علی‌رغم سرکوب پلیس و شیوع کرونا، کارگران و کشاورزان و متحدان‌شان در سراسر هند، علیه اصلاحات جدید نئولیبرالی دست به اعتصاب زده‌اند. رسانه های هندی و سایت های وابسته به اتحادیه های کارگری از شرکت ۲۵۰ میلیون نفر در این اعتصاب ها خبر داده اند.
روز پنجشنبه ۲۶ نوامبر، هند شاهد بزرگترین اعتصاب سازمان‌یافته در تاریخ بشر بود. بیش از ۲۵۰میلیون کارگر و کشاورز به همراه متحدان خود در میان دانشجویان، فمینیست‌ها و دیگر گروه‌های مدنی در اعتصاب سراسری شرکت کردند. این اعتصاب همزمان با روز قانون اساسی هند، به یادبود تصویب قانون اساسی در سال ۱۹۴۹، و در پیِ تهاجمِ بی‌سابقه به حقوق کارگران و کشاورزان توسط دولت راست‌گرای نخست‌وزیر نارندرا مودی صورت می‌گیرد.
کشاورزان در ایالت‌های اطراف دهلی، محاصره‌ی پلیس را درهم شکسته و به سمت شهرها در حرکت‌اند و پلیس نتوانسته است روحیه‌ی آنها را تضعیف کند.
اعتصاب توسط ائتلافی از جنبش‌های کارگران و کشاورزان ، با ۱۰ کنفدراسیون متشکل از بیش از ۲۰۰ گروه کشاورز در سراسر هند، سازمان یافته است. گروه‌های حقوق زنان، اتحادیه‌های دانشجویی و سازمان‌های مختلف جامعه مدنی نیز در اعتصاب شرکت کردند. اعتصاب هم چنین مورد حمایت احزاب چپ و گروه‌های مخالف دولت قرار گرفته است.
برخی از خواسته‌های اصلیِ مندرج در منشور ۱۲ ماده‌ای ارائه شده توسط برگزارکنندگان، شامل لغو مجموعه‌ای از قوانینی است که اخیراً توسط دولت مودی تصویب شده و لغو حمایت‌های اساسی از کارگران و قیمت‌های محصولات کشاورزی، بازگشت سیاست‌های عدم سرمایه گذاری دولتی، اجرای طرح‌های رفاهی برای کارگران روستایی و گسترش سیاست‌های رفاهی برای کمک به توده‌های آسیب‌دیده از عواقب اقتصادی پاندمی کویدو ۱۹ است.
اتحادیه های بزرگ کارگری جهان از این اعتصاب بی سابقه حمایت کرده اند.
والتر سانچ، دبیر کل اتحادیه جهانی IndustriALL در این باره گفت:
“ما ابزارهای خشونت آمیز را که برای جلوگیری از ابراز مخالفت دموکراتیک استفاده شده است، محکوم می کنیم. IndustriALL با جنبش اتحادیه های کارگری هند همبستگی دارد و تلاش آنها را در ایجاد یک اتحاد گسترده با فعالین اجتماعی و کارگران کشاورزی علیه سیاست های ضد مردمی می ستاید.
خواسته های اتحادیه های کارگری هند واقعی است، به ویژه در شرایط امروز که با بیکاری گسترده و از دست دادن شغل، همزمان با شیوع بیماری کویدو تشدید شده است. دولت باید به اتحادیه های کارگری گوش فرا دهد و برای حل و فصل مسائل واقعی گفتگو کند.
برگزارکنندگان این تظاهرات گفته اند این اعتصاب آغازی‌ست برای مبارزات آینده و کارگران و دهقانان تا زمانی‌که سیاست‌های مخرب دولت متوقف نشوند، آرام نخواهند نشست. اعتصاب امروز فقط یک آغاز است و مبارزات بسیار شدیدتری در پی خواهد بود.
این اعتصاب در حالی صورت می گیرد که پیامد اقتصادی پاندمی COVID-19 هند را به رکود واقعی سوق داده و نابرابری‌ها و محرومیت‌های موجود را تشدید کرده است.
در میان چنین بحران همه‌جانبه‌ای، دولت راست‌گرای اصلاحات جدیدی را در قوانین کار اعمال کرده و لوایح کشاورزی‌ای را معرفی کرده است که پیشرفت‌های تاریخی در زمینه‌ی حقوق کارگران و حمایت از کشاورزی را با مخاطره روبه‌رو ساخته است.
بخشی از خواست های مهمی که در این تظاهرات اعلام شده به شرح زیر است:
اختصاص نقدی ۷۵۰۰ روپیه (۱۰۱ دلار آمریکا) به همه خانواده هایی که درآمدشان کمتر از آستانه مالیات بر درآمد است
۱۰ کیلوگرم سهمیه رایگان هر ماه برای هر فرد نیازمند.
