«زندگی فهم نفهمیدن هاست*» – مارال سعید

این قبیله از آنجا که برایشان “امر سیاست” شریعتی جامد است، همه را چون خود در حالت سکون می بینند و انتظار دارند؛ همگان چون آنها  چون یکبار به پاگون اعلیحضرت قسم خورد، دیگر مجاز نیست انتقادی کند و یا خلاف تاج و تخت، چیزی بگوید. و اگر گفت؛ نمک نشناس است! همه باید چون او تا ابد “جاوید شاه” بگویند. و اگر سر باز زند، بر او خُرده بگیرند که؛ تو چرا در طول راهی که طی نموده ای، فلان کار را کرده ای یا فلان حرف را زده ای؟!  

تحلیلی که دنیا را بازار مَکّاره ای می بیند، بازاری که در آن آنکس که از سِلاح “تبلیغات” بهتر سود جُست، میتواند هر جنس بُنجُلی را به خلق الله آنهم به قیمتی خوب بفروشد، تحلیلی که در اتاقهای پشت صحنه، مردم ایران را مردمی به دور از تعقُّل و تعمُّق می بیند و می انگارَد؛ این مردم قابلیّت آنرا دارند تا برای نجات از چاه جمهوری اسلامی به هر ریسمان پوسیده ای چنگ بزنند، اینروزها سعی بلیغ دارد تا با استفاده از تَطمیع و تحمیق و شانتاژ و پُرپاگاندای پوپولیستی، تلویزیون فارسی بی بی سی را نیز همچون بعضی از تلویزیونهای خارج کشور، تیول کالای بُنجُلِ خویش سازد.

اگرچه اصطلاح “شاه الهی” هیچ پایه و اساس در علم مردم شناسی ندارد ولی از آنجا که این اصطلاح آنروی سکه ی “حزب الهی”ست و افکار عمومی ایران در زیست چهل و اندی ساله ی اخیر خود  اِشرافِ کامل بَر زیر و بَمِ این قوم و قبیله دارند، این قلم نیز برای بیان منظور خویش از آن سود خواهد جُست.  

این مُختصر گفتم تا بگویم اینروزها شاه الهی ها وسیعاً در صدد به صلیب کشیدن فرناز قاضی زاده مُجری بخش فارسی تلویزیون بی بی سی برآمده اند، تا او را به جُرمِ آنکه روزی روزگاری طرفدار انقلاب بوده و در رَسایِ جمهوری اسلامی قلم زده است را محاکمه و به مَسلخ بِبَرَند. البته به ظاهر او را سیبل کرده اند در حالیکه به واقع، منظورشان اکثریت مردم ایران است که در انقلاب بهمن ١٣۵٧ شرکت داشته اند. آنها می انگارند؛ مردمِ سرخورده از انقلاب و تحت فشار مَعاش روزانه بستر  مناسبی ست برای تبلیغات پوپولیستی! که بله؛ هرآنکس که در انقلاب بهمن ١٣۵٧ شرکت داشت و یا از آن طرفداری نمود، دشمن ایران و ایرانیست و بدین ترتیب آبِ تَطهیر بر سر رژیم پهلوی و عواملش بریزند.  

این قبیله از آنجا که برایشان “امر سیاست” شریعتی جامد است، از فهم آنکه “امر سیاست” نیز همچون دیگر امور، تابعی از فهم انسانهاست، قاصِرند. و بر همین سیاق می اندیشند؛ اگر نظامِ پادشاهی را بتوانند مُجدّداً بر اَریکه ی قدرت بنشانند، سفره مُهیای آلاف و اُلوف اینان خواهد شد، و باز روز از نو روزی از نو! اینان باورشان نیست؛ مردم ایران همان مردم پنجاه سال پیش نیستند که بتوان با آنها  هرکاری را بنام رسیدن به “دروازه های تمدُّنِ بزرگ” انجام داد. دوم آنکه با سود جُستن از حکمرانیِ  ایران بَرباددهِ جمهوری اسلامی و مقایسه های مَعَ الفارق، چنین وانمود سازند که رژیم پهلوی هیچ عیبی نداشت و عیب از نمک نشناسی مردم ایران بود. و در مورد افرادی چون فرناز قاضی زاده نیز سیر تکاملی اندیشه ی او را بَر نمیرسند و به عمد دو عرصه ی نویسندگی در روزنامه های داخل کشور و مجری یک تلویزیون فارسی زبان بین المللی را یکی جلوه میدهند، تا بتوانند نتیجه ی دلخواه خود را بگیرند. این قاطی کردن های رُطب و یابس، ناشی از آنست که؛ مردم را همچنان رَعیت های املاک قبله ی عالم می بینند که هِر را بِر تشخیص نمی دهند. آنها نیک میدانند؛ مُجری تلویزیونی یک شغل است و لزوماً تولیدات آن تلویزیون، همگی از تراوشاتِ فکری آن مجری نیست، در ثانی؛ اذعان نمی کنند که سیستم فکری این خانم نیز مثل هر انسان دیگری می توانسته و می تواند تغییر و تکامل یابد. و بالاخره اینکه همه را چون خود در حالت سکون می بینند و انتظار دارند؛ همگان چون آنها  چون یکبار به پاگون اعلیحضرت قسم خورد، دیگر مجاز نیست انتقادی کند و یا خلاف تاج و تخت، چیزی بگوید. و اگر گفت؛ نمک نشناس است! همه باید چون او تا ابد “جاوید شاه” بگویند. و اگر سر باز زند، بر او خُرده بگیرند که؛ تو چرا در طول راهی که طی نموده ای، فلان کار را کرده ای یا فلان حرف را زده ای؟!  

