سیزدهمین دوره مضحکه انتخابات ریاست جمهوری، همزمان با “انتخابات” شوراهای اسلامی شهر و روستا، “انتخابات” میان دوره ای مجلس خبرگان رهبری و مجلس شورای اسلامی قرار است در روز ۲۸ خرداد ماه سال جاری در ایران برگزار گردند. بر اساس شرایطی که برای کاندیداتوری در انتخابات این نهادهای چهارگانه تعیین شده اند فقط افرادی که اعتقاد و التزام عملی آنها به اسلام و ولایت فقیه و قانون اساسی به اثبات رسیده و پیشینه آنان از جانب وزارت اطلاعات، شورای نگهبان و نیروهای انتظامی مورد تائید قرار گرفته باشد واجد شرایط کاندیداتوری هستند. در واقع رژیم جمهوری اسلامی با این پیش شرط هایی که برای کاندیداتوری در این مضحکه انتخاباتی تعیین کرده است، مردم ایران را فرا می خواند که روز ۲۸ خرداد به پای صندوق های رأی بروند و از میان قافله جنایتکاران، دزدان و عوامل وابسته عده ای دیگر را انتخاب کنند تا برای چند سال دیگر بر آنها حاکمیت کنند. این نمایش مضحکه بر اساس پایین ترین معیارها حتی در یک دمکراسی بورژوایی هیچ ربطی به انتخابات ندارد.
امسال مضحکه انتخابات چهارگانه رژیم سرمایه اسلامی در شرایطی برگزار می شود، که روند رو به گسترش اعتصابات و اعتراضات کارگری و توده ای مهر خود را به اوضاع سیاسی ایران کوبیده است. خیزش سراسری دی ماه ۹۶ با شعار”اصلاح طلب اصولگرا دیگه تمامه ماجرا” به سلطه بیش از دو دهه گفتمان اصلاح طلبان حکومتی پایان داد و بر استراتژی اصلاح حکومت اسلامی از طریق مکانیسم انتخابات و رفتن به پای صندوق های رأی خط بطلان کشید. دو سال بعد خیزش انقلابی آبان ۹۸ و ابعاد جنایات و کشتار سازمانیافته ای که نیروهای سرکوبگر رژیم علیه شهروندان معترض انجام دادند، نشان داد که توده ها از صندوق رأی عبور کرده اند و مناسبات هیئت حاکمه با مردم به مرحله آشتی ناپذیری رسیده است. این خیزش انقلابی استراتژی سیاسی “گذار مسالمت آمیز” و راهکار بخش هایی از اپوزیسیون بورژوایی تحت عنوان “برگزاری رفراندوم قانون اساسی”، “برگزاری انتخابات آزاد”، برای نقل و انتقال قدرت از بالای سر توده ها را با بحران و بن بست روبرو کرد. در اوج این بحران ها ساقط کردن هواپیمای مسافربری اوکراینی با ۱۷۶ مسافر توسط سپاه پاسداران و دروغپردازی حول آن نشان داد که این رژیم هار اسلامی برای رسیدن به اهداف سیاسی خود از هیچ جنایتی پرهیز نمی کند. سپس شیوع ویروس مرگبار کرونا و درماندگی رژیم و فقدان یک استراتژی روشن در مقابله با آن جامعه ایران را تاکنون با یکی از هولناک ترین و فاجعه بارترین بحران های بهداشتی و اجتماعی تاریخ معاصر روبرو کرده است.
این تحولات و پیامدهای آن چشم انداز رژیم اسلامی برای عبور از بحران های همه جانبه ای که به دان گرفتار آمده را تیره و تار کرده و دستگاه روحانیت و ایدئولوژیک رژیم را در مشروعیت بخشی به این اوضاع فاجعه بار با بن بست مواجه کرده است. در چنین شرایطی همه جناح های درون حکومت عزم کرده اند که از طریق تمرکز قدرت و یکدست کردن قوای قضائیه، مقننه و مجریه “اقتدار رژیم” را بازسازی کنند. بعد از انتصاب رئیسی به عنوان رئیس قوه قضائیه و مهندسی کردن انتخابات مجلس یازدهم و قلع وقمع اصلاح طلبان حکومتی و اعتدال گرایان و نظامی کردن قوه مقننه، اکنون نوبت قوه مجریه است که بطور کامل به تصرف سپاه پاسداران درآید. سپاه پاسداران از مدتها پیش برای تسخیر کامل قوه مجریه برنامه ریزی کرده است. در همین راستا تاکنون چندین تن از فرماندهان سپاه پاسداران آمادگی خود را برای نامزدی انتخابات ریاست جمهوری اعلام کرده اند. طیف اعتدال گرایان و اصلاح طلبان حکومتی هم که نقشه راهی برای برون رفت از این بحران ها ندارند، به نقشه های سپاه و حلقه افراطی اصولگرایان تمکین خواهند کرد. معرفی کاندیدا از جانب اصلاح طلبان برای شرکت در “انتخابات” ریاست جمهوری و شوراهای اسلامی شهر و روستا، حتی سناریوی دو قطبی کردن کارزار “انتخابات” ریاست جمهوری میان کاندید نظامی و غیر نظامی و بیرون کشیدن یک غیر نظامی از صندوق آراء، هیچکدام به معنای مخالفت جناح های حکومتی با تمرکز قدرت در دست سپاه پاسداران نیست. رئیس جمهور آینده هر کس که باشد باید گوش به فرمان حزب پادگانی سپاه پاسداران باشد. همه جناح ها در تلاش هستند که در روز ۲۸ خرداد به سناریوی تمرکز قدرت در دست سپاه مهر مشروعیت انتخاباتی بکوبند. بنابراین سپاه پاسداران برای نظامی کردن ساختار حکومتی نه نیازی به به توپ بستن مجلس دارد و نه نیازی به تسخیر رادیو تلویزیون، از مدتها پیش با تکیه به منابع اقتصادی، نیروی نظامی و امنیتی، قدرت رسانه ای و دیپلماسی “میدان” همه مراکز اصلی قدرت به تسخیر خود در آورده است.
