تا میانه‌ی صبح، کامیون‌های سنگین، چرخ‌دستی‌ها و الاغ‌ها خیابان‌های رفح را پر کرده بودند. زیر آسمان تاریک و باران سرد و غیرموسمی، هزاران نفر سفری دشواری را از خیابان‌های پر از آوار و اردوگاه‌های چادری وسیع آغاز کردند.
به گزارش گاردین حداقل سقف یک خودرو تشک‌ها روی هم تا آسمان چیده شده بود. خودروی دیگری ویلچری را در صندوق عقب جای داده بود. کودکان از میان چاله‌های پر از باران راه می‌رفتند یا روی وسایل جمع‌آوری شده بر روی چرخ دستی‌های کهنه نشسته بودند.
مقصد آن‌ها منطقه‌ی ساحلی حدود سه مایل دورتر بود که طبق برگه‌های رها شده توسط نظامیان اسرائیل، به عنوان منطقه‌ی امن مشخص شده است.
در میان کسانی که در حال فرار بودند، رقیه یحیی بابا، ۱۸ ساله، هم بود. پدرش پیشتر، دنبال پیداکردن چادری به اندازه‌ی کافی بزرگ برای خانواده‌ی ۱۰ نفری‌شان آن ها را ترک کرده است. او و خویشاوندانش صبح زود یک وانت فرسوده را با کیسه‌ها و چمدان‌ها بار زده بودند.
او مانند همه‌ی کسانی که به جنوبی‌ترین شهر غزه پناه برده اند، از حمله‌ی طولانی‌مدتی که نظامیان اسرائیل وعده آن را داده اند، می ترسد. «ما وحشت‌زده و از لحاظ جسمی و روحی خسته هستیم، ما تاکنون در طول این جنگ پنج بار آواره شده‌ایم.»
خانواده‌اش از زمانی که مجبور شدند شهرک شمالی بیت لاهیا را در روزهای اولیه‌ی جنگ، ترک کنند، در حرکت بوده‌اند. جدیدترین خانه‌شان در شرق رفح بسیار شلوغ و متعلق به یک دوست خانوادگی است.
او گفت: شب گذشته «وحشتناک و ترسناک بود، محله‌ی ما تا سپیده‌دم بمباران می شد.»
او افزود: «من مادر و برادرم را در جنگ ۲۰۰۸ بین اسرائیل و حماس از دست دادم و می‌ترسم که ممکن است اعضای بیشتری از خانواده‌ام، خویشاوندانم یا دوستانم را در این جنگ از دست بدهم.»
عبدالله ابو حیش، ۴۵ ساله، گفت با خانواده‌اش به خانه‌ی یکی از خویشاوندان در محله‌ی غربی رفح می‌گریزد.
«ارتش اسرائیل به ما هشدار داده است که منطقه‌ی خود را ترک کنیم. ما سعی خواهیم کرد هرچه سریعتر بار و بنه‌مان را جمع کنیم. ما در تلاش برای فرار از مرگ هستیم [اما] مجبوریم خاطرات و وسایلمان را که ممکن است در هر لحظه از بین بروند رها کنیم.»
او افزود: «ما بسیار ناامید هستیم چون انتظار داشتیم جهان ما را محافظت و از این حمله جلوگیری کند، اما متأسفانه اکنون این اتفاق در حال رخ دادن است.»
هانا صالح، ۴۰ ساله، که قبلاً از تل الزعتر در شمال غزه به رفح آواره شده، گفت: «ما بسیار ترسیده‌ایم و وحشت‌زده هستیم زیرا جابجایی از یک مکان به مکان دیگر، از آوارگی به آوارگی، کار آسانی نیست.»
بسیاری از ساکنان رفح مایل نیستند به منطقه‌ی تعیین شده ال‌مواسی حرکت کنند. عبدالرحمن ابو جزار، ۳۶ ساله، گفت او و ۱۲ عضو خانواده‌اش به ال‌مواسی رسیده‌اند اما آن جا جای کافی برای برپا کردن چادر وجود ندارد، زیرا همه جا قبلا پر از آوارگان شده است: «جایی برای رفتن نداریم. نمی‌دانیم کجا برویم».
بسیاری در رفح قادر به جابجا کردن بستگان مسن یا بیماران جدی خود نیستند. این طور افراد ممکن است در شرایط سخت منطقه‌ی ماسه‌ای ال‌مواسی دوام نیاورند. عدم ارتباطات مناسب در رفح، قطعی‌های مداوم برق، کمبود سوخت و نقدینگی محدود، سازمان‌دهی هرگونه تخلیه را بسیار دشوار می‌سازد.
سامی ابو رومی، ۴۵ ساله، گفت سعی خواهد کرد خویشاوندانش را که در شرق رفح زندگی می‌کنند به آپارتمان کوچک خود در غرب رفح بیاورد. او گفت: ال‌مواسی «از پیش شلوغ بوده و فاقد زیرساخت‌ها و خدمات لازم برای پذیرش این تعداد رو به افزایش از آوارگان است».
یک سخنگوی نظامی اسرائیل گفت: «این یک طرح تخلیه برای خارج کردن مردم از معرض خطر است، دامنه این جابجایی محدود است و تخلیه‌ی گسترده رفح نیست.»
حماس در بیانیه‌ای اعلام کرد گروه‌های مبارز فلسطینی، به رهبری شاخه نظامی خود، گردان‌های قسام، «آماده دفاع از مردم ما و شکست دشمن هستند».
