گیرم که چند شاخه ام از سر دیوار خزید به باغ همسایه
و سایه بر ساکنانش افکند؛
ریشه ام از کجا آب می خورَد؟!
کودک سرزمینم بر کدامین ساقه تاب می خورَد؟
من درختم
چتر بزرگی که باران را با تمام وجودش درک می کند
و هراسِ هرَسِ شاخه ای
که در حسرت ریشه
خانه اش را
برای همیشه ترک می کند!
—————–
یکم فروردین ۱۴۰۰
