اسدالله اسدی دبیر سوم سفارت ایران در اتریش که به جرم برنامه‌ریزی برای بمب‌گذاری در همایش سازمان مجاهدین در سال ۲۰۱۸ دستگیر و به ۲۰ سال زندان محکوم شده بود، دو ماه پیش پس از ۵ سال زندان با یک جاسوس اتریشی در ایران مبادله شد!
روز دوشنبه ۲۰ ژوئن حدود ۱۰۰۰ پلیس آلبانی در یک اقدام ضد انسانی و پناهندگی به کمپ مجاهدین در آلبانی حمله کردند، درها و کمدها و وسایل افراد این کمپ را شکستند و با گاز اشک‌آور و گاز فلفل به ساکنان یورش بردند، بسیاری از کامپیوترها را شکستند و بخشی را با خود بردند. یک مجاهد جان باخت و بیش از ۱۰۰ نفر با گاز فلفل مصدوم شده‌اند.
این حمله وحشیانه‌ی پلیس آلبانی، بلافاصله پس از لغو تجمع سازمان مجاهدین در پاریس، بیانگر از سرگیری سیاست مماشات دولت‌های غربی با رژیم ایران و به تبع آن تغییر سیاست نسبت به این سازمان است.
حمله به اشرف ۳ در آلبانی و پیش از موشک پراکنی و کشتن اعضای بی دفاع مجاهدین در کمپ لیبرتی، همان سیاستی است که جمهوری اسلامی در حوزه جغرافیایی اقلیم دنبال می کند و اردوگاه‌های پناهندگان کرد و پیشمرگان را به راکت می بندد. همان‌طور که این عملکرد وحشیانه رژیم ایران مطلقا محکوم است، حمله به هر بخش از اپوزیسیون، مستقل از مواضع سیاسی آن نیز همین حکم را دارد. دفاع از پناهندگان سیاسی باید فارع از ایدئولوژی و خطوط سیاسی احزاب و افراد صورت گیرد در غیر اینصورت تا حد یک عملکرد فرقه‌ای تنزل خواهد یافت.
تحرکات اخیر جمهوری اسلامی از جمله لشگرکشی به مرزهای کردستان و شاخ و شانه کشیدن برای اپوزیسیون، سیاستی است که جمهوری اسلامی پس از افول خیزش زن، زندگی، آزادی در پیش گرفته و در مجموع بخشی از لابی با دولت‌های غربی به منظور تسلیم است. چنین تسلیمی که بنا به کرنش قهرمانانه خامنه‌ای در برابر عربستان و مصر پیش آمده است، به‌صورت مذاکرات نیمه علنی با آمریکا و اروپا در جریان است. سیاست ج. اسلامی در تنگنا همواره کرنش در برابر دولت‌ها و تشدید سرکوب داخلی و یورش به اپوزیسیون بوده است.
کمونیست‌ها و آزادیخواهان، همواره مدافع بی قید و شرط آزادی بیان بوده و هستند. به یاد آوریم زمانی«مارتین نیمولر» در شعری ضد فاشیستی که به برشت نسبت داده شده است، سروده بود:
اول سراغ کمونیست‌ها آمدند،
سکوت کردم چون کمونیست نبودم.
بعد سراغ سوسیالیست‌ها آمدند،
سکوت کردم زیرا سوسیالیست نبودم.
بعد سراغ یهودی‌ها آمدند،
سکوت کردم چون یهودی نبودم.
سراغ خودم که آمدند،
دیگر کسی نبود تا به اعتراض برآید.
مینو همیلی
۲۳ ژوئن ۲۰