سلسله جُنبانان این قبیله، منافع خود و اربابان خویش در این می بینند که ایران و ایرانی رویِ آرامش و آسایش نبیند، و مردم به اَنحای مختلف یکدیگر را تحت لوای “دادگاه افکار عمومی” به صُلّابه بکشند. اینان هرروز این کار به لباسی می کنند و امروز دایه های مهربانتر از مادر گشته می کوشند میلیونها ایرانی را که در سودای استقلال و آزادی و ایرانی بهتر به انقلاب بهمن ١٣۵٧ پیوستند را خائنان مُلک و مِلَّت مُعرّفی کنند. این دایه ها هیچگاه به مردم نگفته و نمی گویند؛ این حکومتها هستند که با اعمالشان، ملتها را به سمت “انقلاب” سوق می دهند والّا؛ اگر ملتها ابزار دمکراتیکِ تغییرات در جامعه ی خویش را داشته باشند، هیچگاه هوسِ انقلاب نمی کنند. آنها به مردم نمی گویند؛ رضاخان و پسرش محمدرضا می انگاشتند؛ ایران یعنی شاه و شاه یعنی قانون! آنها چه نیک می کردند که کرده اند و چه بد، خود را برتر از مردم و قانون می انگاشتند و در مقابل هیچ نهاد و اُرگانی پاسخگو نبودند، همانطور که ولی فقیه نیست! از آنها باید پرسید: رژیم پهلوی چه اشتباهاتی مُرتکب شد که انقلاب بهمن ١٣۵٧ به وقوع پیوست؟ آیا این رژیم پهلوی نبود که مردم را بسوی چاه پُر از مار جمهوری اسلامی سوق داد؟ آیا این رژیم پهلوی نبود که مردم را در ناآگاهی و خواب خرگوشی نگه داشته بود؟ و آیا طبیعی نیست مردمی که از سیاست هیچ نمی فهمیدند، گول دروغهای رَجّاله هایی را بخورند که در سر جهنم داشتند ولی به مردم وعده ی بهشت می دادند؟  

متأسفانه اینجا و آنجا می بینیم؛ عدّه ای ایرانیِ به تنگ آمده از فشار زندگی در جمهوری اسلامی، بی آنکه بدانند عَلَم کِشِ این قبیله شده اند، همانها که همیشه به دنبال کسی می گردند تا برایشان کاری بکند، اینبار به حَبل المَتینِ “شاه الهی”ها چنگ زده و می انگارند دشمن را یافته اند، پس بایست “فرناز” را بَر دار کرد.

ما مردم نیک میدانیم و چشم انتظار هیچ معجزه ای نیستیم. ما خود آگاهیم که این فاجعه (جمهوری اسلامی) به دست ما به انجام رسیده و ادامه ی حیات می دهد، و بالاخره پایان داستان نیز باید به دست خود ما نوشته شود. از اینرو آغوشمان را بسوی هم باز می کنیم، به یکدیگر اعتماد می کنیم، و پشت به پشت هم، تاریخ این آب و خاک را ورقی دیگر خواهیم زد.

ایران بدون ایرانی، مُشتی خاک و خطوطی بر روی نقشه است، و این خاک تَعلُّق به مردمانی دارد که در آن ساکنند. ما مردم از هر قوم و قبیله و با هر زبان و فرهنگ، اجازه نخواهیم داد نامردمان با حَربه های پوسیده ی تاریخ مصرف گذشته در میانمان نفاق افکنند!

ما همه ی ایرانیان به هر شکل و زبان و فرهنگ را فرا می خوانیم تا در اتِّحادی گسترده، جبران مافات نموده و چرخ مملکت را بر اساس منافع ملی به راه صلح و دوستی با جهان بازگردانیم. در این راه، آغوش ملّت به روی هرآنکه دیر یا زود به درکِ منافع ملی در گذر از جمهوری جهل و جنایت و تزویر رسیده باشد یا برسد، باز است.

رنگین کمانِ ایرانی دوباره با اتّحاد ما بر فراز ایران قوس خواهد بست. نباید گول نفاق افکنان را خورد و در جایگاه “قاضی” برای هرکس حُکم “خیانت” صادر کرد. بگذار ما به حرف های شاعر دوران کودکی هایمان عمل کنیم و؛ دست در دست هم دهیم به مهر – میهن خویش را کنیم آباد**.

مارال سعید

*سهراب سپهری

**عباس یمینی شریف

چاپ کن