تجمعات، اعتراضات خیابانی و مبارزات مستمر چند ساله بازنشستگان برای افزایش حقوق و مستمری، بالاخره موجب عقب نشینی دولت، مجلس ، نهادهای رسمی و سازمان تامین اجتماعی گردید. گرچه نتیجه این اعتراضات با افزایش ۳۸ درصد به هیچ عنوان نمی تواند پاسخگوی هزینه های کمرشکن و گرانی های افسار گسیخته موجود و سایر نیازهای روزافزون زندگی ما باشد، اما در این مسیر پرتلاطم که بازداشت، حبس، سرکوب و مشقات بسیاری برای بازنشستگان را به دنبال داشت تجارب ارزشمندی نیز کسب گردید.
تجربه نخست، این واقعیت بود که با اتحاد و همدلی و پیگیری سراسری اعتراضات بحق و قانونی، توانستیم سرکوبگران و پایمال کنندگان حقوق حقه بازنشستگان را به عقب بنشانیم.
تجربه دیگر این که تنها با اتکا به نیروی جمعی خود هرگز به نهادهای رسمی و تشکل های زرد و جریاناتی که با اتکا به این نهادها به مناصب اداری و درآمد سرشار رسیده اند اعتماد نداشته ایم و همواره فریادگر « فقط کف خیابون بدست میاد حقمون» در تجمعات و راهپیمایی های خیابانی هستیم. کانون های بازنشستگان و مدیران و متصدیان آنها ابزارهای دولت ها و قدرت سیاسی می باشند. هنگامی که بازنشستگان برای به دست آوردن خواست های خود خیابان ها را بستر اعتراضات قرار داده بودند، نقش کانون ها مأیوس کردن و منحرف نمودن مبارزات بازنشستگان بود و بس. اکنون که دولت ناچار به پذیرش پرداخت ۳۸ درصد افزایش حقوق گردیده است؛ -که البته این درصد و مبالغ، بهبود و تغییر در وضعیت کنونی بازنشستگان ایجاد نمی کند و حقوق ها باید دست کم متناسب با هزینه متوسط خانوار شهری و تورم ارتقا پیدا کند – تلاش می کنند مزورانه مدال افتخار را بر گردن خود بیاندازند! و دستاورد مبارزات خستگی ناپذیر، سراسری و متحدانه بازنشستگان را به نفع خود مصادره نمایند. با افزایش حقوق ها طبق فرمول «شورای عالی کار» در این مقطع، مرگ را به ما تحمیل نمودند که به اجبار به تب راضی شویم! زیرا طبق فرمول شورای عالی کار بالاترین سقف افزایش حقوق ها نزدیک به ۱۰ میلیون تومان به اضافه ۱۰ درصد محاسبه شده است؛ که این مبلغ عده بسیار کمی از بازنشستگان را شامل می شود. در حالی که اکثریت بازنشستگان حداقل بگیر هستند و حقوق دریافتی نزدیک به سه برابر زیر خط فقر است! زیرا حتی بر اساس داده های آماری رسمی هزینه خانوارهای چهار نفره با توجه به تورم و گرانی کالاها به بیش از ۱۸ میلیون تومان در ماه رسیده است.
از سوی دیگر کانون های فعلی بازنشستگان هرگز نمایندگان واقعی و منتخب بازنشستگان نیستند. بازنشستگان باید در یک روند دموکراتیک و با اراده و انتخاب آزادانه نمایندگان واقعی خود را برگزینند.
تجربه دیگر این که بازنشستگان علاوه بر اتحاد، به لزوم تشکل فراگیر و مستقل و تداوم مبارزه برای مطالبات پایه ای و همه جانبه خود نیاز دارند.
ضمن تاکید بر تداوم مبارزه برای افزایش حقوق و مستمری ها و سایر مطالبات پایه ای و همه جانبه، مدیریت سازمان تامین اجتماعی و سایر صندوق های بازنشستگان باید در یک فرایند دموکراتیک و آزاد در اختیار شواریی از نمایندگان منتخب بازنشستگان قرار گیرد و نظارت و اداره سازمان تامین اجتماعی و صندوق های بازنشستگی باید به متولیان حقیقی آن یعنی بازنشستگان و نمایندگان واقعی بازنشستگان محول گردد.
تداوم و پیگیری مبارزه برای تحقق این خواستها تنها راه کوتاه کردن دست غارتگران اموال و منابع مالی و اقتصادی بازنشستگان و خلع ید از مدیران و مسئولان انتصابی از سوی دولت ها از صندوق های بازنشستگی و سازمان تامین اجتماعی می باشد.
برخورداری از زندگی شایسته و در شان انسانی پس از سالها کار و ارائه خدمت و پرداخت بخشی از دسترنجمان به صندوق، حق مسلم ماست و تا رسیدن کامل به حقوقمان از پا نمی نشینیم!
۲۹مرداد ماه
گروه اتحاد بازنشستگان
