جهان مست است و من ، مست از جهانم
زمینی ذرهّ یی چون کهکشانم،
بدون من جهان گنگ است و موهوم
بگیر از عالم ِ هستی نشانم.
گزارشی می دهم از هَستن خود
بسا تَرفند باشد در نهانم .
زمینی آدمی از جِنسِ آبم
نمی گویم که از افلاکیانم
پُر از اسطوره ام، اینجا و آنجا
زِ اُوجِ اسمان تا خاکدانَم.
نگهبان ِ خدایان ِ خیالم
خدای معبد ِ یونانیانم ،
هُبَل را آفریدم پیش از الله
ازو آزاد و از این در فغانم،
خدا، مخلوقِ ذهن ِ قادر ِ من
خودم، ختمِ همه پیغمبرانم.
میان ذرّه ها در جستجویم
به دنبال ِ مکانی در زمانم
به تعریفم اگر خواهی رسیدن
بجویم در مکان، هم در زمانم
به جُرمِ آنکه میدانم کِه هستم
به حبسِ زندگی اُفتاده جانم.
درود آن توده ِ خاکستری را،
کَزان، بر عالمی، آتش ،فشانم
***
۱۴ ژوئن هنوز کُرُنایی ۲۰۲۱
آدم از جنس خاک است بسیار شینده ام و این یک حرفی است که خیلی رایج است ولی تا بحال فکر نکرده بودم که آدم ِ زمینی از جنس ِ اب یاشد و مثل اینکه حق با شماست منشا حیات اب است و موجودات آبی تبدیل به انواع مختلفه شده اند. علم و فلسفه و ظرافت شاعرانه را در یک جمله ی کوتاه به زیبایی ترکیب کرده اید. زمینی آدمی از جنس آبم! عالی است موفق باشید. م-ر – ووپِرتال- آلمان
چیدر زیباست از توده ی ختکسنری اتش فشاندن، اغراق نمیکنم کاش میتوانستم بگویم شاهکار کرده اید، ولی بله این تشبیه یا تمثیل و یا هر فنی که اسمش را میگذارید شاهکار است، توده خاکستر اتش فشان . اقای پارسا زنده باشید