۸ تشکل کارگری ، فرهنگیان و بازنشستگان از جمله سندیکاهای کارگران شرکت واحد و هفت تپه با انتشار بیانیه مشترکی به احضار، بازداشت و زندانی کردن فعالان جنبش های کارگری ،اجتماعی و مدنی اعتراض کردند. این بیانیه گفته است که شیوه حکومت جمهوری اسلامی در ۴۳ سال اخیر، سرکوب، ارعاب، بازداشت و زندانی کردن تمامی فعالانی بوده است که برای معیشت، مسکن و بهداشت، آموزش و بیمه های اجتماعی تلاش کرده اند. بیانیه ضمن اینکه خواستار خاتمه دادن به پرونده سازیها و احضار و احکام زندان این فعالان شده است، تاکید کرده است که چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند!
متن کامل این بیانیه مشترک در زیر آمده است:
اکنون برای همگان مانند روز روشن است که بحران اقتصادی – اجتماعی، سیاسی و فرهنگی عمیقی بر جامعه‌ی ایران حاکم است. همچنین بر اکثریت عظیم افراد جامعه، بویژه کارگران و زحمتکشان پوشیده نیست که حاکمان اقتصادی و سیاسی مسئول اصلی بحران‌های بزرگی هستند که سال‌هاست بر زندگی بیش از ٩۵ درصد مردم تحمیل گردیده است. فقر و سیه‌روزی و محرومیت اکثریت عظیم مردم از حداقل معیشت، مسکن، بهداشت، آموزش، فرهنگ و بیمه‌های اجتماعی به طور روزافزونی شدت می‌یابد و در همان حال سرمایه، دارائی و درآمد اقلیت حاکم سر به فلک می‌کشد.
اما فشار خرد کننده بر کارگران و زحمتکشان تنها در عرصه‌ی اقتصادی نیست. هرچه بر شرایط فلاکتبار اقتصادی و اجتماعی افزوده می‌گردد، تهاجم قدرت سیاسی حاکم بر فعالان جنبش کارگری و دیگر جنبش‌های اجتماعی و مدنی و به طور کلی به معترضان وضع موجود نیز اضافه می‌گردد. افزایش دستگیری‌ها، بازداشت‌ها و احضار به مراکز قضایی و امنیتی و زندانی کردن فعالان در یکماه گذشته حاکی از آن است که نهادهای حاکم در مقابل فقر گسترده و روزافزون، بیکاری، تورم افسار گسیخته، عدم اطمینان به آینده و در یک کلام به بحرانی که زندگی اکثریت زحمتکشان جامعه را به تباهی می‌کشاند، پاسخی جز سرکوب، ارعاب و بازداشت و زندان ندارند. نهادهای حاکم در مقابل اعتراض بحق و طبیعی فعالان کارگری، معلمان، بازنشستگان، فعالان اجتماعی و مدنی، در مقابل ابتدائی‌ترین خواست‌هایی که برای انسان جزء بدیهی‌ترین حقوق به شمار می‌رود به سلاح سرکوب و اختناق روی می‌آورند.
این شیوه‌ای است که در ۴۳ سال گذشته به طور رسمی و متوالی از سوی حکومت‌گران در سطح جامعه به اجرا درآمده و تشدید شده است. هدف این روش سرکوب‌گرانه که اولویت خود را به بند کشیدن فعالان جنبش‌های کارگری، اجتماعی و سیاسی قرارداده است، حفظ منافع و سلطۀ استثمارگران بر جامعه است. حاکمان تصور می‌کنند که با سلب آزادی‌های اجتماعی و سیاسی، حاکم کردن سکوت و خفقان بر جامعه و حذف فعالان کارگری، معلمان، بازنشستگان، دانشجویان، نویسندگان، زنان، خبرنگاران، هنرمندان، وکلای دادگستری و غیره از صحنه اعتراضات اجتماعی و مدنی می‌توانند به هدف خود برسند. اما این امید آنها واهی است و تلاش‌شان در این راه به شکست منجر خواهد شد. تاریخ بارها نشان داده که:
چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند!
ما در زیر اسامی برخی از فعالان کارگری، معلمان، بازنشستگان، دانشجویان، روشنفکران، زنان آزادیخواه را که هم اکنون در زندان هستند و یا برای بازجوئی و پرونده سازی احضار و یا بازداشت شده‌اند جهت اطلاع توده‌های مردم اعلام می‌کنیم.