گسترش قانون ملی تضمین اشتغال روستایی ماهاتما گاندی برای تأمین اشتغال از ۱۰۰ روز فعلی تا ۲۰۰ روز کار در مناطق روستایی همراه با افزایش دستمزد و گسترش این برنامه به مناطق شهری
الغای کلیه تغییرات ضد کارگری و قوانین ضد کشاورزان
توقف خصوصی سازی شرکت های بخش دولتی، از جمله شرکت های بخش مالی، شرکت های تولیدی و خدماتی که توسط دولت در راه آهن، تولید، بنادر و مناطق مشابه اداره می شوند.
الغای بخشنامه بازنشستگی پیش از موعد اجباری کارمندان دولت و بخش دولتی.
ایجاد بازنشستگی برای همه و لغو طرح بازنشستگی قبلی.
خبرها، گزارش ها و تصاویر بیشتر را در تلگرام اخبار روز ببیند!
1378 -1401 (2000 – 2023) * کپی رايت
هند تحت سلطه ی ناسیونالیست ها – فاشیست های نئولیبرال سرمایه امروز شاهد یکی از بزرگترین اعتصابات کارگری – دهقانی بوده است. خواست های خوبی رفاهی طرح شده اند. اما کارگران و زحمتکشان هند باید بدانند که امکان دارد، فردا دولت سرمایه یا یکسری از این خواست ها موافقت نماید، ولی همین که شرایط کمی آرام شود، دو باره در شکل دیگری حمله نموده و این خواست ها را می گیرد. سرمایه جهانی کلا در بحران است، بحرانی که حالا حالا هم کسی راه برون رفت از آن را نمی تواند، پیشنهاد دهد، بنا بر این، سرمایه راهی ندارد که سود هر روز افزایش یابنده را، با یورش به سطح زندگی طبقه کارگر و سایر زحمتکشان تأمین نماید. راه حل نه تنها برای جامعه هند، بلکه جامعه جهانی ، درهم شکستن این دولت و لغو نظام موجود اجتماعی است. راه حل، موجودیت دادن به حزبی است که طبقه کارگر و زحمتکشان را برای به پیروزی رساندن یک انقلاب قهری کمونیستی آماده نماید تا با موجودیت دادن به دیکتاتوری پرولتاریا ، شرایط اجتماعی برای لغو مالکیت خصوصی و کار مزدوری فراهم آورد تا امکانات جامعه به جای رویهم اناشته شدن در دست یک اقلیت ناچیز سرمایه دار و دولتیان، تا به جای خرید سلاح و مهمات برای کشتار شما کارگران و دهقانان ( هند در سال بزرگترین خریدار سلاح در جهان بود.)، برای رفع نیازهای واقعی شما مصرف گردد. تا به جای ساختن ساختمان ۶ طبقه و هر طبقه با ۱۰۰ اتاق با باند هلی کوپتر برای مهمانان یک سرمایه دار بیرحم ( آرونداتی روی) ، برای شکفتن استعداد نهفته در اندرون آحاد جامعه مصرف گردد. شما کارگران می توانید، چنین انقلابی را چه در هند و ایران و یا هر جای به پیروزی رسانید. فقط باید به نیروی طبقاتی تان، به نقش تعیین کننده و حیاتی برای جامعه فشار باور آورید، تفکرات ضد انسانی نژادی، ملی و مذهبی و مردسالارانه را به دور اندازید و نیروی تان را سازمان دهید و مسلح شوید. این همان چیزی است که مارکس و انگلس در مانیفست کمونیست ، پیشنهاد آن را به شما کارگران دادند ” کمونیستها عار دارند که مقاصد و نظریات خود را پنهان سازند. آنها آشکارا اعلام میکنند که تنها از طریق واژگون ساختن همه نظام اجتماعی موجود، از راه جبر، ( یعنی بکارگیری قهر، یعنی با استفاده از قدرت کارگران مسلح و… حمید قربانی) وصول. به هدفهایشان میسر است. بگذار طبقات حاکمه در مقابل انقلاب کمونیستی بر خود بلرزند. پرولتارها در این میان چیزی جز زنجیر خود را از دست نمیدهند، ولی جهانی را بدست خواهند آورد
پرولتارهای سراسر جهان، متحد شوید ! “، پایان مانیفست سال ۱۸۴۸.
اما، به باورمن، امروز این شعار را باید با افزودن مخصوصا کلمه مسلح، به شکل زیر نوشت : پرولتارهای سراسر جهان متحد، متحزب، مسلح شوید. انقلاب قهری کمونیستی ظامن رهائی است!