ایران اینک بیست روز است که التهاب یک انقلاب دارد. انقلاب فرایندی نیست که در ظرف مدت چند روز به انجام برسد، فرایند انقلاب در ایران در سال هشتادوهشت با شعار “رای ما کو” آغاز شد، انچه که اینک میگذرد برایند دیالکتیکی ان میباشد.
ضمینه های یک انقلاب اجتماعی را هیات حاکمه با رهکردها و رویکردهای برنامه اقتصادی-سیاسی خود رقم میزند. رژیم ولایی با روی کار اوردن احمدی نژاد، علیرغم مخالفت شدید معترضین ان روزی، نخستین دریچه تحول انقلابی را در ایران بنا گذاشت. پس از ان سیر تحولات آتی هرچه بغرنج تر شد، فقر، بیکاری، بی خانمانی، حاشیه نشینی که ساختمان انقلابات اجتماعی را میسازد، به نقطه عطف خود رسید.
رژیم ها (ولو دیکتاتوری) در روند بروزشدن پیوسته برخی رفرمها را انجام میدهند، تا شرایط چه از منظر بقاء دولت و چه کسب سود ابرثروتمند متناسب با زمان هماهنگ گردد. اما، در رژیم حاکم بر ایران، حقیقتا رویکرد نوشدن با زمان بطرز شگفت انگیزی خودخواهانه در راستای تامین دزدی و اختلاس بوده است.
سیاست داخلی و خارجی رژیم ولایی، در راستای بقاء و گسترش خلیفه گیری شیعه، زندگی بسان خلفای صدر اسلام، سیاست بدست اوردن بمب اتم را سرلوح کار خود قرار داد، میلیاردها دلار ثروت کشور به غارت رفت، زمان نیز برباد. در منطقه جریاناتی را تاسیس گشت، که در انجام عملیات خشن و غیرانسانی زبان زد شدند. دخالت در کشورهای همسایه، با هماهنگی سیاستهای امریکا-غرب و اسرائیل صورت میگرفت، تا امریکا-غرب کنترل بر منابع نفت-گاز منطقه را دراختیار بگیرند، سلاح بفروشند، فراورده های صنعتی گران قیمت به بازار خاورمیانه روان کنند، در شرایط نابسامانی جامعه از نیروی کار ارزان برخوردار گشتند. اسرائیل نیز به اهداف خود برسد.
بدین ترتیب، نیاز بود که از ایران و ایرانی، سیمایی مخرب، ویرانگر، چموش ایجاد شود، تا خاورمیانه با ارامش و مطیح ثروت خود را در چاه ویل امپریالیسم جهانی بریزد. امری که تا آغاز بهار عربی و شکست عمدی ان با جابجایی نیروهای پروغربی میتوان گفت، به نحو احسن صورت گرفته است. ابرثروتمندان جهان برای یک مدت طولانی، جهان عرب را آرام و فرمانبردار ساختند.
در داخل نیز رژیم ولایی دست به کارهای متناسب با زمان زده است، نمی توان چشم بر انها بست و دم نزد، بکلی منکر چنین اقدامات و تمهیداتی شد. اما، همه انچه که در ایران صورت گرفته است، دارای پیامدهای جانبی و تباه کننده می باشند، که در چارچوب رژیم ولایی حاکم قابل تعریف است. برای مثال: اگر در جایی سدی احداث شد، نه برای آبیاری، پرورش کشت و صنعت کشاورزی، ایجاد فرصت های شغلی، ایجاد بازار فروش داخل و خارج بوده باشد، متناسب با صیانت و بهبودی محیط زیست، بل در راستای هزینه سازی و متعاقبا دزدی و تخریب محیط زیست جهت پرکردن حسابهای بانکی دولتمردان بوده است. برای مثال باغ پسته آقای رفسنجانی، در راستای تامین نیازمردم، تقسیم ثروت بدست امده از فروش این فراورده میان مردم نبود، بل جهت پرکردن حساب شخصی خاندان رفسنجانی صورت گرفت، که هزینه احداث سد بدون درنظر گرفتن منابع، محیط زیست، از بودجه دولت سرازیر گشته، بی تردید خاندان آقای رفسنجانی مورد مثال، پول ماموریت رفتن به ان سد و باغ را نیز از بودجه دولت که همانا از جیب فقیر مردم سرازیر میشد، گرفته اند. پرواضع استکه، مثال خاندان رفسنجانی شامل همین خاندان نمیشود، شامل کلیه امور و ابرثروتمندان در رژیم ولایی میگردد، که هر از چندگاهی اخبار دزدی و اختلاس های نجومی ان فاش میشود.
نگاه کنید به صنایع خوردو سازی، نگاه کنید به صنعت نفت و گاز و سایر کارخانجات. ان بخش که قبل از رژیم موجودیت داشتند، بکلی ورشکست و تعطیل شدند. مابقی سازه های تولید-خدمات بویژه دولتی همراه هزینه سازی های نجومی صورت گرفته است، که یک راست به حسابهای بانکی افرادی مشخص حواله شده است.
رژیم ولایی در راستای آبادانی کشور مطلقا هیچ اقدامی نکرده، هر حرکت اقتصادی جهت غارت و هزینه سازی صورت گرفت، ایران فردا برای ساخت و ساز کشور، مدرنیزه نمودن خود باید به ده ها سال قبل برگردد.
روند غارت ایران بیش از این نمی تواند تداوم یابد. جامعه به این بیداری سیاسی رسیده است که باید به میدان بیایند. مردم به این رشد و آگاهی سیاسی-اجتماعی رسیده اند که رژیم باید سرنگون گردد. ساختار فوق برپایه روند چهل و اندوی سال غارت آشکار نمی تواند، اصلاح شود. از طرفی نیز دست اندرکاران حاکم عمیقا فاسد توان انجام رفرم را ندارند.
مردم اینک نه تنها برای رهایی از رژیم حاکم بل برای آبادانی آن امده اند، و این امدن با شعار سرنگونی بمعنای انقلاب تنها سیاسی-اجتماعی نیست، بل یک انقلاب بزرگ صنعتی نیز میباشد. در همین راستا هرگونه کوشش درتغییر مسیر از سوی هر اندیشه سیاسی که منجر به فروکش کردن اعتراضات شود، خیانت به فردای ایران و مردم ایران است. اگر امروز بساط غارتگران بطور کامل برچیده نشود، با توجه به رشد فن اوری ها در جهان، ما هرگز به ایران صنعتی و تاثیرگذار تبدیل نخواهیم شد، آینده گان نیز ما را نخواهند بخشید.
ساده و عالی.