سفره‌یِ خالی – احمد زاهدی لنگرودی

تأملی
در
سفره‌یِ خالی
احمد زاهدی لنگرودی

بر دو سویِ یک سفره‌یِ خالی نشسته‌ایم

(سر سفره می نشینند و نه بر دو سوی سفره.
البته ما فارسی بلد نیستیم.
شاید مصطلح باشد و یا مصطلح شده باشد.)

می‌گوید:
«سرت را بالا بگیر
شرمگین مباش
که خالی‌یِ این سفره
تقصیرِ تو نیست.»

(خالی
صفت است.
مثال:
سفره خالی.
اسم حاصل از خالی، خلأ است.
خلأ سفره تقصیر تو نیست.
البته شاید مصطلح باشد و یا مصطلح شده باشد.
حریفی قصه می نوشت.
نوشته بود: دور امدم.
گفتند:
دیر آمدم نه دور امدم.
گفت:
خیلی ها در دهات ما چنین می گویند.
گفتند:
آنها بیسوادند لامصب.)

می‌گویم:
«تو هم
سرت را بالا بگیر
تماشا ندارد تباهی!»

(این گفت و گو زیبا ست.)

چشم‌های اش زیباترین تمنّا بود
وقتی نگاه کردیم
عشق سیراب‌امان کرد.

(سیرابمان و نه سیراب امان
ایندو با هم تفاوت دارند.
مثال:
خطم با خط ام تفاوت دارد.
مثال:
خطم زد
یعنی مرا خط زد و حذف کرد.
خطم را خواند.
یعنی خط مرا خواند.)

این سفره‌یِ غارت شده‌یِ خالی
سهم ما نبود
دزدانِ نابکارِ عشق اما
چیزی برایِ تهیه، باقی نگذاشتند
و هر نگاه
شرمسارِ دیدگانی دیگر شد.

(بورژوازی که دزد نیست.
استثمار که به معنی سرقت نیست.
«فقر فلسفه» مارکس را مگر نخوانده اید؟)

گفتم:
«باید برخیزیم!»

برخاسته بود و رفته
و سفره‌یِ خالی را پاک کردم
بشقاب‌هایِ دست‌نخورده را شستم.

(زیبا ست.
سرشته به نوعی طنز است.)

پشتِ خانه‌یِ ما هر شب بارها، بارِ آهن خالی می‌کنند
می‌دانست نباید منتظرش باشم
و هنوز دو بشقاب بر سفره‌ی خالی می‌گذارد.

(اگر شاعر نباید منتظر حریف باشد.
چرا حریف بدر سفره دو بشقاب می گذارد و نه خود شاعر خوشخیال؟)

پایان