به نظر می رسد که ایالات متحده امریکا به این باور رسیده باشد که امکان ندارد بتوان همزمان با چین و روسیه به مقابله پرداخت. لذا، در دهه های آینده رقیب اصلی ژئوپلیتیکی آنها پکن خواهد بود. در این باره، حتی بین دولت جمهوری خواه آقای دونالد ترامپ و دموکرات ها که در انتخابات ریاست جمهوری سال آینده به شدت با یکدیگر به مبارزه خواهند پرداخت، اتفاق نظر وجود دارد. بدین ترتیب ، چین از این پس جایگاه «امپراتوری شر» یعنی اتحاد جماهیر شوروی وسپس «تروریسم اسلامی» را به مثابه دشمن اصلی واشنگتن خواهد گرفت. اما، بر خلاف اتحاد جماهیر شوروی ، چین اقتصاد پویایی دارد که توازن منفی تجاری ایالات متحده امریکا با آن روز به روز بیشترمی شود. قدرت چین به طرز چشمگیری از توان دهها هزار مبارز اصولگرا که درجایی میان صحراهای بین النهرین باستان و کوههای افغانستان سرگردان می باشند بیشتر است.
آقای باراک اوباما در تدوین نقشه راهی موجه برای روابط دیپلماتیک کشورش با «محور آسیا و اقیانوس آرام» تلاش کرده بود. لیکن همچون اغلب دیگر موارد، جانشین وی با ظرافت کمتری با این راهبرد برخورد نمود. از آنجا که به زعم وی هر نوع همکاری مترادف با به دام افتادن ونوعی بازی با نتیجه صفر است ، از نظر او رشد بالای اقتصادی رقیب آسیایی الزاما توسعه ایالات متحده را تهدید می کند و بر عکس :«ما درمقابل چین پیروز می شویم»، آقای ترامپ در ماه اوت گذشته چنین اعلام کرد و ادامه داد : « آنها در نیم قرن اخیر بدترین سال خود را داشته اند و این از صدقه سر من است. البته من به آن افتخارهم نمی کنم».
به او نمی آید که از خود «مفتخر نباشد»؟ … کمی بیش از یک سال پیش، او اجازه داده بود دوربین ها جلسات رسمی به همراه هیئت دولت را به صورت زنده فیلم برداری و رسانه ها آن را پخش کنند. همانجا همه چیز برملاشد : یکی از وزیرانش از کندی رشد اقتصادی چین به وجد آمده بود. یکی دیگر صادرات فنتانیل چینی را ریشه شیوع استعمال مواد افیونی در ایالات متحده اعلام کرد.نفر سوم مشکلات کشاورزان آمریکایی را به محدودیتهای تجاری چین نسبت داد. دست آخر هم خود آقای ترامپ توضیح داد که کره شمالی سرپیچی های هسته ای اش را با اتکا به حمایت پکن ادامه می یابد.
از این پس برای واشنگتن تنها فروش کمی بیشتر ذرت یا الکترونیک به چین کافی نخواهد بود. لازم است این رقیب را که تولید ناخالص داخلی آن در عرض هفده سال نه برابر شده، تضعیف کند ، مانع از گسترش نفوذ آن شود و خصوصاً نگذارد که از لحاظ استراتژیک معادل ایالات متحده امریکا شود. رونق چشمگیر چین همراه با پذیرش آقایی امریکا و الگوی زندگی آن نبوده، لذا می بایست به شدت با آن برخورد کرد.
روز ۴ اکتبر سال ٢٠١٨ ، مایک پنس ، معاون رئیس جمهور آمریکا در سخنرانی پر شور خود «سیستم اورول ماب» چین را محکوم کرد که در آن «سران رژیم صلیب ها را می شکنند ، کتابهای مقدس را می سوزاند و مومنین را زندانی می کنند» ، «شرکتها ، استودیوهای فیلم ، دانشگاهیون ، اتاق های فکر ، محققان و روزنامه نگاران آمریکایی را طرد کرده و می تارانند». وی حتی «تلاش برای تأثیرگذاری در انتخابات ریاست جمهوری سال ٢٠٢٠» از جانب چین را افشا کرد. آیا پس از« روسیه گیت»، اینبار« چین گیت» قصد شکست آقای ترامپ را دارد؟ چنین به نظر می رسد که ایالات متحده امریکا کشوری بسیار شکننده باشد، بیدی که به بادی می لرزد؟ …
*نویسنده: Serge HALIM دبیر هیئت تحریریه لوموند دیپلوما تیک
