جمعه ۸ اردیبهشت تعدادی از فعالان صنفی و کارگری که برای همدلی به دیدار خانواده ی معلم زندانی، محمد حبیبی رفته بودند با یورش خشونت بار مأموران امنیتی بازداشت شدند. یکی از معلمان دچار ایست قلبی شد و به بیمارستان منتقل گشت. و نه نفر با نام های خانم ها آنیشا اسداللهی، ریحانه انصاری نژاد، ژاله روحزاد، عسل محمدی، سروناز احمدی، اولدوز هاشمی، و آقایان کامیار فکور، هیراد پیربداقی، و حسن ابراهیمی به بازداشتگاه ۲۰۹ وزارت اطلاعات منتقل شدند که بعضاً در سلول های انفرادی نگه داشته می شوند.
سرکوب و بگیر و ببند (تنها زبانِ ستم پیشه گان و اربابان خودخوانده ی این سرزمینِ بلاخیز) در آستانه ی روز جهانی کارگر و روز معلم پدیده ی جدیدی نیست. اما استیصال و پرخاشجوییِ دستگاه امنیتی که حتی تحمل همدلیِ انسانی در حریمِ خصوصیِ افراد را ندارد، نشانگر افسارگسیختگی و فرار رو به جلوی حاکمیت است که هنوز می خواهد به جای پرداختن به ریشه ی مشکلات، با پرونده سازی و ایجاد رعب و وحشت صورت مسئله را پاک کند. غافل از آنکه جامعه ی ما دیگر بیدار شده و این قلدری ها از جانب هیچ بخشی از جامعه تحمل نمی شود، بلکه فقط به تقویت همبستگی و اتحاد بیشتر میان معترضان به وضع موجود منجر خواهد شد.
ما، فعالان کارگریِ محبوس در زندان اوین ضمن محکومیتِ این توحشِ سازمانیافته، از تمام فعالین صنفی، کارگری، اجتماعی و سیاسی، و از تمام آزادیخواهان و دلسوزان این سرزمین میخواهیم که در برابر فضای خفقان سکوت نکنند و به هر وسیله ی ممکن با سلطه جویی و دست درازیهای دستگاه امنیتی مقابله کنند.
حسن سعیدی
کیوان مهتدی
رضا شهابی
