بیشه ی پُرصید، یقین شیرِ نری هست.

بگریخت و یا کشته شد آن باز؟ ندانیم:

خونین به زمین گرچه از او چند پری هست.

هر کاو به دبستان ِ اوین رفت، بیاموخت

کاینجا، نه در آن عالمِ دیگر، سقری هست!

قفل است ز بیرون به درش: شک مکن، اینجا

زندان بُوَد، البتّه، در آن گر چه دری هست.

نومید نباید بنشینیم به زندان:

تا نقشه و سودای رهایی به سری هست.

بیست و دوم فروردین ۱۳۹۷،