کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری:
اینجا ایران است. سرزمینی که حاکمانش آن را آزادترین کشور جهان می نامند. کشوری که روزی نیست واژه های «محرومیت زدایی» و حمایت از «مستضعفین» از تریبون های حکومتی اش شنیده نشود!
اینجا بندرعباس است، یکی از شهرهای ایران که مرکز افزایش انباشت ثروت، برای صاحبان سرمایه می باشد. آخرین روزهای آبان‌ماه ۱۳۹۹ و در سالگرد سرکوب خونین خیزش گرسنگان، بولدوزرها به سمت محله «۲۲ بهمن» به حرکت در می آیند تا منزل یکی دیگر از «خارج از محدوده»ها را روی سرش ویران کنند. وقتی نیروهای تخریب و نابودی سر می رسند، با صدای فریاد و ضجه مادر و دختر کوچکش مواجه می شوند. اما مجریان قانون، اشک و فریاد این «حاشیه نشین» های جامعه طبقاتی سرمایه‌داری را نمی بینند و نمی شنوند و دست های ویرانگر حرکت می کنند. دیوارها به سادگی فرو می ریزند و روی زمین می افتند. دختر اشک ریزان و با صدای بلند جیغ می کشد که « خراب نکنید، مگر نمی شنوید؟!» اما مامورین، نباید که بشنوند، چرا که «مامورند و معذور» و مجری «قانون»! قانونی که نه «حافظ منافع توده ها»، بلکه مدافع و حامی ثروت و قدرت، «بالایی» هاست.
مادر اما، پریشان و مضطرب است. به این سو و آن سو می دود. آن قدر حالش بد است، اشک و فغان کودکانه دخترش را نمی بیند. «بس کنید» های این زن هم بی نتیجه است و «خانه» طوری ویران می شود که دیگر آنها نتوانند در آن بمانند. عاقبت مادر آن تصمیم آتشین را می گیرد: خودسوزی بر ویرانه های سرپناه اش! صحنه‌ای دلخراش که پیش تر در ۳۰ اردیبهشت امسال، به شکلی دیگر در شهرک سجادیه کرمانشاه به تصویر کشیده شد. «آسیه پناهی» در مقابل این خانه خرابی «اجرائیات شهرداری کرمانشاه» اما تاب نیاورد و جانش را از دست داد.
تخریب و ویران کردن سرپناه مردم فقیر و تنگدست چیز تازه ای نیست و همواره چنین اقدامی در شهرهای مختلف صورت گرفته است. آنچه متفاوت است و سانسور خبری حکومت را به چالش می کشد، ثبت این اقدامات ضد انسانی توسط دوربین های موبایل مردم است. طوری که با هر بار نشر آن در فضای مجازی، مقام های دولتی را سراسیمه کرده و سعی می کنند با عوام‌فریبی همیشگی، صورت مسئله را پاک کنند.
اما پرسش این است که چرا بولدوزرهای شهرداری فقط به سراغ حاشیه نشین های نگون بخت می روند؟ کیست که نداند برج های سر به فلک کشیده در پایتخت و شهرهای بزرگ از طریق ابزارهای قانونی و فراقانونی و بدون ضوابط شهرسازی ساخته می شوند. مگر سرمایه‌دارن برج ساز، زمین خوار، جنگل خوار و دریاخوار در این مملکت روز روشن و در مقابل چشمان مجری «قانون»، در حال غارت و حیف و میل «منابع کشور» نیستند؟ چرا آنها مصونیت دارند و در امان قانون هستند؟
پاسخ ساده است: بولدوزرها طبقاتی عمل می‌کنند و کاری به ساخت و سازهای غیر قانونی ثروتمندان ندارند. زیرا که دولت از خود آنها بوده و حافظ منافع آنهاست و همگی در این چرخه فساد و رانت نهادینه شده و بوروکراسی اداری پوسیده، ذینفع هستند.
پاسخ ما هم به عنوان جمعی از کارگران و فعالین کارگری به این شیوه ظالمانه ویران کردن محل سکونت مردم بی پناه روشن است:
ما ضمن همدردی با این خانواده زحمتکش، این برخورد بیرحمانه مامورین دولتی را محکوم می کنیم.
وظیفه دولت سرمایه‌داری حاکم بر ایران، به عنوان متولی اداره جامعه این است که مسکن شایسته انسان امروز را در اختیار همه آحاد جامعه، بخصوص بی مسکن ها بگذارد؛ تا دیگر هیچکس ناچار به کارتون خوابی و یا گورخوابی، و سکونت در حلبی آبادها و حاشیه شهرها نشود. این مطالبه و حق طبیعی همگان است. البته این مهم به دست نمی‌آید، مادام که کارگران متحد و متشکل نشوند و پرچم جنبش مطالباتی فرودستان را گسترده‌تر نکنند. چاره رنجبران، اتحاد و متشکل شدن است.
در عین حال راه حل نهایی برای پایان دادن به این شرایط فقر و فلاکت را اداره جمعی و شورایی جامعه توسط نهادهای منتخب شوراهای همین مردم زحمتکش می دانیم. امری که با انتخاب آزادانه و آگاهانه همگان ممکن می شود.
کارگران؛ علیه سرمایه متشکل شویم!
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری – پنجم آذرماه ۱۳۹۹
