اگر خدای تو را شاه ظلّ و شیخ آیه ست،
چه فرق شان؟ که نشان است این یک، آن سایه ست.
نشانه ای ست ز هر چیز سایه ی آن نیز،
و هر دوان ز برون باشدش که افزایه ست.
ولیک سایه سیاه و نشان به هر رنگی ست:
تفاوتی که در این دو ست، پس، در آرایه ست.
به رنگ می شود آراست هر چه ای را، لیک
مخور فریبِ سیه، چون بری ز پیرایه ست.
خطای وصفی ی تاریخ از میان برخاست:
که شاهشیخ کنون هم نشان و هم سایه ست!
ولی، چو نیست خدایی به هیچ جای جهان،
مُبرهن است که او را نه سایه، نه آیه ست.
تمام کرده خِرَد جنگِ خویش با این دو؛
وَ جنگِ مانده همان جنگِ کار و سرمایه ست.
در این ستیزه ی فرسایشی ی گام به گام،
برای نیروی سرمایه، کار فرسایه ست.
وَ تا که جنگ به پیروزی ی خِرَد نرسد،
همه «حقوقِ بشر»، چون دروغ، بی پایه ست.
چهارم اردیبهشت ۱۳۹۷،
بیدرکجای لندن
1378 -1401 (2000 – 2023) * کپی رايت
چه پیچایش و آرایشی، مفهوم، خفته در آرایش واژه، و واژه ها فشرده و ضروری. فلسفه ی اجتماعی و تاریخی ، و بیش از هر چیزی، ریشه ی نابسامانی های اجتماعی را بیان کردن، و بی خردی نسبی دوران را نیز. این شعر با تردستی یک استاد سروده شده که خط اولش غافلگیرانه به حیرتت وامی دارد. شاه و آیت الله، دو پدیده ی تاریخ بسرآمده را روان و منطقی از نقش آینده بدور می اندازد و تحقق “حقوق بشر” را تنها در جامعه ی خردمند آینده تصویر می کند. چه خوب می شد که در مبارزه ی کنونی ایران تمرکز مبارزه را از دست ندهیم و چه خدا، چه سایه اش و چه آیتش را همانگونه که هستند ارزیابی کنیم، نگاه رو به آینده داشته باشیم و از شدتِ به ستوه آمدگی از حکومت کنونی، رو به عقب برنگردیم و به جستجوی آلترناتیو های تازه باشیم. نیروهای مخوف سرکوب برای سرمایه اندوزی قشر اندک در قدرت، کی تن به حقوق بشر میدهند. با سپاس فراوان از دکتر خویی عزیز
بلی
تضاد کار و سرمایه
اصل فرسایه است