جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

تردید نکنیم! – ف. تابان

پیرامون فراخوان هشت نفر از فعالِین سیاسی – دانشجویی کشور

طرح درخواست رفراندم در جامعه ی ایران، پاسخ آزادی خواهان و معترضین کشور به استبداد دینی و بن بست جنبش اصلاحات و نشانه ی عزم ملی برای تغییر وضعیت سیاسی و استقرار دموکراسی در کشور بود. این درخواست پا به پای آشکار شدن ضعف و ناتوانی جنبش دوم خرداد؛ در محافل آزادی خواه کشور، به ویژه جوانان و دانشجویآن مطرح گردید و در آستانه ی انتخابات مجلس هفتم به یک حرکت با ابعاد گسترده ای تبدیل شد. هر کجا مخالفین امکان ابراز نظر آزادانه یافتند، درخواست برگزاری رفراندم یا همه پرسی را بر صدر خواست های خود نشاندند. استدلال آن ها ساده، روشن و محکم بود: تعیین حکومت، با رای آزادانه ی مردم!
چیرگی استبداد بر مجلس هفتم، موجب افول موقت این اعتراضات شد. اما معلوم بود و معلوم هست که جوانان، دانشجویان، زنان، روشنفکران، کارگران و همه ی اقشار دموکرات و آزادی خواه جامعه ایران، تجارب گران قدر خود از هشت سال جنبش اصلاح طلبانه و بیست و شش سال حاکمیت استبداد دینی را در حافظه و خواست ها و مطالبات خود برای آزادی را در سینه نگاه داشته اند تا در هر فرصت این تجارب را به کار گیرند و آن خواست ها را فریاد کنند. حرکت آزادی خواهانه ایران، در اولین فرصت از همان نقطه ای آغاز می شود که ارتجاع به زور سرکوب کوشیده است آن را متوقف سازد. جامعه ی ایران به راه حل هایی نظیر بازگشت به ریاست دوباره رئیس جمهور دوران وحشت و «اقتدار» او، و یا تکرار نسخه های بی اثر اصلاح طلبانی که هنوز در پی جلوگیری از «استبداد کامل» بر کشور به قیمت تسلیم به استبداد هستند، تن نخواهد داد.
رفراندم پاسخ جامعه ی ایرانی به استبداد دینی، به بن بست اصلاحات دوم خردادی بوده و هست و هیچ گروه و دسته و حزب و جریانی نیز متولی آن نبوده و نمی تواند باشد. با این حال به همان اندازه که گروه هایی از غیردموکرات ها، کوشیده اند به فریب، این شعار ملی را به نام خود سازند، بخش هایی از جمهوری خواهان حاضر به همراهی با این مطالبه ی ملی نشده اند و به عوامفریبان یاری رسانده اند. این امتناع از همراهی، از یک سو ویژه گروه هایی بوده است که هنوز راه رستگاری و دستیابی به دموکراسی را در اصلاح حکومت جمهوری اسلامی می یابند و خشمناک از ارتجاع، اما ترسان از انقلاب، در هر حرکت ساختار شکنانه، شبح «براندازی» را می بینند و از سوی دیگر ویژه گروه های بدبین و شکاکی بوده است که از بیم همراه شدن با «سلطنت طلبان» ترجیح داده اند به مخالفت آشکار یا سکوت توام با نارضایتی نسبت به درخواست رفراندم در جامعه ادامه دهند.
خواست رفراندم این بار نه در قطعنامه های اجتماعات دانشجویی و شعارهای جوانان در تظاهراتی که به مدد سرکوب استبداد دینی از رونق افتاده است، بلکه در فراخوان هشت تن از فعالین سیاسی – دانشجویی عمدتا داخل کشور مطرح گردیده است که اگر آزادی خواهان ایران و رهبران احزاب سیاسی هوشیاری نشان دهند، چه بسا بتواند نقطه آغاز یک حرکت ملی در کشور ما شود. عکس العمل گسترده ای که تا همینجا این فراخوان به وجود آورده است، نشانه حساسیت اوضاع سیاسی و نیاز جامعه به حرکت هایی از این دست و خارج از روش های بی فایده اصلاح طلبان است.
در این بیانیه نکات مهمی مورد تاکید قرار گرفته است، که بخشی از خواست های جمهوری خواهان ایران است. این بیانیه امکان اصلاح حکومت جمهوری اسلامی و استقرار دموکراسی در چارچوب قانون اساسی آن را نفی می کند و با پیشنهاد برگزاری رفراندم و تشکیل مجلس موسسان و تغییر قانون اساسی بر پایه بیانیه حقوق بشر، از همان راه حلی هایی دفاع می کند که بسیاری از نیروهای مخالف و خواهان تحولات اساسی بر آن پافشاری کرده اند.
بزرگترین خطای نیروهای چپ و جمهوری خواه در این خواهد بود که درخواست برگزاری رفراندم را که درخواستی مستقیم علیه حکومت جمهوری اسلامی ایران و خواسته ای کاملا دموکراتیک بر مبنای حق انتخاب آزادانه ی نظام سیاسی کشور توسط مردم است، به موضوع ائتلاف و همکاری جمهوری خواهان و سلطنت طلبان تبدیل کرده و به این بهانه از حمایت از این خواسته سر باز بزند و خطای به همان اندازه مهلک این است که بخش هایی از جمهوری خواهان به بهانه حمایت از رفراندم و تشکیل مجلس موسسان، دست همکاری و ائتلاف با نیروهایی بدهند که علیه یک حکومت تماما انتخابی در جامعه ی ایران هستند.
