برعلیه توحش جمهوری اسلامی همصدا شویم!
روز ۱۵ شهریور ۱۴۰۱ جمعیتی از خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام، مقابل دادگستری و دادگاه عمومی و انقلاب کرج تجمع کردند و روزهای بعد نیز تا امروز به تجمعات خود مقابل قوه قضائیه در تهران با خواست اعدام_نکنید، ادامه داده و خواهان توقف اعدام زندانیان هستند.
این تجمعات در حالی شروع شدند که در روز ۱۵ شهریور، اولین روز از برپایی تجمعات، ۱۰ نفر در زندان‌های کرج و میناب به دار آویخته شدند و طبق اخبار انتشار یافته طی روزهای گذشته حداقل ۱۸ نفر دیگر در زندان‌های گوهردشت، قزل حصار و میناب جهت اجرای حکم اعدام به سلول‌های انفرادی منتقل شده‌اند.
رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی در مقابل مقاومت هر روزه توده های مردم و مبارزات اجتماعی مستاصل شده، موجودیت و تثبیت خود را در طول حکومت ننگینش تا به امروز در سرکوب و زندان و شکنجه و اعدام جستجو نموده و متوحشانه به این بربریسم ادامه میدهد. علاوه بر زندانی نمودن فعالین کارگری و معلمان و انسانهای آزادیخواه و مبارز، شکنجه و محکوم نمودن آنها به احکام سنگین و طویل المدت، اخیرا با دست زدن به اعدامهای وسیع در سطح جامعه در تلاش است تا مبارزات موجود هر روزه در کف خیابان را متوقف نماید.
در اثر بالا رفتن بیرویه گرانی و تورم، بیکاری روزافزون عمیق تر شدن فاصله طبقاتی بین دارا و ندار، هر روزه تعدادی بیشتری از کارگران و توده های مردم به کام فقر و فلاکت سوق داده میشوند. کارگرانی که با دستمزدهای چند برابر زیر خط فقر و یا بیکار سازیهای وسیع دست و پنجه نرم می کنند، زنانی که شدیدترین بی حقوقی ها و ستم مضاعف تحت حاکمیت این حکومت را با پوست و استخوان خود احساس میکنند، جوانانی که ابتدایی ترین حقوق انسانی از آنان سلب شده است و قربانیان اصلی معضلات اجتماعی همانند، بیکاری و اعتیاد هستند. کودکان خیابانی، تجارت دختران جوان و فحشاء و خشونت های گوناگون که در نهایت بازتاب آن به سرکوب و زندان و محرومیت ختم میشود. همه اینها از معضلات واقعی جامعه ایران است که میلیونها انسان با آن دست بگریبانند. بانیان این معضلات جدی جامعه سران مزدور طبقه حاکمه است که با غارتگری و فساد تمام ثروت و اندوخته های یک جامعه را به انحصار خود در آورده است.
اعدام بالاترین درجه از خشونت است که طبقات حاکم بر توده های فرودست تحمیل می نمایند. مسئله اعدام و یا افراد محکوم به اعدام ریشه در علل اجتماعی و ساختارهای آن را دارد، نه نتیجه بزهکاری و یا تخلف افراد. اعدام به عنوان یک ابزارخشونت در دست اکثریت نظامهای سرمایه داری بخصوص نظامهای دیکتاتوری تا زمانیکه ساختارهای اجتماعی نابرابر باقی هستند، بقوت خودش باقی است.
تا زمانیکه نظام حاکمه در پاسخ به خواستها و مطالبات توده های کارگر و زحمتکش سر باز زنند، در تقابل با هر حرکت و اعتراض آزادیخواهانه ایی در دفاع از سطح معیشت و آزادیهای سیاسی، این اعدامها به قوت خود باقی خواهد ماند. امکان توقف یا کاهش اعدامها این جنایت سازمانیافته نظام فاشیستی سرمایه داری جمهوری اسلامی فقط به میزان سازمانیابی کارگران و توده های زحمتکش بجان آمده و حضور عینی آنها در میدان مبارزه بستگی دارد. همانطوریکه بخشی از طبقه کارگر ایران در گذشته بدرستی در اعتراض به اعدامها، با دفاع از حق حیات انسانها، توقف فوری اعدامها را در دستور کار خود قرار داد. امروز هم این بیانیه با امضای ۳۷ تشکل و نهاد موضع خود را در ادامه همان موضعگیری جنبش کارگری بر علیه اعدام اعلام نموده است.
ما نهادهای همبستگی با جنبش کارگری درایران – خارج کشور به خانواده هایی که فرزندان عزیز خود را با این اعدامهایی تحمیلی از طرف حکومت داعشی جمهوری اسلامی از دست داده اند تسایت میگوئیم. همبستگی و حمایت خود را از این بیانیه و حرکت اعلام نموده، صدای خانواده ها و عزیزان قربانی دیگری که در معرض این اعدامها هستند، در توقف و پایان دادن به این جنایت بشری خواهیم بود، این جمهوری اسلامی و سران ریز و درشت ان هستند که به جرم شرایط نابرابری که برای یک جامعه چند میلیونی ایجاد نموده اند باید به اشد مجازات برسند نه فززندان کارگران و زحمتکشان که قربانیان این نظام استثمارگر هستند.
نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در ایران در خارج از کشور
شهریور ۱۴۰۱/ سپتامبر ۲۰۲۲
