دختر، برهنه می دوید و فریاد می زد، مستقیماً به سمت دوربین نیک اوت دوید – و وارد تاریخ شد.
نام او کیم فوک است، و لحظه ای که عکاس آسوشیتدپرس تصویر او را ۵۰ سال پیش – در ۸ ژوئن ۱۹۷۲ – گرفت، او قربانی یک حمله ی وحشیانه ی ناپالم هواپیماهای ویتنام جنوبی در روستای خود شده بود. او به نماد بین‌المللی آن جنگ جنایتکارانه ی آمریکا علیه مردم ویتنام تبدیل شد.
خبرگزاری آسوشیتدپرس به مناسبت پنجاهمین سالگرد آن واقعه و انتشار عکس کیم فوک، برخی تصاویر خود از جنگ ها را منتشر کرده است. به نوشته ی این خبرگزاری تعدادی از این عکس ها مانند دختر ناپالم اوت، عکس نفس گیر ادی آدام از اعدام یک زندانی ویت کنگ، تابلوی جو روزنتال از تفنگداران دریایی در حال برافراشتن پرچم در کوه سوریباچی ایوو جیما، برنده ی جایزه ی پولیتزر شدند. این عکس ها در حافظه جهانی حک شده و به مثابه ی برهان قاطعی علیه جنگ های تجاوزکارانه نگریسته می شوند.
عکس ها را ببنید:
پدری دست های خود را به پنجره اتوبوسی که پسر و همسر اشک آلودش را از شهر محاصره شده سارایوو، بوسنی به مکانی امن می برد، فشار می دهد. زنان، کودکان و سالمندانی که ماه ها این جنگ را تحمل کرده بودند. توانستند با اتوبوس های صلیب سرخ شهر را ترک کنند. بسیاری از خانواده ها متلاشی شدند. ۱۰ نوامبر ۱۹۹۲
* * *
زمانی که هواپیماهای جنگی در ژوئن ۱۹۷۲ روستایی در ویتنام را با بمب‌های حاوی «ناپالم» بمباران کردند، عکاسی تصویری را ثبت کرد که به نماد وحشت جنگ تبدیل شد: دختر کوچک ویتنامی برهنه و وحشت‌زده در حال فرار بود. این عکس یکی از چشمگیر‌ترین عکس‌های قرن بیستم توصیف شده است.
این عکس از سوی نیک اوت، عکاسی که عکس‌هایش را در آن زمان برای آسوشیتدپرس می‌فرستاد گرفته شده و سوژه این عکس «کیم فو» است که بعدها به کانادا مهاجرت کرد و اکنون در آن کشور با همسرش زندگی می‌کند. او اکنون یک مادربزرگ است.
نیک اوت زمانی که این عکس را ثبت کرد ۲۱ ساله بود و پس از مرگ برادرش که در آسوشیتدپرس عکاسی می‌کرد جای او را گرفت و در این خبرگزاری استخدام شد.
او هزاران تصویر از جنگ را ثبت کرده است. نیک اوت در تاریخ هشت ژوئن ۱۹۷۲ در نزدیکی روستای محل زندگی آن دختر بچه بود که به یکباره مورد حمله هواپیماهای ویتنام جنوبی قرار گرفت و بمب‌های ناپالم بر روی سر سربازان و غیرنظامیان آوار شد. او صدای گریه فو را شنید که در حال فرار از روستا بود و سپس این عکس را ثبت کرد.
نیک اوت در ملاقاتی با کیم فو درباره آن روز توضیح می‌دهد: «دوربینم را در دست داشتم و عکس گرفتم. وقتی از پسر عکس گرفتم درست جلوی دوربین من جان باخت. اما چشمم متوجه کیم شد که بدون لباس درحال دویدن بود. دیدم در حال سوختن است. وقتی رد شد به بدنش نگاه می‌کردم و می‌دانستم که ممکن است در همان لحظه بمیرد.»
او توضیح داد که تمام تجهیزات و دوربینش را در بزرگراه گذاشت تا به این دختر کمک کند.
نیک، فو را سوار خودرویش کرد و به بیمارستان برد و به این طریق زندگی این دختر بچه نجات پیدا کرد. ۶۵ درصد بدن فو بر اثر بمباران سوخته بود.
کیم نیز درباره آن روز می‌گوید که اتفاق واقعی در آن روز رخ داد: «من متعجب بودم که چگونه توانستم زنده بمانم.»
وی از نیک اوت تشکر می‌کند: «بسیار شکرگزارم که هنوز زنده‌ام و از او [نیک] بسیار ممنونم که در آن لحظه آنجا بود و کارش را به‌عنوان یک عکاس انجام داد.»
این زن ویتنامی اضافه می‌کند: «اول از همه می‌خواهم باشم، می‌خواهم بگویم از عمو اوت بسیار ممنونم. نه تنها عکس من را در آن لحظه گرفت که لحظه‌ای از تاریخ جنگ ویتنام را ثبت کرد و به مردم نشان داد که جنگ چقدر وحشتناک است و به ویژه برای کودکانی که از جنگ رنج می‌برند.»
وی ۵۰ سال پس از ثبت این تصویر تاکید می‌کند: «من سوژه آن عکس هستم. و برای من شگفت‌انگیز است که چگونه ۵۰ سال بعد از آن عکس به‌عنوان قربانی جنگ بیرون آمدم. آن تاثیر بزرگی در سراسر دنیا داشت. مردم را تحت تاثیر قرار داد اما هم اکنون بعد از ۵۰ سال من دیگر قربانی جنگ نیستم. من یک عکس جدید از زندگی خودم دارم که تصویری از عشق، امید و بخشش است.»
وی تصریح کرد که هم اکنون یک بازمانده‌ای است که برای صلح فریاد می‌زند. – یورونیوز
