بازگشت دکتر نجیب اله به صحنه ی سیاسی افغانستان

جناب همدانی تلاش کرده کمی همه جانبه نگری نماید و سوال منطقی بر انگیزد؛ سوال درست. ولی جناب جواد بسیار بیرحم برخورد کرده. این بیرحمی از نا آگاهی و شتابزدگی در قضاوت است یا دلیل دیگری دارد؟ نمی دانم. ولی می دانم آنچه جناب جواد نوشته را حتی نیرو های خارجی که افغانستان را تسخیر کرده اند در باب دکتر نجیب الله بیان نکردند. حد اقل آشکارا بیان نکردند. از جمله مجاهدینی که علیه نجیب می جنگیدند نیز سکوت کردند. فقط یک نفر آقای گلبدین حکمتیار دقیق حرف های آقا جواد را زد. حتی رییس جمهور افغانستان سالن لویه جرگه را در اخیتارشان نهاد. ولی گلبدین حکمتیار گفت نمی گذاریم؛ و نگذاشت. و برای توجیه حرف خود همین جملات آقا جواد را با کلمات دیگری بکار برد. و به افراد خود گفت: ساختمان را محاصره کنید و مگذارید جلسه ای برای آن جنایتکار و … برگزار شود. بعد عده ای آدم بدبخت بی سوادِ از دنیا بی خبر با دسته بیل هایی که در دست داشتند، به قصد کشت به جمعیت طرفدار دکتر نجیب الله حمله ور شدند، در حالی که آن ها حتی یک چوبدستی با خود نداشتند. و این یورش بسیار بیرحمانه و شدید در حدی بود که رییس جمهور که سالن در اختیار طرفداران دکتر نجیب الله نهاده بود نیز سکوت کرد.

خوب است بدانیم کسی به دکتر نجیب اللهِ فداکار، جنایتکار می گوید که بار ها کابل را راکت باران کرد؛ شهر را شخم زد. «کابل جان در گرفت، دودش برآمد»، مرا خون جگر بر دفتر آمد … مصرع اول را از یک ترانه ی افغانستانی بر گرفته ام.

و اما پیشنهاد صلح با مجاهدین؛ آنطور که جناب همدانی یکطرفه به قاضی رفته نیست. گاراباچف، کمک مالی را قطع کرد. ولی فرستادن اسلحه ادامه یافت. یلسین فرستادن اسلحه را نیز قطع کرد. دکتر نجیب الله اینبار پیشنهاد خرید اسله را داد، که یلسین و شرکا نپذیرفتند. دو راه برای دکتر نجیب الله ماند. ۱ – کشور را دو دستی تحویل مخالفان بدهد. ۲ – با پیشنهاد صلح از یک کشتار عظیم، از یک فاجعه ی ملی جلوگیری کند.
دقت داشته باشیم که این نجیب با تجربه که تصمیم گرفته به هر شکلی که شده کشور را نجات دهد، دیگر آن نجیب رییس سازمان امنیت نیست. اینک او به احترم مردم مذهبی سخنرانی خود را با آیه ای از قرآن شروع می کند یا پایان می دهد. او شریف است؛ شارلاتان نیست؛ ولی مردم را در می یابد.
جناب همدانی و …، باید در شرایط مرگ و زندگی حکومت دکتر نجیب قرار گیرند تا دقیق بدانند چه می گویم.
او با ژرف بینی به پشت سر خود و دوستان خود نگاه کرده و حالا دارد جبران می کند. در نتیجه در سخنرانی های خود آیه ی قرآن می آورد و پیشنهاد صلح می دهد، حتی نام حزب را نیز در همین راستا عوض کرد. او سران مخالفان خود را با احترام صِب می نامد، تا صلح حاصل شود.*
* صِب = صاحب؛ اختیاردار. که در افغانستان بجای آقا بکار می رود. به احتمال قوی از زمان مزدور گیری یا برده داری برجای مانده است.

در همین سایت «اخبار روز» خواندم دوستی در مقاله ای نوشتنه بود او در آخر کار به ناسیونالیزم روی آورد. نجیب انترناسیونالیست بود و تا آخر همان ماند. ولی تلاش می کرد خود را با جامعه بسیار بسیار تحریک شده و براحتی دام نشین و بی نهایت نا آگاه همسو سازد تا از فاجعه ای ملی و عظیم جلوگیری کند.

