اغلب شرکت های چند ملیتی برای پنهان کردن رفتارهای غیر قابل قبولشان به اقدامات انسان دوستانه متوسل شده اند. از ماه مه گذشته ، آنها صدها میلیون دلار به انجمن های مختلف آفریقایی ـ آمریکایی از جمله « Blak Live Matter» اهدا کرده اند. چنین فضل و بخشش های آزادیخواهانه نسبت به جنبش مبارزه ه با «نژادپرستی ساختاری» نوعی خرید بیمه عمر را تداعی می کند.
اپل ، آمازون ، والمارت ، نایک ، فیس بوک ، توییتر ، که بهتر از هر کس می دانند کلمه «ساختاری» به چه معناست ، بیم آن دارند که زیر سوال بردن خشونت پلیس بزودی نابرابری های دیگر ساختاری در ایالات متحده را برملا کرده و هدف قرار دهد – و برای هیئت مدیره آنها نیز اوضاع برهم ریزد. در این صورت به احتمال زیاد معترضین تنها به حرکات «نمادینی» چون زانو زدن در مقابل آفریقایی-آمریکایی ها ، پایین کشیدن چند مجسمه ، تغییر نام یکی دو خیابان و انصراف چند نفر از «امتیازات سفید ها» اکتفا نمی کنند.
لذا، روسای شرکت های چند ملیتی تلاش دارند تا جنبش مردمی ای که بعد از انتشار تصاویر مرگ یک مرد سیاه پوست زیر فشار زانوی افسر پلیس سفید براه افتاد را دقیقا در همین چارچوب نسبتا بی خطرمحصور دارند. آقای جیمی دیمون رئیس و مدیرعامل JPMorgan Bank که خانواده های بی شماری از سیاه پوستان را با وام های مسکنی که هرگز قادر به پرداخت آنها نشدند به ورطه تباهی کشاند، در مقابل یکی از گاوصندوق های غول پیکربانکش زانو زد – ام ویلارد («میت») رامنی، کاندیدای جمهوری خواه انتخابات ریاست جمهوری در سال ٢٠١٢ ، همان شخصی که تخمین زده بود که ۴٧ در صد از جمعیت آمریکا را انگل ها تشکیل می دهند، همزمان با شرکت در یک تظاهرات ضد نژادپرستی ، زیر لب نجوا ی « Blak Live Matter» سر داد. Estée Lauder سازنده عطر و لوازم آرایش وعده واریز مبلغ ده میلیون دلار برای « ترویج عدالت نژادی و اجتماعی و همچنین دسترسی بیشتر به آموزش » را داد. بدون شک در راستای همین هدف والا بود که این شرکت در سال ٢٠١۶ در تامین هزینه تبلیغاتی آقای دونالد ترامپ مشارکت نمود.
در مقابل این وعده های انسان دوستانه که یکی بالای دست دیگری بلند می شود، چطور می توان از یاد برد که تظاهرات علیه «نژادپرستی ساختاری» درست چند هفته پس از حذف تنها نامزدی رخ داد که قادر بود به کل «نظام» حمله کند یعنی آقای برنی سندرز، آنهم توسط آقای جوزف بایدن که خود از عاملان تشدید تبعیض نژادی بوده است ؟ در سال ١٩٩۴ ، سناتور بایدن معمار بزرگ زرادخانه قضایی ای بود که باعث تسریع زندانی کردن دسته جمعی آفریقایی تبارها می شد. جای تاسف است که بیست و شش تن از سی و هشت عضو سیاه پوست منتخب کنگره به این قانون رای مثبت دادند: رنگ پوست همواره متضمن انتخاب درست نیست، تکیه تنها بر نماد ها در گذشته یک رئیس جمهور را به کرسی نشاند – باراک اوباما.
در ایالات متحده ، مایملک اکثریت خانواده های آفریقایی-آمریکایی همچنان زیر ٢٠ هزار دلار ، یعنی تقریبا معادل هیچ ، در جا می زند (١). بنابراین آنها مجبور به سکونت در محلات فقیرنشین هستند و فرزندان خود را به مدارس بی بضاعتی می فرستند که هزینه ناچیزشان عمدتا توسط مالیات بر املاک همان محله تأمین می شود. آینده حرفه ای آنها همانجا رقم می خورد. مسئله اصلی – «نظام» همین است و «امتیاز سفیدها» در وهله نخست داشتن سرمایه می باشد. این چیزی است که بانک JPMorgan به خوبی از آن آگاهی دارد.
١ـ Dalton Conley, « Aux États-Unis, la couleur du patrimoine », Le Monde diplomatique, septembre 2001.
*نویسنده: Serge Halimi دبیر هیئت تحریریه لوموند دیپلوماتیک
مارکسیست کسی است که مبارزه طبقاتی و ادامه آن را تا دیکتاتوری پرولتاریا یعنی تنها دولت تبدیل جامعه از سرمایه داری به کمونیسم را باور داشته باشد. دیکتاتوری طبقاتی انقلابی پرولتاریا بدون درهم شکستن دولت کنونی ، یعنی به پیروزی رساندن یک انقلاب قهری کمونیستی امکان ناپذیر است. حالا اگر، با این معیار به آقای برنی سندرز و تبلیغات انتخابات درون حزبی، حرب دموکرات که حزب یک جناح از سرمایه داران امپریالیستی جنگ طلب و استثمارگر نگاه نمائید، اثری از اینها را نمی بینید. این بدین معنی است که نه آقای برنی سندرز و نه خود سرژ حلیمی که از او به عنوان کسی که می تواند به مالکیت خصوصی و کار مزدوری حمله کند، مارکسیست نیستند. مارکسیست کسانی همچون لنین هستند که اعلام کردند: « بدون انقلاب قهرى، تعویض دولت بورژوایى با دولت پرولترى محال است. نابودى دولت پرولترى(دیکتاتوری پرولتاریا- من) و بعبارت دیگر نابودى هر گونه دولتى جز از راه “زوال” از راه دیگرى امکان پذیر نیست.»، لنین- دولت و انقلاب.
مخصوصا در عصر ما، کسانی که به انقلاب قهر کمونیستی پرولتاریا، دیکتاتوری پرولتاریا باور ندارند، نمی توانند کسانی باشند که بتوانند حمله به سرمایه بعنوان یک رابطه اجتماعی که در آن تولید کننده از مالکیت بر ابزار تولید محروم است، رابطه اجتماعی که در آن استثمار اکثریت جمعیت جامعه بوسیله اقلیت آن جاری است، رابطه اجتماعی که در آن چیزی تولید نمی گردد، مگر اینکه سودی را در بر داشته باشد و نه برای رفع نیازهای انسان های زنده، سازمان دهند و عضوی از حمله کنندگان باشند.