اکنون زمان آن رسیده است که مطالبه ی دستمزد بالای خط فقر(۱۸ میلیون تومان) با تکیه بر ادعای سخن گوی دولت به عنوان یک مطالبه ی ملی، بخش بزرگی از کارگران و زحمتکشان را به جنبش انقلابی مردم ایران پیوند زند و باعث تغییرات بزرگی در معادلات جاری بین جبهه ی عدالت طلبی و آزادی خواهی از یک سو و رژیم فاسد و جنایتکار جمهوری از سویی دیگر شود
طی ۱۰ روز گذشته تغییر مشخصی به لحاظ انعکاس کمی و کیفی خبرهای کارگری در رسانه های مختلف دولتی و یا وابسته به دولت از قبیل خبرگزاری ایلنا، تسنیم، فارس و … صورت گرفته است.
این خبرگزاری ها در حرکتی هماهنگ به انعکاس و بازنشر خبرهایی از سوی مسوولان دولتی گرفته تا فعالان کارگری وابسته به تشکل های دست آموز دولت اقدام کرده اند تا با انتشار اخبار به ظاهرمثبت، تیترهای امیدوار کننده (غیر واقعی)، وعده های توخالی و … بخشی ازپروپاگاندای حکومتی را در قالب پازل فریب افکار عمومی به اجرا گذارند.
هدف چنین کاری تلاش برای به حاشیه بردن بخش بزرگی از کارگران است تا به جنبش انقلابی مردم ایران نپیوندد.
آن چه مسلم است دولت، نهاد های حکومتی و امنیتی امروز خود را با جنبشی بسیار قدرتمند روبه رو می بینند و بیم آن را دارند که هر لحظه ابعاد وسیع تری به خود بگیرد و در نهایت کنترل و سرکوب جنبش به خصوص با پیوستن همه ی اقشار کارگران به آن امکان پذیر نشود، بی دلیل نیست که رحیم صفوی مشاور خامنه ای با تردید اعلام می دارد: “آیا بسیج و سپاه نمی توانند ماجرا را زودتر جمع کنند” چنین واکنشی دلالت بر آن دارد که تا چه اندازه تردید و ترس وجود مهره های حکومتی را فرا گرفته است.
آن چه تاکنون شاهد هستیم، بعد از گذشت حدود دو ماه از مرگ مهسا، و گسترش تظاهرات در ۱۵۰ شهر که نیروهای یگان ویژه با تکیه بر مزدوران داخلی و خارجی خود بیش از ۴۰۰ معترض را به قتل رسانده اند و بالغ بر ۲۰ هزار تن را دستگیر و روانه زندان و شکنجه گاه ها کردند، بعد از مدتی موضوع اعتصاب سراسری از طرف اپوزیسیون رژیم جمهوری اسلامی ایران مطرح و بر آن تاکید شد.
در این میان جدا از شهر های کردستان و دیگر شهر ها که به صورت مستمر یا مقطعی شاهد اعتصاب بودیم، فعالان کارگری در صنایع نفت، پتروشیمی و فولاد در چند مقطع نسبت به تهدید، اعلام یا انجام اعتصاب اقدام کردند، هر چند این کارگران با سرکوب و دستگیری روبه رو شدند، اما وحشت رژیم از پیوستن کارگران به فراخوان اپوزیسیون آن قدر زیاد بود که نهاد های مختلف حکومتی را برآن داشت که با هر گونه امکانی مانع از انجام اعتصاب و پیوستن آن به اعتراض های خیابانی شوند.
اکنون از نمایندگان مجلس و وزیر، مسوولان دولتی و روسای تشکل های وابسته و دست آموز که صرفا دکوری بیش برای دولت های وقت نیستند، به مانند یک تیم عملیاتی تمام سعی خود را می کنند تا هر یک سهم خود را به عنوان بخشی از سناریوی فریب کارگران ایفا کنند.
چنین رویه ای روشی نو برای فریب افکار عمومی به خصوص کارگران نیست، همه به یاد داریم که عموما نزدیک انتخابات که می شود، وعده وعید ها و پروپاگاندای دولتی و حکومتی برای فریب افکار عمومی شدت می گیرد تا با انواع و اقسام وعده ها مردم را به پای صندوق های رای بکشانند.
امروزه شاهد هستیم که از ادعای تغییر ۸۰ درصدی بخشداران استان قزوین توسط معاون سیاسی و امنیتی این استان گرفته تا قبول کردن خط فقر ۱۸ میلیون تومانی در تهران توسط سخن گوی دولت و قول ساخت ۲۰۰ هزار مسکن کارگری، احکام افزایش حقوق بازنشستگان و … چنین عوام فریبی هایی به سرعت سر تیتر اخبار رسانه های دولتی شده است.
روزی نیست که مسوولان دولتی سخن از وعده و وعید ندهند و رسانه های دروغ پردازی رژیم آن ادعا ها را با بزرگ نمایی تیتر نکنند.
مهندسی خبر به عنوان بخشی از جنگ روانی حکومت از یک سو و فریب افکار عمومی از سویی دیگر همه در خدمت سناریوی از پیش طراحی شده است که مسوولان حکومتی را از وحشت گسترش جنبش انقلابی بر آن داشته است که چنین شرایطی را تصویر کنند.
آن چه مسلم است، نه ساختار اقتصاد ایران و نه روابط و مناسبات اقتصادی حاکم، خصوصا با توجه به رویکرد معادلات سیاسی و اقتصادی جهان با جمهوری اسلامی این امکان را به رژیم نمی دهد که بتواند ادعاهای عوام فریبانه خود را عملی سازد.
این ادعا ها در زمانی مطرح می شود که حبیبی عضو هیات مدیره کانون هماهنگی شوراهای اسلامی کار استان تهران، خبر از احتمال افزایش نیافتن دستمزد کارگران در سال جدید داده است، هر چند چنین احتمالی نمی تواند تحقق پیدا کند و در اصل گرفتن کارگران به مرگ برای راضی کردن آن ها به تب است، اما از سویی دیگر چنین برخوردی خود نیز دلیلی است بر این که شرایط اقتصادی کشور، صنایع دولتی و بخش خصوصی به قدری خراب است که پیشاپیش رژیم تحمیل بردگی بیشتر کارگران را در برنامه خود جای داده است.
اکنون زمان آن رسیده است که مطالبه ی دستمزد بالای خط فقر(۱۸ میلیون تومان) با تکیه بر ادعای سخن گوی دولت به عنوان یک مطالبه ی ملی، بخش بزرگی از کارگران و زحمتکشان را به جنبش انقلابی مردم ایران پیوند زند و باعث تغییرات بزرگی در معادلات جاری بین جبهه ی عدالت طلبی و آزادی خواهی از یک سو و رژیم فاسد و جنایتکار جمهوری از سویی دیگر شود.