جناب همدانی و دیگران باید در حال و هوای او باشند تا بدانند چه می گویم. نجیب دلیر، فداکار و شریف و میهن دوست و انسان دوست و خدمتگزار مردم می توانست براحتی، بسیار آسان مثل ما در رود؛ ولی ماند، در حالی که می دانست هر لحظه شمشیر دامکلس مرگ بر سرش چرخ می زند.
بیایید این قهرمان ملی افغانستان را همان که بوده ببینیم – خوب، بد، متوسط. لقب قهرمان ملی از من نیست؛ بسیاری از مردم حتی مذهبی افغانستان همینک نجیب را قهرمان و هم بی مانند می بینند در بین همه سران گذشته و حال آن کشور. البته آن انسان بسیار دلیر، لقب نجیب گاو(نجیب بزرگ) را قبل از حکومتداری خود در مبارزه با پلیس حکومتی افغانستان یافته بود. گاو یعنی بزرگ. مثال: گاوخونی یعنی چشمه ی پر آب، آبگاهِ بزرگ.
باری، او پیشنهاد صلح داد، زیرا کشور طرفدار او پشت اش را خالی کرده بود؛ کاملن خالی کرده بود تا درهم شکسته شود.
ولی متأسفانه صلح با نجیب را جهانداران نپذیرفتند و آن شد که اینک می بینیم.

حقیقت امر این است که انقلابیون فداکار و شریف افغانستانی در آغاز کار، به دام جنایاتی که از پیش صورت گرفته بود افتادند. تقریبن همه ی انقلابیون تندرو اما شریف در طول تاریخ به این دام نشسته اند، کم یا بیش.
یعنی چه؟
یعنی خشم و تنفری که رژیم های قبلی آفریده اند، وسیله ای می شود برای به دامِ خشم نشستن کسانی که اینک حکومت را در دست گرفته اند و تجربه ای نیز در حکومتگری ندارند.
آیا فقط تولید خشم و تنفر رژیم های قبلی باعث آن دام نشینی شده که خشونت شدید و بیجا را لازم دانسته اند؟ خیر، جَو بعد از پیروزی و پشتیبانی نزدیک به سد درسد مردم نیز نقش خود دارد. و هم آشنا نبودن با شیوه ی گرداندن امور مملکت، بسیاری از انسان های صادق و شریف را در طول تاریخ به کَژی کشانده. سیستم تازه پا شده ی افغانستان نیز از آن ندانمکاری ها و دام نشینی های تاریخی سهم خود دارد. مثلن مالکی می آمد و می گفت: زمین های من هدیه به انقلاب. پیش آمده(تحقیق کرده ام) که در جواب به چنان فردی توهین کرده اند.
در نتیجه در سازمان امنیت افغانستان خشونت و حرکات غیر قانونی راه می یابد. و انسان های شریفی چون دکتر نجیب الله در واقع قربانیان جنایت های رژیم های قبلی، توطئه های کنونی و هم بی تجربگی خود می شوند. در نتیجه، گاه و حتی بسیارگاه محاکمه قانونی دیگر نقش خود را از دست می دهد.
آیا این فقط خاص چپ های جهان است؟ خیر، امری ست همگانی و جهانی؛ ولی چون چپ قبل از حکومتداری خود را بسیار انسان دوست، شریف، با وجدان، با شرم، دلیر و عادل و از جمله افشاگر خود معرفی می کند، از آن ها انتظار بیشتری می رود.
بگذار مثالی بزنم تا دقیق تر دریابیم که این نوع برخورد خاص چپ ها نیست؛ ولی یورش به چپ همیشه بیشتر است. چرا؟ زیرا هدف اصلی زدن چپ است و نه روشنگری و بیان عیب چپ ها. در این ناراستا حتی گاه آن ها را به جایی می کشانند که خشونت بورزند، و بعد همان کشانندگان در بوغ و کرنا می دمند که برسید! که بیایید، چه نشسته اید که جنایت شده!
و اما یک مثال که در جَوِ بعد از انقلاب چه چیز هایی می تواند رخ دهد، یعنی جَوّ آماده ی آن رخداد ها است. زیرا جامعه ی خشمگین و پر از تنفر آن بی قانونی را پذیرفته. ظاهرن در راهِ عدل و داد پذیرفته؛ ولی به هر حال بی قانونی ست؛ پس نمی تواند در راهِ عدل و داد باشد – محکوم است.
مثال: فردی بسیار بسیار با استعداد اما در جامعه ی پر از شارلاتانیزم، شارلاتان شده به نام سید مهدی بلیغ بود. در “مسیرِ” شارلاتانیزم کار های عجیبی می کرد که کار هر کس نیست. دو نمونه از “کار” های او: ۱ – تلویزیون زندان را به هم اتاقی زندانی خود فروخت. ۲ – یک قالی کهنه اما معمولی را برد و در یک قالی فروشی گرو گذاشت و دو هزار تومان قرض گرفت. بعد یک توریست اروپایی که آن زمان در تهران می لولیدند را فرستاد و گفت برو و این بیست هزار تومان را به قالی فروش بده و بگو این قالی در جهان نظیر ندارد. من بر می گردم و آن را به قیمت سد ها هزار تومان از شما می خرم؛ پس به کسی نفروشید. هفته ی بعد مهدی بلیغ می رود و دو هزار تومان را پس می دهد و قالی خود را بر می دارد. قالی فروش می گوید: این قالی را به من بفروشید.
بلیغ می گوید: این قالی از اجداد ما به من ارث رسیده، حتی ما نمی دانیم چندسد سال عمر دارد. بالاخره آن قالی کهنه ی معمولی را گویا به قیمت دویست هزار تومان آن زمان می فروشد و آن توریست اروپایی نیز هرگز به مغازه قالی فروش برنگشت.

