با عطرِ تن ات، گُلشنِ گُلپوشِ منی تو:
شایسته و بایسته ی آغوشِ منی تو!
تن پوشِ تو عطرِ تن ات از من برُباید:
عریان چو شوی، گلشنِ گلپوشِ منی تو!
آرامشِ دل را، می و شب پایی ی مهتاب؛
وآسایشِ جان را، شبِ خاموشِ منی تو!
ورگاه خطایی بزند سر زمن، ای دوست!
با چشمِ فروبسته، خطاپوشِ منی تو!
گفتی که: ـ«چو دورم ز تو، نام ام بری از یاد»!
این بیم نزیبد به تو: فرنوشِ منی تو!
در چشمِ دل ام، پیشِ نظر دارم ات: اینجا
در آینه ی اشگِ درون جوشِ منی تو!
رخسارِ خودی هر دم و روشنگرِ چشم ام؛
وآوای خودی دایم و در گوشِ منی تو!
البتّه که زنبورِعسل نیش زند نیز:
ور نیش زنی، کندوی پُرنوشِ منی تو!
من مُرده به مغزم، اگرت یاد نیارم:
آن روز مبادا که فراموشِ منی تو!
بیست ودوم فروردین۱۳۹۸،
بیدرکجای لندن