پرزیدنت ترامپ با ادعای پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری، در حالی که هنوز شمارش آراء نهایی نشده است، تصمیم خود را برای ماندن در کاخ سفید دنبال می کند، یعنی همان چیزی که میتواند “سناریوی ترکیه” خوانده شود.
این روش، تکرار همان استراتژی ای میباشد که توسط چندین رهبر ملی پوپولیست در سرتاسر جهان در سال های اخیر اتخاذ شده است تا با تکیه بر ادعای زودرس پیروزی و سپس با دستکاری نتیجه نهایی به نفع خود، از طریق کنترل بر نهادهای دولتی ای همچون هیئت های نظارت و دادگاه ها، همچنان در قدرت باقی بمانند.
رئیس جمهور ترکیه، رجب طیب اردوغان، این کار را چندین بار بطور موفقیت آمیزی انجام داده است، به ویژه در همه پرسی ای که دایره قدرت ریاست جمهوری او را در سال ۲۰۱۷بسیار گسترش داد. او در رأی گیری ای برنده شد که به گفته منتقدانش، اکثریت به آن رای منفی داده بودند.
میزان موفقیت ترامپ در محدود کردن شمارش آراء در ایالت های مهمی مانند پنسیلوانیا، میشیگان، ویسکانسن و جورجیا، معیاری است برای سنجش میزان چرخش ایالات متحده به یک “دموکراسی غیرلیبرال” مانند ترکیه، لهستان، مجارستان، هندوستان، برزیل و فیلیپین.
ترامپ در صدد ایجاد انگیزه ای مبتنی بر این حس است که او به هرحال یک پیروزی بزرگ و اجتناب ناپذیر را کسب کرده است. او از تغییر روحیه سیاسی پس از فرونشستن انتظارات اغراق آمیز در پیروزی جو بایدن در انتخابات، سود می برد. ترامپ همان تاکتیک انتخاباتی میان دوره ای سال ۲۰۱۸ را نیز بکار برد و میزان موفقیت های دموکرات ها را به شدت نادیده گرفت، به طوری که چند روز طول کشید تا مشخص شود دموکرات ها در واقع کنترل مجلس نمایندگان را هم دوباره بدست آورده اند.
هنوز مشخص نیست که استراتژی بایدن و رهبری حزب دموکرات – با تمرکز بر بازپس گیری آراء رای دهندگان سنتی خود در ایالت های میانه غربی پنسیلوانیا، ویسکانسین و میشیگان – شکست خورده است. آنها بر این اعتقاد بودند که اشتباه بزرگ هیلاری کلینتون مبنی بر اعتماد به نفس بیش از اندازه و مشاوره های غیرعاقلانه در سال ۲۰۱۶، منجر به انحراف توجه و دور شدن منابع از سه ایالت سنتا متعلق به دموکراتها و سپس از دست رفتن آنها با یک اختلاف رأی کوچک ۸۰ هزار نفری به سود ترامپ گردید. کلینتون با اعتماد به نفس بیش از حد خود، حتی پس از نامزدی هم به ویسکانسین سفر نکرده بود.
بایدن و تیم انتخاباتی او مورد انتقاد قرار گرفتند که بیش از حد روی این ایالت ها متمرکز شده اند و تمرکز کافی بر روی اقلیت های غیرسفید پوست ندارند، به ویژه بر روی رأی آمریکایی های لاتین تبار در تگزاس و فلوریدا. در کنوانسیون مجازی معرفی بایدن، حتی یک سخنران هم از تگزاس حضور نداشت، هرچند ترامپ این ایالت را هم با پیروزی اندکی بدست آورد. فعالان دموکرات در جورجیا، که هنوز هم پیروزی بایدن در آن محتمل است، می گویند منابع کمی در اختیار آنها قرار گرفته است.
پیروزی بایدن هنوز ممکن است، حتی در زمان نوشتن این مقاله نیز محتمل می باشد. اما آن موفقیت های گسترده ای که نظرسنجی ها با اطمینان خاطر پیش بینی کرده بودند، هرگز محقق نشدند. سوال این است که چرا؟ بارزترین ویژگی این رأی گیری این است که اپیدمی ویروس کرونا و سوء مدیریت آن از سوی ترامپ، به نظر نمی رسد آنگونه که پیش بینی شده بود، مسئله غالب رأی گیری باشد. در عوض، مسئله اقتصاد، اختلافات نژادی و قانون و نظم بود که موضوعات اصلی رای دهندگان ترامپ را تشکیل دادند.
