خسرو باقرپور
دلبرانه، دخترانه!
اخگرِ مهر و ترانه!
آذرخشِ ابرِ تیره
گریه ی بغضِ شبانه.
“خَس وَ خاشاک” ام بخوانْد آن؛
دلقکِ رذلِ زمانه
می رباید کهربایت
کاهکِ من زین میانه.
آه! “نیکا” جان! عزیزم!
خونبهای جاودانه
می چکی خون وَش؛ ز مژگان
قطره قطره، دانه دانه.
عقلِ من چون تیرِ ثاقِب
بر “نشان” کرده کمانه
ای تو لیلی تر ز مجنون
در جنون های زنانه!
چندم مهر ماهِ ۱۴۰۱