و اما اصل سخن
به خلخالی می گویند حاج آقا سید مهدی بلیغ را دستگیر کردیم. می گوید: بکشیدش.۱ می گویند: هنوز پرونده ای برایش تشکیل نشده. می گوید: اِشکالی ندارد، بعد از کشتن پرونده را تشکیل می دهیم. و او قبل از محاکمه کشته می شود.
کوتاه: بیایید در هر حالی منصف باشیم. بیایید در هیچ حالی چیزی به آنچه رخ داده زیاد و یا از آن کم نکنیم. بیایید در قضاوت آنگونه باشیم که دوست داریم در باب خود ما باشند.

زیر نویس ۱ – چگونه کشتن مهدی بلیغ را از فردی شارلاتان که با بسیاری از افراد حکومت ایران از نزدیک آشنا بود شنیدم. او مذهبی نبود، ولی ادای مذهبی ها را بسیار دقیق در می آورد. در پی پول بود به هر قیمتی، که خود را بین افراد حکومت اسلامی ایران جا زده بود. نام آن شارلاتان حرفه ای محمود صلواتی است که بعد از یک کلاهبرداری هنگفت، به احتمال قوی در خارج از کشور به سر می بَرَد. او سر انسانی را کلاه گذاشت که بی نهایت شریف و مهربان است. در واقع بخاطر همان انسان بسیار شریف این سخن غم انگیز را نیز اینجا آوردم. نام آن انسان مهربان و نیک اندیش را نمی نویسم، شاید خودش نخواهد.
این نکته نیز نوشتم، تا بی گواه حرف نزنم.

همین چند روز پیش بر سر اینکه موسوی در جنایت های دولت اسلامی دخالت داشته و نداشته بحثی جدی در میان ایرانیان در گرفته بود و بسیاری از جمله اخبار روز بر این موضع پایفشاری کرد که موسوی به عنوان نخست وزیر محبوب امام و مهمترین مسئول اجرائی کشور و به دلیل توجیه و کتمان و تسهیل جنایت های دولتی در دهه شصت، متهم به مشارکت در جنایت های هولناک این حکومت است و باید پاسخگوی آن باشد.
دیگرانی اینگونه استدلال می کردند که درست است که موسوی در جنایت ها سهیم بوده، اما با توجه به مواضع وی پس از انتخابات خرداد ۱۳۸۸ و بازداشت خانگی وی از اواخر ۱۳۸۹ می تواند نقشی مثبت در تحولات آینده ایران ایفا کند، از همین رو نباید بر آن گذشته جنایتکارانه تاکید کرد و یا بهتر است بگوئیم که باید بر آن چشم بست.

از همین رو برای من این پرسش برجسته است که چگونه باید با میراث نجیب الله روبرو شد؟ کسی که در مقام ریاست سازمان محوف امنیتی دولت دمکراتیک افغانستان طبیعتا جنایت های هولناکی را مرتکب شده است یا کسی که پس از تغییر سیاست در مسکو به دنبال یک مصالحه با مجاهدین بود؟ یک جنایتکار یا یک قهرمان؟