همشهری نامدار و دوستِ دلآورم سیاوش جان شجریان آنچه هنرمندی بزرگ را هنرمندی بزرگ می دارد؛ همان همانا؛ هنر ِاوست؛ و نه باوره های اجتماعی و گرایشهای سیاسی او. هنر به گوهر همخانواده ی آزادی و آزادگی ست. هنرمند اما مَی تواند هنرمندی بزرگ باشد، بی آن که بالابلندی نیز باشد در میان آزادیخواهان و آزادگان روزگارِ خویش. و شادا سیاوش جان؛ که این هر دو با هم بود: صدایی یگانه که بلندگو یی رسا بود برای آزادی و آزادگی؛ در زمانه و به سرزمینی که فرمانفرمایان ِ دینکارش دشمنانِ خونی ی این والاترین ارزشهای انسانی اند. مگر می شود این صدا را دوست نداشت.
سیاوش جان! دریغ! صدای_تو_را_دوست_دارم بیدرکجای لندن ١٨مهر١٣٩٩
