در واپسین ساعات روز ششم ماه مارس این پیام خواب را از دیدگانم ربود” پیشاپیش ۸ مارس روز جهانی زن مبارک ” آه از نهادم برآمد که روز۸ ماه مارس روزی است که زنان در سراسر جهان پیام های تبریک دریافت می کنند و چه بسا با شاخه گلی دل شاد می شوند. به زنان میهنم می اندیشم می خواهم تاریخ صد ساله ی زیست شان را در برابر دیدگان جهانیان بگشایم . می خواهم از زنانی بگویم که در دوران حکومت رضا شاه و محمد رضاشاه هزاران تحقیر و توهین را در پشت درهای زندان به جان خریدند تا فرزند شان را هرچند تکیده اما زنده ببینند . از زنانی که گل سال های جوانی شان درون سیاهچال های رژیم ستم شاهی زیر شکنجه پرپر شدند . چه سان می توان چشم بر درد زنانی که همسر و فرزندان زندانی شان را از زندان های مختلف ربودند و با دست بند و چشم بند در تپه های اوین به رگبار بستند ، فرو بست ؟ آیا می توان تنها با شادباش روز زن ازدرد و رنج این زنان کاست ؟ *
خیل عظیم زنانی که از نخستین روزهای حاکمیت رژیم اسلامی زنان که از ابتدایی ترین حقوق و آزادی های خود محروم شدند، نقص عضو شدند، با این همه میدان نبرد علیه جهالت را ترک نکردند . نمی دانم با کدامین واژه ها به زنانی شاد باش گویم که در سال های ۶۰ و ۶۷ در حسرت دیدار فرزندشان روی در نقاب خاک کشیدند . براستی چه سان می توان به زنانی که تا رموهایشان خنجری بود بر دیدگان حاکمان جهل و شرارت روز ۸ مارس را تبریک گفت بی آنکه فریاد زد با چشم تو چه کردند ؟ می توان به مادر مهسا و نیکا و کیان …….و هزاران مادر داغدیده با تبریک روز زن از بار غم و دردشان کاست ؟ آیا نباید دراستانه ی روز زن فریاد زد که وقت آن فرارسیده که از بکاربردن عبارات بغایت عقب مانده ای چون مادرهمه ی فتنه ها، مادر همه ی دردها ، مادر همه ی جنگ ها ، یا سلول انفرادی مادر اعدام هاست!!! و….. که متاسفانه هنوز هم در ادبیات ما رایج است و چون بختک در بر سر زنان چمپاته زده را ، از فرهنگ گفتاری و نوشتاری خود بزداییم ؟ اصطلاحات غلطی که متاسفانه زنان کنشگر ما هم به کار می برند و نمونه اخیررا در یادداشتی که خانم نرگس محمدی برای روزنامه ی لوموند فرستاده می بینیم بی آنکه بسیاری از ما از خود بپرسیم تا به کی می خواهیم این تحقیر و توهین ها را به نام اصطلاحات بخورد نسل های بعدی بدهیم؟ مگر نه این که مادر مظهر مهربانی و گذشت و فداکاری است ؟ نام مادر را به بدی ها و پلشتی ها آلودن و هم زمان از حقوق زنان دم زدن را نباید تحمل کرد.
و اما فراتر از مرزهای ایران چه سان می توان در روز ۸ مارس ، هزاران زن آواره فلسطینی را که در اردوگاه ها متولد شده و رشد کرده اند و طعم تلخ اسارت را بارها چشیده اند، فراموش کرد . زنانی که در زیر خمپاره های اسرائیل تنها دغدغد ی شان نجات فرزندان از زیرآوار خانه هایی است که توسط بمب افکن های ارتش اسرائیل ویران می شوند . امسال زنان درغزه نه تنها با بمباران های بی امان بلکه با گرسنگی وبیماری مرگ تدریجی خود و فرزندانشان روز جهانی زن را ، سپری خواهند کرد . در کجای این ویرانه ی تمدن ها زن مقام و منزلت دارد؟
مبارزه ی زنان در سراسر جهان در جهت برابری کامل با مردان در همه ی عرصه های زندگی ، تنها با دست یافتن به این حق مسلم است که روز زن مظهرعدالت و منزلت انسانی در سراسر جهان ، شایسته ی ارج و ستایش است.
۱/ هواداران رژیم پهلوی که شبانه روز در بوق و کرنا می دمند زنان در دوران حکومت پهلوی ارج و قرب داشتند باید این
یک نمونه فیلم کوتاه را ببینند و شرم کنند . مصاحبه ی محمدرضا شاه با خبرنگار آمریکایی که با تکرار نظریات بعایت عقب مانده ی او در باره ی زنان ، خواهان پاسخگویی اوست و پاسخ های بی شرمانه ی محمد رضا شاه
۲/ در صفحه ی اینستاگرام خانم نرگس محمدی می خوانیم:
تاکنون چهار بار سلول انفرادی را تجربه کرده‌ام و اعمال شکنجه سفید و حبس متهمان در سلول‌های انفرادی را رفتار بی‌رحمانه و ظالمانه حکومت می‌دانم. سلول انفرادی مادر “اعدام” در ایران است.