اسماعیل گرامی (کارگر بازنشسته)
شاپور احسانی‌راد (فعال کارگری)
علی نجاتی (عضو سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه)
علی اسحاق (کارگر بازنشسته)
اسماعیل عبدی (معلم)
هاشم خواستار (معلم)
نصرت بهشتی (معلم)
ناهید فتحعلیان (معلم)
محمد ارکیان(معلم)
حسن حسین‌خانی (معلم)
محمدرضا رمضان‌زاده (معلم)
محمدحسین سپهری (معلم)
معصومه عسگری (معلم)
غلامرضا غلامی (معلم)
مهدی فتحی (معلم)
عزیز قاسم‌زاده (معلم)
زینب همرنگ (معلم)
یعقوب یزدانی (معلم)
حجت‌آله رافعی (معلم)
جعفر ابراهیمی (معلم)
محمود بهشتی لنگرودی (معلم)
محمود ملاکی (معلم)
حسین رضایی (معلم)
علی کروشات(معلم)
پیروز نامی (معلم)
لطیف روزیخواه (معلم)
روح‌آله مردانی (معلم)
حمید قندی (معلم)
مسعود فرهیخته (معلم)
محبوبه فرحزادی (معلم)
محمد تقی فلاحی (معلم)
رضا خندان مهابادی (کانون نویسندگان)
بکتاش آبتین (کانون نویسندگان)
کیوان باژن (کانون نویسندگان)
آرش گنجی (کانون نویسندگان)
خسرو صادقی بروجنی (روزنامه‌نگار و پژوهشگر حوزه‌ی کار)
امیرعباس آزرم‌وند (روزنامه‌نگار و حامی کارگران)
مهدی محمودیان (روزنامه‌نگار)
فرزانه زیلابی (وکیل مدافع کارگران)
امیر سالار داودی (وکیل)
محمدرضا فقیهی (وکیل)
آرش کیخسروی (وکیل)
مصطفی نیلی (وکیل)
محمد نجقی (وکیل)
کیوان مهتدی (حامی حقوق کارگران)
آنیشا اسدالهی (حامی حقوق کارگران)
رهام یگانه (حامی حقوق کارگران)
عاطفه رنگریز (حامی حقوق کارگران)
سروناز احمدی (حامی حقوق کارگران)
سپیده قلیان (حامی حقوق کارگران)
عسل محمدی (حامی حقوق کارگران)
هیراد پیربداغی (حامی حقوق کارگران)
کامیار فکور (حامی حقوق کارگران)
علی نوری (دانشجو)
ما امضا کنندگان این بیانیه احضار، بازداشت و زندانی کردن فعالان کارگری، معلمان، بازنشستگان، نویسندگان، خبرنگاران، دانشجویان، حامیان حقوق کارگران، هنرمندان، زنان، وکلای دادگستری و دیگر فعالان مدنی را محکوم می‌کنیم و خواهان آزادی فوری و بی‌قید و شرط همه آنان و منع تعقیب ایشان هستیم.
۲۶ آبان ۱۴۰۰
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه
کانون صنفی فرهنگیان اسلامشهر
کانون صنفی فرهنگیان الیگودرز
کمیته پیگیری ایجاد تشکل های کارگری ایران
گروه اتحاد بازنشستگان
اتحاد سراسری بازنشستگان ایران
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری
بادلی اندوهگین دردومین سالگردآبان خونین من بعنوان یک فعال کارگری بازنشسته درتبعیدهمراه وهمصداباهمکاران وهمرزمانم دستگیری واذیت وآزاروصدوراحکام ظالمانه ازسوی بیدادگاههای رژیم واپسگرایان ضدایران وایرانی برای فعالین کارگری ومعلمان ووکلا وحامیان منافع کارگران ونویسندگان رابشدت محکوم میکنم وخواهان لغواحکام وآزادی تمامی آنها میباشم.
به امیدفردای آزادی متحدوپیروزباشید.
دوستان اوضاع آن چنان شده است که دیگر با دادن اعلامیه، تشریح و توصیف اوضاع فلاکتبار که هر روز بر وخامت آن افزوده می گردد، البته برای کارگران و زحمتکشان و نه برای صاحبان ابزار تولید و سود ناشی از فروش کالاها و دولتیان و سیاست مداران و عده ای مزدور و جیره خوار و محکوم کردن و خواهان آزادی فعالان زندانی و زیر شکنجه شدن کاری از پیش نمی برد و باعث توهم نیز می شود که می توان اوضاع را با وجود نظام اقتصادی سیاسی، اجتماعی و فرهنگی موجود بهبود بخشید.
بنا براین، وقت و زمان آن است که با موجودیت دادن به تشکلات توده ای طبقاتی، کمیته های مخفی و مسلحانه محل کار و زندگی گه پایه های اساسی حزب کارگران آگاه هستند،خود و توده ی طبقه کارگر و خیل وسیع زحمتکشان – به حاشیه رانده شدگان بی چیز شده – را ، برای به پیروزی رساندن انقلاب کمونیستی، انقلاب زیر و رو کننده ی اوضاع موجود اجتماعی و لغو کننده ی مالکیت خصوصی و دولتی سرمایه دارانه نمود و برای آن کوشش کرد تا لایق انسان رهائی طلب- انسان – کارگر کمونیست شد.
جز انقلاب سرخ، چیزی نمی توان جلوی این ماشین کشتار و رکوب و اوضاع وخیم شونده تز از قبل را بگیرد و از کار اندازد : کمونیسم یا مرگ !
هر چیزی را زمانی و مکانی هست! نمی توان با اعمال اصلاح گرانه و بیانیه های اصلاح طلبانه و دادخواهانه به مصاف اوضاع اصلاح ناپذیر و سرکوب گرانه رفت، باید وقوف یافت :
هرگز سلاح نقد جای نقد سلاح را نمی گیرد. نیروی سازمان یافته و مسلح مادی ضد انقلاب را فقط با نیروی سازمان یافته و مسلح انقلاب، میتوان از سر راه برداشت! که بدون برداشتن نیروی سرکوب گر، رسیدن به آزادی محال است و در نهایت مرگ همگانی است که باید انتظارش را کشید!