موضوع اعدام چنانچه بطور مشخص مورد تدقیق و ارزیابی قرار گیرد مادیت آن ملموس خواهدگردید و ذهنیت انطباقی بر واقعیت خواهد توانست راهکارهای عملی مشخصی پیش پای انسان قراربدهد.
بنابراین جستجوی ما از مادیت درون جامعه خواهد بود.
جامعه صرفا بر اساس آمال و آرزوها ،آرمان ها، ایدئو لوژی ها، مذهب یا اخلاقیات و فرهنگ جاری به پیش نمی رود چرا که هر کدام از آنها خود منبعث از عمل مشخص متناظر برخود جامعه است.
با هم نگاهی اندازیم به اعدام :
در جامعه، انسانی می بایست وجود داشته باشد، جلادی باید کمر به خدمت سلطه گری بسته باشد،آلت قتاله ای می بایست تولید شده باشد، بینوایی محروم ازغذا، پول و یا چیزی باید باشد ، از قبل چیزی باید جرم تلقی شده باشد و قس علی هذا تا نقاشی ترسیمگر یک اعدام به صورت نفی یا قبول آن گردد!
ترسیمگر زمان گیوتن خالق یک نوع اثر می باشد و ترسیمگر صندلی الکتریکی نوع دیگری. همواره فضا و مکان متفاوت، مادیت متفاوتی به هر اثری از نقاشی تا آشپزی و از صحبت کردن تا پوشش و غیره می دهد.
بنابراین مخالفت با اعدام نیز متفاوت است «شخص گیوتین »اگر زنده مانده بود آیا اکنون خود در صف مخالفین اعدام قرارنمی گرفت؟ شاید هم تولید کننده صندلی الکتریکی می شد!
اما وقتی صحبت از امکان مخالفت این فرد مشخص مخترع آلت قتاله می شود ناشی از این است که برطرف کننده زجر بیش از حد انسان از تبر جلاد بوده است. اینکه وقتی خود شاهد چنین صحنه های زجر آور تبر بوده درصددکم کردن آن زجر بر آمده یا بدلیل نبود جلاد و غیره می تواند در چگونگی مادیت یافتگی وی تا زمان حاضر بی تاثیر نباشد و چه بسا هوش مصنوعی بتواند راهنمای خوبی باشد!
برگردیم به موضوع ،
بنابراین امکان اینکه گیوتن با همان ذهن سازنده ابزار قتل گیوتن در سال ۲۰۲۴ به مخالفت بااعدام برخیزد وجود دارد!
اما چه کسانی زیر تیغ گیوتن می رفتند؟اگر گفته شود حتا پادشاه، درست است! اما اگر یک بار گردن پادشاهی زد و لی گردن های دهقانان و کارگران و نیز مخالفین سلطه گران را هزاران مرتبه ازسر جدا کرده است، به همانگونه است صندلی الکتریک کنونی !
بنابراین ساخت هر آلت قتاله برای مجازات جرم ها خودامری حقوقی است برای حفظ حقوق طبقات حاکم برعلیه زیر پا گذاران قوانین مدون شده توسط دستگاه قضایی حاکمه و قدرت مسلط !
پس هر مخالفتی با آن معنای مخالفت با قانون وضع شده درخود مستتردارد و تبعات مخالفت با آن قانون وضع شده،خدشه دار شدن بخشی ازقدرت حاکم مسلط به شیوه تا کنونی آن از یک سواست و ناکارآمدی آن از سوی دیگر!البته فرق چندانی ندارد اگر ناکارآمدی اش را موجب آن خدشه دار شدن دانسته باشیم!
مهم خدشه دار شدن و نا کارآمدی است !
این خود تعیین کننده ترین صف بندی مخالفین علیه اعدام است که می تواند ازمحرومترین محله و بی حقوق ترین انسانها تا دربار یک دیکتاتور نیز کشیده شود!
واقعیتی غیر قابل انکاراین است که بخشی که بیشتر تیغه بر بالای سرشان قرارداده شده است یعنی خود توده ها از نظاره گران محکوم به گیوتین به نا بود کنندگان آن تبدیل می شوند.درعین حال واقعیت ناکارآمدی آن که در برهه ای بر بخشی از طبقه مسلط جاری می شود نیز غیر قابل انکار است.
در جهان پیرامون ما سالیان چندی است شاهد گسترده شدن هر چه بیشتر مخالفت برعلیه اعدام می باشیم .بدون شک آنها که بیشتر در معرض تهدید قراردارند گر چه می توانندبعنوان ستون پایه های اصلی مبارزه بر علیه اعدام،عمل مشخص اعتراضی را بردوش خود بگیرند اما به هیچ وجه منحصر به آنها نیست چرا که نا کار آمدی آن نیز موجبی است برای همصدا شدن هرچندگذرای بخشهایی از طبقه مسلط باتوده هایی که برعلیه اعدام مبارزه می کنند!