همسوئی همه جناح های حکومتی برای مهندسی کردن انتخابات و تمرکز دادن به قدرت در دست سپاه نشان می دهد که پیامد خیزش های سراسری دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ و هراس از گسترش و سراسری شدن اعتصابات و اعتراضات کارگران و برپائی خیزش های نیرومند تر به کابوسی برای سران رژیم تبدیل شده است. در حالی که همه جناح های درون حکومت و در رأس آنها سپاه پاسداران، در تلاش هستند که بتوانند به ادامه حاکمیت جنایتبار خودشان مهر مشروعیت انتخاباتی بکوبند، اما نگرانی از رویگردانی بی سابقه ی مردم از صندوق های رأی همه آنها را در وحشت فرو برده است. سران رژیم به خوبی می دانند، تهیدستان شهری که علیه بساط حاکمیت آنها قیام کردند، نهاآنها قیام برپا کردند،آ کارگران و توده های به جان آمده از حاکمیت آنان که در یکسال گذشته با اعتصابات و اعتراضات خود صحنه های باشکوهی از مبارزه برای تحقق مطالبات برحق خود را به نمایش گذاشتند، عزم کرده اند که مضحکه انتخابات رژیم را به شکست بکشانند. سران رژیم می دانند زنانی که در صف مبارزه کارگران، در پیشاپیش اعتراضات توده ای و مبارزه معلمان و بازنشستگان حضور یافتند، زنانی که بر فراز سکوهای خیابان انقلاب حجاب این نماد بردگی را بر زمین افکندند، در دانشگاهها فریاد اعتراض علیه جداسازی جنسیتی سر دادند و به عنوان دکتر و پرستار در صف مقدم مبارزه با کرونا جانفشانی کردند، مضحکه انتخابات را به صحنه شکست و رسوائی رژیم تبدیل خواهند کرد. بازنشستگان که فریاد زدند “از بس دروغ شنیدیم، ما دیگر رأی نمی دیم”، ” فقط کف خیابون، بدست میآید حقمون” نقشه های سپاه را نقش بر آب خواهند کرد. سران رژیم می دانند جوانان و دانشجویانی که فرهنگ و خرافات مذهبی را به چالش کشیده اند و در جریان خیزش های انقلابی در برابر قهر خونین ضد انقلاب حاکم سینه سپر کردند، برای به شکست کشاندن بساط نمایش انتخابات رژیم از هیچ تلاشی فرو گذار نخواهند کرد.
حزب کمونیست ایران اعلام می کند که هر یک رأی، به هر بهانه ای و با هر توجیهی، به نام “انتخابات” ریاست جمهوری یا “انتخابات” شوراهای شهر و روستا و یا … به صندوق های رأی انداخته شود، عملاً در خدمت طولانی کردن عمر این رژیم و در خدمت ادامه فقر و فلاکت اقتصادی و فجایعی خواهد بود که جمهوری اسلامی به مردم ایران تحمیل کرده است. کارگران و مردم آزاده ایران می توانند با هوشیاری و اراده متحدانه خود، با نرفتن به پای صندوق های رأی این مضحکه ی انتخاباتی را به شکست کشانند و با به شکست کشاندن آن توازن قوا و موقعیت مناسبتری را برای تداوم مبارزات حق طلبانه خود فراهم آورند. مردم با نرفتن به پای صندوق های رأی می توانند این نمایش انتخاباتی را به رفراندومی برای نشان دادن عدم مشروعیت رژیم تبدیل کنند. از اینرو از همه تشکل ها و نهادهای کارگری، معلمان و بازنشستگان مستقل از دولت، از مادران جانباختگان، از همه فعالین و پیشروان جنبش کارگری و دیگر جنبش های پیشرو اجتماعی می خواهیم که در ادامه مبارزات پرشور و جانفشانی های خود کارزار سیاسی و تبلیغی فعالانه ای را علیه مضحکه انتخابات رژیم اسلامی پیش ببرند. بازو در بازوی هم و متحدانه این نمایش مضحکه انتخاباتی را در هم بشکنیم.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری
کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران
اردیبهشت ۱۴۰۰ – می ۲۰۲۱