هم تردید در همراهی با خواست برگزاری رفراندم و تشکیل مجلس موسسان، به ویژه اگر این خواست به یک خواسته ی عمومی و فعال تبدیل شود، و هم امتناع از افشای مداوم همه ی اشکال حکومت غیردموکراتیک به بهانه ی مبارزه با شکلی از حکومت غیردموکراتیک، موجب به حاشیه رفتن نیروی جمهوری خواهی در کشور ما خواهد شد.
تردید نباید کرد برگزاری انتخاباتی آزاد و تشکیل مجلس موسسان برای لغو حکومت فعلی و تاسیس نظام سیاسی تازه در کشور ما دیر یا زود به واقعیت تبدیل خواهد شد و کسانی که نتوانند در مبارزه به خاطر این اهداف نه تنها فعال که حتی پیشتاز باشند، این مسابقه را پیش از تشکیل مجلس موسسان خواهند باخت و کسانی که به سودای مبارزه با یک حاکمیت ارتجاعی از وظیفه مبارزه و افشای هر حاکمیت غیردموکراتیک دست بردارند، این مسابقه را در خود مجلس موسسان خواهند باخت!
ما جمهوری خواهان بر آینده نگری مردم ایران و انتخاب صحیح آن ها متکی هستیم. ما می دانیم مردم ایران در شرایط یک انتخاب آزاد، هرگز به تجربه های گذشته و تایید نهادهای غیرمنتخب رای نخواهند داد. از همین رو، ما جمهوری خواهان، پیگیرترین نیروی مدافع حق انتخاب آزادانه مردم از طریق یک رفراندم عمومی برای انتخاب صدر تا ذیل حکومت به رای مردم هستیم و با هر نیرویی که بخواهد تبصره ای بر این انتخاب وارد کند، مبارزه خواهیم کرد.
در عین حال، ما جمهوری خواهان ایران، استبداد دینی حاکم بر کشور را امروزه بزرگترین مانع رسیدن جامعه ی خود به آزادی و دموکراسی و حقوق بشر می دانیم و نباید از ترس آلوده شدن دامن خود به همراهی با نیروهای غیردموکرات، در چنین مبارزه ای پای سست کنیم.
آیا برای تحقق رفراندم و تشکیل مجلس موسسان باید ائتلافی بین نیروی جمهوری خواه با طرفداران حکومت موروثی یا حکومت اسلامی یا هوداران هر حکومت غیردموکراتیک دیگری صورت گیرد؟ پاسخ من به این سوال منفی است. اما جمهوری خواهان باید بکوشند، کلیه جناح های سیاسی کشور را ملزم به پذیرش قواعد دموکراسی و رای مردم سازند. تمکین نیروهای اسلامی و هواداران حکومت موروثی به انتخابات آزاد و انتخاب نظام سیاسی کشور بر پایه رای مردم، پیروزی جمهوری خواهی است و نه تنها نباید از آن هراس داشت، بلکه باید به استقبالش رفت. تقویت جنبش رفراندم در ایران، نقطه آغاز سقوط جمهوری اسلامی و استقرار دموکراسی در کشور است و باید با همه ی توان به آن یاری رساند.
با توجه به این ملاحظات، جمهوری خواهان و نیروهای چپ بهتر است:
اول: فراخوان هفت نفره را که دعوتی به مبارزه علیه استبداد دینی و تاسیس حکومتی دموکراتیک است، به سوی موضوعات فرعی منحرف نکنند،
دوم: درخواست رفراندم و تشکیل مجلس موسسان را که در این فراخوان آمده است، قاطعانه مورد حمایـت قرار داده، در این کارزار شرکت کنند و اندیشه ی جمهوری خواه را هر چه بیشتر در آن تقویت نمایند. بکوشند، این فراخوان، از یک دعوت در فضای مجازی اینترنت خارج شده و به دانشگاه ها، محلات، ادارات و کارخانجات و محیط های کاری – هم در داخل کشور و هم در محل زندگی ایرانیان در خارج از کشور – راه یافته و مورد حمایت و پشتیانی قرار گیرد. با اتکا به این پشتیبانی و مراجعه به نهادهای بین المللی از آن ها بخواهند از خواست مردم ایران برای رفراندم و داشتن حکومتی دموکراتیک فعالانه حمایت کنند،
سوم: قویا از این ایده حمایت کنند که چنین جنبشی نمی تواند محدود به گروهی کوچک و گرایشی خاص باقی بماند و بدون شرکت احزاب و نهادهای سیاسی دموکرات به سرانجامی نخواهد رسید،
چهارم: از فعالین این جنبش و از جمله امضا کنندگان اصلی فراخوان بخواهند به پرسش هایی که پیرامون این فراخوان به وجود آمده است، پاسخ روشن بدهند و نقاط ابهام آن را در یک بحث باز و عمومی برطرف کنند.

https://akhbar-rooz.com/?p=9079 لينک کوتاه

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest

0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز


0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x