این یک اشتباه طولانی مدت رسانه های آمریکایی بود که مهارت های ترامپ به عنوان یک سیاستمدار، و مهمتر از همه به عنوان یک فعال پرتحرک و مؤثر را دست کم گرفته بودند. وی در غلبه بر برنامه های خبری غیر قابل تسخیر است، و نسبت به حالت تهاجمی سخنان خود و یا پوچ بودن آنها بی خیال است، به شرطی که توجه را به خود جلب کند و در تلویزیون و رسانه های اجتماعی رتبه بالایی کسب نماید. رسانه های جمعی با وجود نکوهش کلمات تحقیرآمیز و دروغ های او، در مورد هر حرف او سماجت بخرج ندادند، حتی زمانی که آن کلمات را به مثابه نژادپرستی و دروغ آشکار محکوم می کردند.
هیلاری کلینتون و به میزان کمی هم بایدن، بیهوده منتظر خود – تخریبی ترامپ در سال های ۲۰۱۶ و ۲۰۲۰ بوده اند، امری که هرگز رخ نداده است. در عوض، آنها اشتباه کردند که اجازه دادند یک خلاء سیاسی ایجاد شود، خلائی که ترامپ سریع آنرا پر کرد.
تکرار میکنم این یک پدیده منحصر به فرد آمریکایی نیست، زیرا توانایی تسلط بر اخبار از سوی رهبران راست گرای پوپولیست در دنیا در طول ۲۵ سال گذشته نیز معمول بوده است. اولین نمونه از این روند احتمالاً بنیامین نتانیاهو است که ابتدا در سال ۱۹۹۶ نخست وزیر اسرائیل شد (با چندین بار از دست دادن و کسب مجدد مقام در سال های بعدی).
کارشناسان طبقاتی آمریکا و احتمالاً اکثریت تحصیل کرده آمریکایی، با چنان نفرتی به ترامپ مینگرند، و اینکه گویا اوست که کشورشان را خراب میکند، که قضاوت آنها درباره وی اغلب تحریف می شود. آنها امیدوارند که هر باد مخالفی ترامپ را غرق کند و به نظر می رسید شروع اپیدمی ویروس کرونا در آمریکا، طوفانی باشد که این کار را انجام بدهد.
تلاش های ترامپ در دست کم گرفتن بیماری کرونا محکوم به شکست بود، با توجه به اینکه ۲۲۵ هزار نفر آمریکایی به دلیل ابتلا به آن جان خود را از دست داده بودند. اما او مرتباً تکرار می کرد که چیز ترسناکی وجود ندارد. او بستن همه جا و سایر اقدامات بهداشتی را تحت این عنوان که بیش از حد به اقتصاد آسیب میزند، رد کرد و استدلال او کشور را بوضوح تحت تأثیر قرار داد.
بایدن فاقد این امتیاز است که او یک ستایشگر اغراق آمیز استابلیشمنت واشنگتن می باشد، لذا او بارها بر ریشه طبقه کارگری خود در اسکرانتون، پنسیلوانیا تأکید دارد. البته ادعای ترامپ هم مبنی بر اینکه او تریبون چند میلیون نفر از مردم است، حتی پوچ تر می باشد، اما او در بازی با کارت پوپولیستی بیش از بایدن قانع کننده است. این بدان معنا نیست که او به ناگزیر در انتخابات پیروز خواهد شد، اما او بسیار بیش از آنچه که مردم تصور کرده اند، در ظرف ۲۴ ساعت اخیر به این پیروزی نزدیک شده است.
پاتریک کاکبرن، مؤلف کتاب “جنگ در عصر ترامپ”
منبع : کانترپانچ – ۵ نوامبر ۲۰۲۰
نقطه عطف تاریخی!
محکی بر رد و یا تایید پوپلولیسم، گوبلیسم و یا عقلانیت!
سیستم آمریکا چهار سال ترامپیسم را تحمل کرد ولی مقایسه آن با ترکیه و سایر حکومت های توتالیسم میتواند خطایی در تحلیل شود.
ترامپ نقشه تقلب را از قبل ریخت مانند حکومت های عقب افتاده ای مانند ایران و دیگران را به تقلب اتهام می زند ولی شاید بتواند اختشاشی را در آمریکا رقم زند که نهایتا به باخت خویش به انجامد.
تجربه آمریکا تنها با شکست و تضعیف فاشیسم و گوبلیسم به سر آنجام میرسد و انتظار ریزش این دومینو را در جهان شاهد خواهیم بود ، عقلانیت در راه پیروزیست.