کارگران خدمات در سراسر ترکیه برای افزایش دستمزدها، اعتصاب کرده و به خیابان‌ها آمدند

پیروزی کارگران بر سرمایه داران، اگرچه ، جزئی همواره برای کارگران بعنوان یک طبقه جهانی لذت بخش بوده و هست، اما!!
امروزه تحمیل کوچکترین خواست کارگران و زحمتکشان به سرمایه داران و دولت شان، در هر کجای دنیا جز از طریق مبارزات همبسته طبقاتی، مبارزات خارج از چارچوب قوانین و قرار و مدارهای اتحادیه ها – اعتصابات وحشی – گربه وحشی – امکان پذیر نیست. اما، کارگران باید در سراسر جهان بدانند که اولا این افزایش حقوق و دستمزدها نمی توانند حتی با درجه افزاش تورم های لجام گسیخته ای که دیگر هر روزه شده اند، مشکلی را از مشکلات کارگران و زحمتکشان حل نماند و دوما بر اساس تجربیات فراوان به محض آرام شدن جو و رُشذ روز افزون بیکاران در جامعه، با یورش طبقه سرمایه دار و خصوصا دولت روبرو شده و همه امتیازات گرفته خواهند شد.
 بنا براین، بر کارگران و مخصوصا کارگزران آگاه، پیشرو، پیشتار، انقلابی و کمونیست است که با تکیه بر همین مبارزات طبقاتی و دست آوردهای آنها درکشور، منطقه و قاره و جهان تشکلاتی را تأسیس کنند که اولا تشکلات واقعی کارگران و خارچ از قوانین مصوبه ، اختیار و فرمان سرمایه داران و دولت باشند و مخصوصا و مخصوصا در جهت حزب مخفی و یا نیمه مخفی و نیمه علنی کارگران آگاه، انقلابی و کمونیستی تلاش صد برابر قبل نموده و جنگ طبقاتی را تا پیروزی یعنی به پیروزی رساندن انقلاب قهری کمونیستی و درهم کوبیدن دولت کنونی و موجودیت دادن به دیکتاتوری مسلح خویش در شکل شوراهای مسلح پرولتارهای زن و مرد، ادامه داده و موفق به لغو نظام موجود اجماعی گردند.
 باید به سفت و سخت گردن طناب دار بر گردن خویش قناعت نکنیم، بلکه طناب دار را برای همیشه ببریم. تا کی؟ و چه وقت؟ باید همواره زندگی مان تحت تأثیر تصمیمات سرمایه داران و مزدوران دولتی – اجرائی – پارلمانی و اتحادیه ها و درجه سود بری و استثثمارنیروی کار ما و ارزش اضافه سرمایه داران و سرمایه باشد؟ کی ؟ گفته است که تولید کننده نباید حاکم بوده و برده باشد؟ ما کارگران می توانیم و قادریم و باید جامعه ای را موجودیت هیم که به نوشته ی مانیفست حزب کمویست ، کارل و انگلس در سال ۱۸۴۸ :
” بجاى جامعه کهن بورژوازى، با طبقات و تناقضات طبقاتیش، اجتماعى از افراد پدید میآید که در آن، تکامل آزادانه هر فرد شرط تکامل آزادانه همگان است.”، ایجاد چنین جامعه ای باید به تصمیم امروز ما بدل گردد و نه چیزی برای هر زمان در آینده! موجودیت دادن به چنین جامعه ای ضرورت آنی ماست و اگر نه، نابودی مان را تدارک می بینند، دور و برمان را خوب نگاه کنیم! جنگ های موجود و تدارک جنگ بزرگ سوم جهانی را دیدن، توسط سرمایه داران، توسط دولت هایشان را نباید سرسری و غیر قابل اجرا شدن دانست. برعکس باید خطر را خوب با تمامی ابعادش که واقعا وحشتناک است را، در نظرمان به روشنی مجسم کنیم! برخیزیم، متحدانه، مسلحانه برخیزیم که به توحش متمدن سرمایه پایان دهیم!