گیرم که می زنید
گیرم که می کُشید
با جوجه های نشسته در آشیان چه می کنید؟
سخنی با مردم: حالتان را می فهمم. سال ها رنج کشیدید، بارها به هیات حاکمه نه گفتید، همه ی راه های مسالمت آمیز را برای کسب حقوق حقه تان پیمودید، اما حکومت چون فرعون ِنشسته بر برجِ عاجِ خودپسندی، کر و کور بود. او با تکیه بر قدرت نظامی اش، فراموش کرد که همین شماها و پدرانتان بودید که با دست های خالی بزرگترین و قوی ترین ارتش خاورمیانه را خلع سلاح کردید. فراموش کرد که چه وعده های فریبنده ای به شما داده است. که به جای عملی کردن وعده هایش، پس از دوره ی کوتاهی با حرص و ولع خاصی به جان بیت المال افتاد و درآمدهای کشور را صرف پروار نمودن خود و نزدیکانش و نیروهای نیابتی در سراسر خاورمیانه نمود. مردم ایران را به فقر و فلاکت، فساد و آشغال گردی سوق داد. پاسخ این حاتم بخشی ها که از حلقوم مردم زحمتکش و ستمدیده ی ایران، به منطقه سرازیر میشود را، در عراق و لبنان دریافت کرد. اینکه چه وقت پاسخ های ناخواسته ای از یمن و لبنان (حماس) دریافت کند، فعلاً معلوم نیست.
شما مردم کاملاً حق دارید بر سر حاکمیت فریاد بکشید و حقوق حقه ی خود را مطالبه کنید. اما فراموش نکنید که یک مبارزه ی مدنی باید از خشونت بپرهیزد و شعارهایش را دقیقاً متناسب با توازن قوای موجود، تنظیم نماید.
ما مردمی صلح جو و مهرورز هستیم. خشونت طلبان را تنها بگذارید. خشونت، بهانه به دست سرکوب گران می دهد که جوان های پاکِ بسیاری را به خاک و خون بکشند. شما نوجوانان عزیز سرمایه ی کشورما هستید. باید بمانید و ایران آینده را بسازید.
و اما سخنی با حاکمان:
به خود بیاِیید به نیروی نظامی تان غره نشوید. قوی ترین نیروی نگهدارنده ی کشور عزیز ما ایران ازآفات و مصیبت ها، خود مردم این کشورند. به درد مردم برسید. به حرف مردم گوش فرادهید. به نکبت حاصل از فقر و فسادِ عمیق ِ درون خودتان خاتمه دهید. سلب آزادی از مصلحان این مملکت را که می توانند میانجی بین شما و مردم باشند، متوقف کنید.
می دانم که طبق روال همیشگی، نو جوانان مان را یا می کشید و یا در زندانها به صلابه می کشید و سپس شاید بخش کوچکی از مطالباتشان را بدهید. اما این مردم که در سال ۵۷ به قدرت خود واقف شده اند، سر باز ایستادن ندارند.
موج مهاجرت را دوباره و چند باره به راه نیندازید. کشور را از متخصصان و جوانان آینده ساز تهی نکنید. بترسید از قضاوت تاریخ و بدانید که هیچ حکومتی برای همیشه پایدار نیست.
قانون حجاب اجباری را که چون شمشیر داموکلس در هر کوی و برزن برسر زنان ایران آویزان است، بردارید.
مادر صلح: زهره تنکابنی
اول مهرماهِ هزار و چهارصدو یک
گل گفتی آرمان. رهبرسابق اینها که مثل نقل و نبات به خامنه ای رهنمود می دهد و این خانم هم همیشه سعی می کند به قول خودش حاکمان را از زیر ضربه مردم ایران خلاص کند. به قول معروف ترک عادت موجب مرض هست. اینها هنوز تو فاز دهه ۶۰ مانده اند و امیدوارند که از این امامزاده ها معجزه ای بیاید. البته توصیه های این خانم نه به گوش مردم ایران می رود و نه حاکمانی که او با آنها سخنی دارد.
باز اکثریتی ها سخنی با حاکمان دارند! فکر می کند که مشگل فقط حجاب آن هم از نوع اجباری هست!