همین موضوع مشخصه ای از نوع حرکت برعلیه اعدام بر ما آشکار می کند که به نسبت اوج و فرود مبارزه مردم که همواره
درزیر سایه اعدام و‌وحشت ناشی از آن روزگار می گذرانندمخالفت ها می تواندتا درون‌کاخ یک سلطان یا رئیس جمهور و غیره نیزکشیده شود !
بنابراین هر آنتی کاپیتالیستی که حق حیات را حقی می داندکه هیچ قدرتی یا فردی حق تعرض و ستاندن آن نباید داشته باشد دست یابی به چنین حقی را چنانچه ورای یک رفرم تلقی نماید هم خود را فریب داده است هم با یکسان نمودن یک رفرم به امری انقلابی توده هاراشریک خود فریبی خویش نموده است !
اکنون از آنجا که حفاظت از حق حیات در ایران زیر سیطره رژیمی مانندجمهوری اسلامی قرارداردکه از یک طرف گره خوردگی آن با دار و درفش و شکنجه و اعدام بر هیچ کس پوشیده نیست و از طرف دیگر بعلت بی پایگی مطلقش (اصولا بالاتر از ۷۵درصد مطلق تلقی می شود!)درمیان مردم و انباشت شدگی خشم و کین و نفرت توده ها و نیز مشکلات عدیده و ناکارآمدی های گسترده اش در زمینه های اقتصادی وغیره،هر گونه تلنگری به آن گره خوردگی می تواندموجب تکانی مهیب گردد و همچون‌فتح یک سنگر مهم توسط مبارزان و آزادیخواهان در دست مردم سرنگونی طلب قرارگیرد و درنتیجه توان و قدرت مردم در امر مبارزه و تهاجم افرونتر از گذشته شودو حتا منجر بسر رسیدن حیات جنایتکارانه ۴۵ساله اش نیز گردد!
هر چند این منجر شدن به سرنگونی بمانند هر امر دیگری نمی توان مطلق تلقی نمود اما همین موضوع یک واقعیت را پیش پای هر مبارز سرنگونی طلبی خصوصاتلاشگران تحقق یک جامعه کمونیستی قرارمی دهدو آن اینکه با محوری قراردادن چنین امری این امکان فراهم می شود تا میلیونها انسان ازتمام بخشهای جامعه با گرایشات گوناگون و دیدگاه های مختلف،پیرامون خود گرد آورد تا برای تحقق و به رسمیت شناختن حق حیات توسط رژیم بتوان با قدرتی میلیونی به مصافش رفت!
اینکه درچنین مصافی که یک دربرگیرندگی میلیونی با خود دارد رژیم دست به چه کاری بزند از اکنون نمی توان مشخص کرد اما آنچه در حال حاضر مشخص است نیاز به تلاش و کوشش همه جانبه وباتمام توان برای جلب توده های هرچه بیشتر ی به این موضوع و به صحنه آمدن و مشترک مبارزه کردن برعلیه اعدام است !
اگر ما بعنوان آنتی کاپیتالیستهای درون کارزاهای مختلف علیه اعدام به درک و فهم آن ظرافت درونی موضوع پی نبریم و بجای اینکه با خوش آهنگ صدایی همه را به سمت خود برای مبارزه ای مشترک و هرچه گسترده تر جذب نماییم درصدد نواختن آهنگی بر آییم که ترنم آن برای خودمان لذت بخش است مطمئنا نه تنهاهیچ گونه دستاوردی نخواهیم داشت بلکه رژیم کماکان به اعدام های جنایتکارانه خود ادامه خواهد داد!
همچنین شاید یک احتمال واقع شود و آن اینکه جریانات و دارودسته های ضد انقلابی بنحوی ازانحاء بتوانند بر چنین مبارزه ای چنگ اندازندو آن را مصادره به مطلوب خود نمایند!
اما ما چپها و رادیکالهایی که برای جامعه ای فارغ از اعدام و ترور وشکنجه استثمار و برای تحقق وسیعترین آزادیها مبارزه می کنیم اکنون نیز مسئولیتمان دوچندان است !به این مسئولیت پی ببریم تا بماننداین ۴۵ساله خودمان پژواک صدای خودمان نباشیم
در غیراینصورت گوشه نشینان منزه طلبی بیش نخواهیم بودکه نه تنهابیشتراز گذشته خود را به پرتگاه‌نابودی سوق می یابیم بلکه تاریخ مبارزات اجتماعی هم هرگز به نیکی از ما یاد نخواهدکرد!!
